Τίτλος ταινίας: Το κυνήγι
Σύνοψη: Ο Γιάννης είναι ένας μοναχικός τύπος, ο οποίος δουλεύει  σκληρά σ’ ένα σιδηρουργείο και έχει για μόνη του συντροφιά το κυνήγι. Η μοναξιά του επιδεινώνεται με το θάνατο της μητέρας του, κάπου στην ελληνική επαρχία
Σκηνοθεσία: Χρήστος Πυθαράς
Παίζουν: Γιάννης Μπελής, Βασίλης Αναστασίου

Έχοντας πάντα στο βάθος του μυαλού μας τις αγωνίες και τα σκουντουφλήματα του ελληνικού κινηματογράφου, από καταγωγής του, δε θα μπορούσαμε να μην υποδεχτούμε με χαρά ένα φιλμ το οποίο έρχεται από τα χρόνια των χαμηλών προϋπολογισμών και των ηρωικών προσπαθειών.

Ένα σινεμά με φτωχικά μέσα παραγωγής, αλλά με αυτό που συνηθίσαμε να λέμε ότι «έχει ψυχούλα μέσα του», αποτέλεσε την ελπίδα του εγχώριου σινεμά σε καιρούς χαλεπούς. Κάποτε οι ελπίδες δικαιώθηκαν, κάποιες φορές έμειναν ημιτελείς.

Από αυτήν τη μήτρα κατάγεται και «Το κυνήγι» του Χρήστου Πυθαρά, με την τόλμη να χρησιμοποιεί ως πρωταγωνιστή έναν ερασιτέχνη ηθοποιό, ο οποίος υποδύεται τον…εαυτό του. Ο Γιάννης Μπελής, σιδηρουργός ο ίδιος,  κρατάει στο φιλμ τα ταυτοτικά του στοιχεία. Ως πρωταγωνιστής διατηρεί το ίδιο όνομα και το ίδιο επάγγελμα, ίσως και την ίδια μοναξιά μέσα του. Αυτήν που τον φέρνει σε κυνηγετικές περιπλανήσεις, σα διαφυγή σε ό,τι τον πνίγει στην καθημερινότητά του: ο θάνατος της μάνας, ο θάνατος της ελληνικής επαρχίας κι αυτός, λύκος μοναχός, να περιφέρεται στα τσαλιά και στα χωράφια, προφανώς όχι για την εξεύρεση θηραμάτων, αλλά για την παρέα τους. Σ’ αυτά και στην αγκαλιά της φύσης βρίσκει την απούσα από τη  ζωή του  συντροφιά και την κατανόηση της σιωπής, τη θαλπωρή του χνώτου των ζώων, έστω και κάτω από το οξύμωρο σχήμα του κυνηγού.

Με σπουδές κινηματογράφου στο Εδιμβούργο ο Χρήστος Πυθαράς, σκηνοθετεί τη νέκρα, τόσο της επαρχίας, όσο και της πόλης, αλλά και την αντανάκλαση της στο εσωτερικό του πρωταγωνιστή. Ένας « ήρωας της εργατικής τάξης» (a working class hero, όπως θα τραγουδούσε η πρόσφατα χαμένη Μάριον Φέιθφουλ), σ’ ένα σιδεράδικο, από αυτά που σώζονται ακόμη στις απόμακρες γειτονιές του καθημερινού μόχθου, ένα αστικό δυάρι κι ένα πνιγηρό μπαλκόνι και δίπλα του ένας βασανισμένος από το αφεντικό του σκύλος.

Είναι αξιέπαινος ο Πυθαράς, που με το τίποτα φτιάχνει ένα σινεμά, το οποίο μπορεί να αναπαραγάγει τα συναισθήματα και τη μοναξιά του Γιάννη, σα χειροποίητο εργόχειρο, σε χρόνια βιομηχανικής παραγωγής. Υπάρχει ανάγκη να επιβιώνει ένα τέτοιο σινεμά, όπως και τέτοιοι άνθρωποι. Στην τύπου ελληνικής τραγωδίας άγρια τελική σκηνή, ο θεατής συμμετέχει και ταυτίζεται με το δράστη, αφού θύμα του είναι ο φασισμός, ο αδήλωτος και υφέρπων καθημερινός φασισμός.

Αξιολόγηση: **1/2

Διαβάστε επίσης:

Martin Scorsese: Leonardo DiCaprio, Dwayne Johnson και Emily Blunt θα πρωταγωνιστούν στη νέα του ταινία

Η Amazon αναλαμβάνει τον πλήρη έλεγχο του franchise ταινιών James Bond

«Eric LaRue»: Το επίσημο τρέιλερ για το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Michael Shannon (photos/video)