Τίτλος ταινίας: Είμαι ακόμη εδώ (I’m still here)
Σύνοψη: Από την οικογενειακή ευτυχία, μια πολυμελής, ευκατάστατη οικογένεια στο Ριο ντε Τζανέιρο βρίσκεται αντιμέτωπη με τη βαρβαρότητα της δικτατορίας, στα 1970.
Το φιλμ βασίζεται στα απομνημονεύματα του μεγάλου γιου της οικογένειας, με τα οποία μεταφερόμαστε στο σήμερα.
Σκηνοθεσία: Βάλτερ Σάλλες
Παίζουν: Φερνάντα Τόρρες, Φερνάντα Μοντενέγκρο, Μέλλον

Θα μπορούσε να είναι η Ελλάδα του 1970. Είναι, όμως, το Ριο ντε Τζανέιρο της ίδιας χρονιάς. Τα απομνημονεύματα του τότε νεαρού Μαρσέλο Ρούμπενς Πάιβα αποτελούν το όχημα της χρονικής μεταφοράς, που ο Βάλτερ Σάλλες την πραγματοποιεί, με τη βοήθεια της προσωπικής του σχέσης με την οικογένεια. Δεν αρκεί αυτό από μόνο του για να πραγματοποιήσεις το άλμα από την ευδαιμονία στο ζόφο του δικτατορικής εξουσίας, όπως αυτή άπλωνε το πέπλο της πάνω από ολόκληρη τη Βραζιλία. Η κινηματογραφική του τεχνική επεξεργάζεται την εμπειρία του και τις γραμμές του Πάιβα, με τέτοιο τρόπο που το σκηνικό αποκτά καφκική διάσταση, πέρα από τις όποιες συνοριακές γραμμές. Η μνήμη μας ανατρέχει  στα εγχώρια χρόνια της δικτατορίας, ανακαλύπτει ομοιότητες: η ανάκριση, τα κρατητήρια, οι κραυγές απελπισίας των βασανιστηρίων, η αγωνία  και η απορία στα πρόσωπα των κρατουμένων.  Κι ακόμη παραπέρα, η δικτατορία αποτελεί μια καφκική συμπίεση του ατόμου στην πρέσα αδιόρατων μηχανισμών.

Τα πρόσωπα και τα κοντινά τους πλάνα αποτελούσαν πάντοτε τη μεγάλη αρετή της κάμερας του Σάλλες (τα Ημερολόγια μοτοσικλέτας, κυρίως, και ο Υπεραστικός σταθμός έχουν δώσει τα καλύτερα δείγματα) κι αυτήν τη φορά είναι  η Μιράντα Φλόρες που τα εκφράζει. Η γλυκειά γεύση της οικογένειας, η ανησυχία για τα παιδιά της, η μέριμνα για την καθημερινότητά της, το ευχάριστο κανάκεμα από τον μηχανικό-σύζυγό της, η αστική κοινωνικότητά της, γρήγορα αντικαθίστανται από το ξάφνιασμα της εισβολής των ασφαλιτών στο σπίτι της, την ανησυχία για την τύχη του συλληφθέντα συζύγου της, την αγωνία για την τύχη των παιδιών της,  την απορία για το τι συμβαίνει, την άσκηση της υπομονής της μπροστά στο άγνωστο. Ένα περίτεχνο κινηματογραφικό ξάφνιασμα, με την κάμερα να κόβει σα μαχαίρι το πρόσωπό της Μιράντα Φλόρες σε οξείες γωνίες. Σίγουρα δικαιούται την υποψηφιότητα που έλαβε για το Όσκαρ α’ γυναικείου ρόλου και δε θα είναι ανάλογο το ξάφνιασμα, αν το κατακτήσει.

Λίγες φορές έχει κινηματογραφηθεί η βία της δικτατορίας με τέτοιο τρόπο που να νοιώθεις ότι ο ίδιος ο σκηνοθέτης είναι θύμα της. Παρά το ότι ο Σάλλες δηλώνει εμμέσως τις κινηματογραφικές του αγάπες, μέσα από  έμμεσες και άμεσες αναφορές στον Γκοντάρ, τον Χίτσκοκ, το συνομήλικο με την εποχή Blow up του Αντονιόνι, ακολουθεί μια πιο ασφαλτοστρωμένη οδό. Έστω κι έτσι, η συγκίνηση και η οργή που γεννιούνται, δεν μπορεί παρά να είναι ευπρόσδεκτες από το θεάτη. Αυτό βοηθάει στη υποψηφιότητα Όσκαρ της καλύτερης ταινίας -αφού ανταποκρίνεται στα ακαδημαϊκά αφηγηματικά πρότυπα -, αλλά και στην επικοινωνία με το μέσο κοινό, χωρίς περίπλοκα σχήματα.

Τελικά, είναι η ίδια η Βραζιλία που απεικονίζεται στο πρόσωπο της Μιράντα Φλόρες, είναι αυτή που τραυματίζεται, είναι η ίδια η ανθρώπινη ύπαρξη, με τη βαρβαρότητα της εξουσίας να την απειλεί καθημερινά. Ο,τι απομένει είναι το τραύμα και κυρίως αυτό της μνήμης. Η απώλειά της ισοδυναμεί με απώλεια ταυτότητας. Ευτυχώς, διασώζει τα στοιχεία ο Πάιβα με τα Απομνημονεύματά του και ο Σάλλες, φέρνοντας στην τελευταία σκηνή την πραγματική μητέρα της πρωταγωνίστριας, υποψήφια κάποτε κι αυτή για Όσκαρ. Ο,τι διαγράφει ο φόβος του ανθρώπου από μέσα του, το φέρνει στο φως η άξια τέχνη.

Διαβάστε επίσης:

Ταινίες Πρώτης Προβολής: Δράμα, κωμωδία και «Είμαι Ακόμη Εδώ» (Videos)

Κρίστοφερ Νόλαν: Η νέα ταινία του με τίτλο «The Odyssey» θα γυριστεί στη Μεσσηνία

Green Day: Στα σκαριά κωμική… ταινία εμπνευσμένη από το διάσημο συγκρότημα