Ένα βράδυ, μεσοβδόμαδα, στο 57 της οδού Φαβιέρου υπήρχε κινητικότητα. Κόσμος έμπαινε, κόσμος έβγαινε στο ρεμπετάδικο «Στης Φλώρας το βεράνι».

Μέσα στο τσούρμο ανθρώπων ήταν ο Μάρκος Αποστολόπουλος του «Έρωτα φυγά» και ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τσάρλς Σμιθ του «November» του Ντέιβιντ Μάμετ. Είχαν ακριβώς το ίδιο χαμόγελο χαράς. Τι γύρευαν αυτοί οι δύο εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες σε ένα ρεμπετάδικο στον Πειραιά;

Ο Σταύρος Σβήγκος έδωσε εξηγήσεις ύστερα από ένα οκτάωρο γύρισμα για την εβδομαδιαία  εκπομπή «Ρεμπέτικο βεράνι» που κάνει με αγάπη και παρουσιάζει στο Attica TV.

Στην εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης, της ψηφιακής μουσικής δημιουργίας, τι κινητοποιεί έναν νέον άνθρωπο όπως εσείς, να ασχοληθεί με το ρεμπέτικο τραγούδι;

Λατρεύω αυτή τη μουσική. Είχα την «πετριά» από πολύ μικρός. Τα Χριστούγεννα της χρονιάς που πήγαινα 4^η δημοτικού με τα χρήματα που μάζεψα από τα κάλαντα αγόρασα το πρώτο μου CD. Ήταν της Σωτηρίας Μπέλλου. Από τον παππού μου είχα αυτά τα ακούσματα.

Όταν μου τηλεφώνησαν για αυτή την εκπομπή δεν σκέφτηκα τίποτα. Χτύπησαν «φλέβα».  Την αγάπη μου για τη μουσική. Το μόνο που ζήτησα ήταν να είμαστε μαζί με τους εξαιρετικούς Θοδωρή και Αντώνη Ξηντάρη και ότι δεν θα είναι μια «στημένη» εκπομπή. Με ενδιαφέρει να είμαστε αληθινοί, τον πρώτο λόγο να έχει το τραγούδι και η μουσική και εμείς να ακολουθούμε.

Είστε βέβαιος ότι μικρός λέγατε ότι θα γινόσασταν ηθοποιός και όχι ρεμπέτης;

Η αλήθεια είναι πως μουσικός ήθελα να γίνω. Πήγα σε μουσικό σχολείο. Απλώς δεν γνώριζα τον τρόπο ζωής τους. Επέλεξα όμως να γίνει το χόμπι μου. Έγινα ηθοποιός  και πλέον είναι διπλό το «σκότωμα» διότι πέρα από Τέχνη είναι και βιοπορισμός. Γενικώς αφήνω τη ζωή να με πάει. Σήμερα, στα 39 μου, δηλώνω λάτρης της μουσικής, εραστής της δουλειάς μου και επαγγελματίας ηθοποιός.

Βεράνι σημαίνει χάλασμα. Ό,τι απέμεινε από μια καταστροφή. Το «Ρεμπέτικο βεράνι» τι είδους δήλωση αποτελεί  για την εποχή, την κοινωνία  μας;

Το ρεμπέτικο έτσι κι αλλιώς με γοήτευε διότι είναι μια Τέχνη που δημιουργήθηκε από την ανάγκη του κόσμου να εκφραστεί. Όλο αυτό που φέρουμε και σήμερα οι Έλληνες: την καταστροφή και την προσφυγιά, την φτώχεια, την Κατοχή, τον Εμφύλιο. Αφορά όμως και εμάς, σήμερα. Τις ζωές μας που τις γκρεμίζουν σιγά σιγά. Οι πολιτικοί γκρεμίζουν κάθε ηθική και αξία. Το βλέπουμε να συντελείται. Από τα Τέμπη και την υπόθεση της 12χρονη στον Κολωνό έως τον εξευτελισμό με την ακρίβεια των τιμών στα σούπερ μάρκετ.

Τους νέους με τις απομακρυσμένες σχέσεις μέσω ΜΚΔ και το σερφάρισμα στις πλατφόρμες, που μεγάλωσαν με τα ψηφιακά γκάτζετς πώς  μπορεί να τους τραβήξει την προσοχή μια εκπομπή για το ρεμπέτικο;

Δύσκολα φθάνουν τα ακούσματα αυτά στ’ αυτιά τους. Όταν η μουσική βιομηχανία έχει επιλέξει να κοπιάρει ένα  τρόπο που προτάσσει τη βία, τα λεφτά, τον υλιστικός τρόπος ζωής, που υποτιμά την αξία του ατόμου, προβάλλει τη γυναίκα ως αντικείμενο δύσκολα το μουσικό είδος που υπηρετούμε θα τους τραβήξει.

