H «κατάρα» του Μαξίμου και η «σιωπή» της Δικαιοσύνης
Γράφει η Λίλα Σουλελέ*
Δεν πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό. Είναι άλλο ένα επεισόδιο σε μια αλυσίδα σκανδάλων που στιγματίζουν την περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Από τις υποκλοπές μέχρι τις απευθείας αναθέσεις, από τη συγκάλυψη ευθυνών για το έγκλημα των Τεμπών μέχρι την καταστρατήγηση κάθε έννοιας διαφάνειας και θεσμικού ελέγχου, η Ελλάδα βιώνει έναν θεσμικό και ηθικό κατήφορο που δεν έχει προηγούμενο. Ένα εθνικό εξευτελισμό που οδηγεί στην ευρωπαϊκή περιθωριοποίηση.
Η περίπτωση του ΟΠΕΚΕΠΕ είναι αποκαλυπτική: ένας οργανισμός που έχει ως αποστολή τη στήριξη του αγροτικού κόσμου, μετατρέπεται σε εργαλείο πελατειακής εξυπηρέτησης και κομματικής χρηματοδότησης. Την ώρα που οι αγρότες μας παλεύουν να επιβιώσουν, πόροι που προέρχονται από ευρωπαϊκά ταμεία καταλήγουν, όπως φαίνεται, σε χέρια «ημετέρων», με την γνώση και συμμετοχή των κυβερνητικών στελεχών.
Και ποια είναι η αντίδραση του Πρωθυπουργού; Άλλη μια επικοινωνιακή διαχείρισης μιας κρίσης. Ή, ακόμα χειρότερα, η προσχηματική ανάληψη για άλλη μια φορά της «πολιτικής ευθύνης». Όπως και σε κάθε υπόθεση – από το σκάνδαλο των υποκλοπών μέχρι τις αλλεπάλληλες παραιτήσεις στενών του συνεργατών στο Μέγαρο Μαξίμου – η ίδια τακτική: οι «άλλοι» φταίνε και αυτός δεν γνώριζε τίποτα..
Και τυχαία – σαν «κατάρα», για άλλη μια φορά, μπλεγμένοι οι πιο στενοί συνεργάτες του περιβάλλοντος Μαξίμου. Ο Δημητριάδης και ο Κοντολέοντας, ο Μπαλτάκος και ο Παπασταύρου, ο Καραμανλής και ο Τριαντόπουλος, ο Βορίδης και ο Αυγενάκης…μέχρι τους επόμενους…
Όμως, όταν απομακρύνονται συνεργάτες του Πρωθυπουργού μεθοδικά και διακριτικά κάθε φορά που ένα σκάνδαλο αποκαλύπτεται, δεν πρόκειται για αυτοκριτική ή στάση πολιτική ευθιξίας. Πρόκειται για συνειδητή προσπάθεια συγκάλυψης. Για να μη φτάσει η ευθύνη στον πυρήνα της εξουσίας – στον ίδιο τον Πρωθυπουργό.
Η διακυβέρνηση Μητσοτάκη έχει σημαδευτεί από θεσμικές παρεκτροπές και μια κουλτούρα ατιμωρησίας. Και εδώ προκύπτει και η τεράστια ευθύνη της Ελληνικής Δικαιοσύνης. Η οποία, εκ του αποτελέσματος, δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και των προσδοκιών του ελληνικού λαού. Είναι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί που – ξανά – αποκαλύπτουν, ελέγχουν και επισημαίνουν τις παρατυπίες, εκεί όπου η ελληνική Δικαιοσύνη εθελοτυφλεί και αποτυγχάνει να κινηθεί με την αποφασιστικότητα και ανεξαρτησία που απαιτεί η δημοκρατία. Και οι «λαλίστατοι» κατά καιρούς διορισμένοι από την κυβέρνηση ανώτατοι Δικαστές και Εισαγγελείς «σιωπούν» προκλητικά.
Το πρόβλημα δεν είναι απλώς ένα σκάνδαλο – είναι η συστηματική αλλοίωση της έννοιας της δημόσιας λογοδοσίας. Είναι η θεσμική υποβάθμιση, η ηθική απαξίωση της πολιτικής, ο ευτελισμός κάθε έννοιας δικαίου. Και όσο αυτή η κυβέρνηση παραμένει στην εξουσία, η κρίση εμπιστοσύνης του πολίτη προς το κράτος θα βαθαίνει.
Η ώρα της λογοδοσίας θα έρθει μόνο με πολιτική αλλαγή. Μια αλλαγή που θα είναι απαλλαγμένη από τα παλαιοκομματικά πελατειακά πρότυπα και συμφέροντα. Και τότε, καμία παραίτηση, καμία υπεκφυγή, κανένας αποδιοπομπαίος τράγος δεν θα είναι αρκετός για να κρύψει την πολιτική και ηθική ευθύνη εκείνων που μετέτρεψαν το κράτος σε ιδιοκτησία τους.
Η χώρα μας αξίζει καλύτερα. Αξίζει διαφάνεια, ισονομία, δημοκρατία και μια σύγχρονη ευρωπαϊκή πολιτική πρόταση που να σέβεται τον πολίτη.
*Μέλος Εκτελεστικού Γραφείου Κίνημα Δημοκρατίας
Διαβάστε επίσης