Το μόνον που μπορούμε να κάνουμε εμείς μέσα από την εκπομπή είναι να μιλάμε με ειλικρίνεια και να διευρυνθούν οι μουσικοί και συναισθηματικοί ορίζοντες όποιου  τύχει να μας ακούσει, δίνοντας απλόχερα όλη αυτή την Τέχνη των παλαιών, ταυτόχρονα με τη δική μας. Αν το αυτί εξοικειωθεί με στίχους τέτοιων τραγουδιών κάποιος που θα ακούσει ρεμπέτικο τραγούδι θα βρει κάτι που θα τον εκφράζει, ένα αντίκρισμα προσωπικό.

Το mumble rap μήπως είναι τα «μουρμούρικα» του 21^ου αιώνα;

Δεν μπορώ να διακρίνω ιδιαίτερη σχέση . Ειδικά στην τράπ.  Στην ραπ μουσική μπορώ να εντοπίσω. Στην ραπ όμως που ασχολείται με κοινωνικά ζητήματα, του καταδεικνύει τη υποβόσκουσα σαπίλα του συστήματος.

Για παράδειγμα, έχουμε τον Εισβολέα ο οποίος γράφει στίχους με ουσία. Καθρεφτίζει προβλήματα της κοινωνίας και δίνει τροφή για σκέψη.

Από την άλλη υπάρχουν καλλιτέχνες που σού μιλούν για λεφτά, ουσίες, αυτοκίνητα και πόσο μάγκες είναι. Αυτό το μουσικό είδος δεν έχει καμία σχέση με τα «μουρμούρικα» και το ρεμπέτικο.

Με τον γιό σας στο αυτοκίνητο ακούτε ρεμπέτικα; Ποιο αρέσει σε εσάς, ποιο σε εκείνον;

Έχει τέτοια ακούσματα. Από τα αγαπημένα του είναι «Ο Αντώνης ο βαρκάρης».  Δεν τον κατευθύνω. Τον αφήνω να πηγαίνει με τη μουσική της εποχής του, του δίνω όμως ερεθίσματα για να γνωρίσει τον κόσμο της μουσικής που είναι ατελείωτος. Σε ότι αφορά εμένα δύσκολη η επιλογή. Φοβούμαι ότι κάποιο θα αδικήσω. Από καλλιτέχνες μ’ αρέσει ο Χιώτης κι ας πήγε αλλού το ρεμπέτικο. Μ΄αρέσει το «Βουνό με βουνό»-είναι αριστούργημα- ο «Ντουνιάς ανακριτής» και ο «Θερμαστής». Ό,τι κι αν ακούσεις από το ρεμπέτικο, θα βρεις κάτι- ένα έστω- να αγαπήσεις, διότι τα τραγούδια αυτά έχουν ειλικρίνεια. Έχουν κάτι να πουν. Είναι απόσταγμα ζωής. Οι καλλιτέχνες δεν έγραφαν επειδή το ζητούσαν οι μάνατζερ. Η Τέχνη αν δεν έχει κάτι να πει, δεν είναι Τέχνη.

Ο Μάρκος στον «Έρωτα φυγά»  έπρεπε να χάσει για να κερδίσει; Και εν τέλει ποιο είναι αυτό;

Η πορεία αυτού του ανθρώπου ήταν ρεαλιστική. Όλοι ξεκινούμε με τις καλύτερες προθέσεις. Αλλά το άδικο σε αλλάζει και σε κάνει πολύ σκληρό. Ο Μάρκος δεν είχε τον χρόνο για να πάρει τις σωστές αποφάσεις. Κι όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο τότε ο άνθρωπος μεταμορφώνεται σε τέρας με ακραία συναισθήματα σε βαθμό που ο παλιός  εαυτός να μην αναγνωρίζει τον «νέο» από την μετάλλαξη.

Στο μυαλό αυτού του ήρωα μπορεί να συνυπήρχαν το κέδρος και η απώλεια, αλλά στο τέλος φεύγει άδοξα και το μόνο που του μένει είναι κάποιες καλές αναμνήσεις από μια ζωή η οποία αναλώθηκε στις σκληρές καταστάσεις εκείνης την εποχής. Έφυγε όμως «γεμάτος», ήσυχος διότι πάλεψε για τα ιδανικά του μέχρι τέλους.

Πόση προσπάθεια χρειάστηκε όταν κάνατε επι σκηνής τον αποτυχημένο πρόεδρο Σμιθ στο «November» του Μάμετ;

Όχι μεγάλη. Μπήκα στη διαδικασία να κατανοήσω αυτό που δεν μπορώ να κατανοήσω στην πραγματική ζωή μου. Πώς δηλαδή  άνθρωποι σαν αυτόν με καταλυτικό ρόλο κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια. Όταν με τις αποφάσεις που παίρνουν  ή δεν παίρνουν αφανίζουν λαούς. Όπως για παράδειγμα τους Παλαιστίνιους. Κάθε φορά πριν να βγω στη σκηνή έκανα ψυχολογικό άλμα για να σκέφτομαι όπως ο αυτός, διότι δεν μπορώ με τις ιδέες μου και την θέση μου στα πράγματα, να τον προσεγγίσω.

Έπρεπε να πάψω να είμαι άνθρωπος και να γίνομαι ένα μηχάνημα εκτελεστικό το οποίο αντιλαμβάνεται τους ανθρώπους ως αριθμούς. Αυτό κάνουν άλλωστε όλοι οι ηγέτες σήμερα.

Ποια είναι τα στοιχεία στον Τσάρλς Σμιθ χάρη στα οποία τον συμπαθήσατε; Την χρειάζεται αυτή τη συνθήκη ο ηθοποιός;

Δεν χρειάστηκα να μπω σε τέτοια διαδικασία. Απλώς κατανόησα  πως μπορεί να χάσει την ανθρωπιά του. Να καταλύσει τη σχέση του με το κοινωνικό σύνολο και να κάνει αυτό που αισθάνεται ως σωστό για να σώσει το τομάρι του. Το μόνον που σκέφτονται ηγέτες σαν τον Τσαρλς Σμιθ του Μάμετ, τον οποίον εμπνεύστηκε από τον Ντόλαντ Τράμπ, είναι πως θα μείνουν στην παγκόσμια ιστορία και πως θα αποτραβηχτούν από την κοινωνία  για να δείξουν πόσο άριστοι είναι σε σχέση με τον λαό. Το ίδιο συμβαίνει και στην Ελλάδα με την κυβέρνηση των Αρίστων. Δεν ξέρω αν το αντιλαμβάνονται όλοι, αλλά ζούμε τέτοια υποδόρια τρομοκρατία ώστε αυτό το 41% έχει κλειστεί στη ζωή του και το απασχολεί  «να είμαστε εμείς καλά». Έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση ή τα παίζεις όλα για όλα και στέκεσαι «απέναντι» σε αυτό ή απλώς γίνεσαι ένας «κυρ Παντελής».

Αρκεί ένα οικονομικό λόμπι για να πετύχει ένας αποτυχημένος πολιτικός, πόσω μάλλον ένας Πρόεδρος  μιας χώρας όπως οι ΗΠΑ;

Ναι αρκεί. Χρειάζεται μόνον να παίξει το παιχνίδι του και να είναι ο άνθρωπός του την συγκεκριμένη στιγμή. Είναι σαν τη Formula 1. Όποιος έχει τα περισσότερα χρήματα φτιάχνει το καλύτερο αυτοκίνητο και επιλέγει τον καλύτερο που θα του «βγάλει» τη δουλειά εκείνη τη στιγμή και θα του τα «φέρει». Ύστερα τον πουλάνε και παίρνουν τον επόμενο.

Το «Ζάρι» θα σκίσει στην Eurovision;

Δεν έχω ιδέα. Δεν παρακολουθώ τον θεσμό. Στο παρελθόν είχε ουσία. Υπήρχαν οι ορχήστρες, οι ερμηνευτές. Στις μέρες μας έχει εκτοπιστεί το κομμάτι της μουσικής και έμειναν τα εφέ, ο εντυπωσιασμός, οι μάνατζερ.

Εύχομαι η Μαρίνα Σάττι να πάει πολύ καλά και όλη η ομάδα της να πετύχει αυτό που θέλει. Είμαι ο τελευταίος που θα κρίνει αν θα πάει καλά.

• Info

«Ρεμπέτικο βεράνι» (κάθε Σάββατο, 22.00, Attica TV) σε σκηνοθεσία Δήμητρας Ρεκλείτου. «Έρωτας φυγάς» (Πέμπτη & Παρασκευή, 21.00 ΑΝΤ1 ), σενάριο Ρένα Ρίγγα, Δημήτρης Αποστόλου, σκηνοθεσία Βασίλης Τσελεμέγκος, Παναγιώτης Πορτοκάλης. Πρωταγωνιστούν Πέμυ Ζούνη, Σταύρος Ζαλμάς, Αντώνης Καρυστινός, Ντάνη Γιαννακοπούλου, Σταύρος Σβήγκος, Αλέκος Συσσοβίτης, Γεράσιμος Γεννατάς, Μαρία Κωνσταντάκη, Κώστας Καζανάς, Γιώργος Παπαγεωργίου, Μαριάννα Πολυχρονίδη κ.ά..

Διαβάστε επίσης:

«Εκατομμυριούχος» και «Η γη της ελιάς» πόλοι έλξης τηλεθέασης το τριήμερο

Χαλαρότητα και κατακερματισμός της τηλεθέασης λόγω τριημέρου 25ης Μαρτίου

Eurovision: Ανακοινώθηκε η θέση της Ελλάδας στον ημιτελικό – Σε ποια θέση δείχνουν το «Zari» τα στοιχήματα