Η απόφαση του Ντόναλντ Τραμπ να επιβάλει δασμούς 30% στα ευρωπαϊκά προϊόντα, μια ωμή επίθεση στον πυρήνα του διεθνούς εμπορίου, βρίσκει την ελληνική κυβέρνηση απλώς να παρακολουθεί. Χωρίς στρατηγικό σχέδιο, χωρίς αντίδραση, χωρίς ουσιαστική στήριξη στους Έλληνες εξαγωγείς, η Κυβέρνηση Μητσοτάκη αποδεικνύει για ακόμη μία φορά πως υπηρετεί πιστά τη λογική της «ελεύθερης αγοράς» ακόμα κι όταν αυτή τους στραγγαλίζει.

Τι κάνει η κυβέρνηση; Τίποτα.

Ούτε μια πρόταση στήριξης για τις επιχειρήσεις που θα πληγούν. Ούτε πίεση σε επίπεδο ΕΕ για άμεση λήψη μέτρων αντιστάθμισης. Ούτε καν πολιτική ανάδειξη του θέματος στα διεθνή φόρα. Ενώ άλλες χώρες, η Γερμανία, η Γαλλία, η Ισπανία ακόμα και μικρότερες όπως η Ιρλανδία, κινούνται, διαπραγματεύονται, πιέζουν, η Αθήνα αρκείται σε ρόλο παρατηρητή, μήπως και «στενοχωρηθεί» ο Τραμπ ή οι αγορές.

Η υποτέλεια έχει όρια. Και η στάση της κυβέρνησης πλέον φλερτάρει με τη συνενοχή. Πώς είναι δυνατόν, σε μια περίοδο όπου πλήττονται οι ελληνικές εξαγωγές,μια από τις λίγες εστίες παραγωγικού δυναμισμού της χώρας , να μην υπάρχει ούτε ένα πακέτο ενίσχυσης; Πού είναι το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης; Πού το Υπουργείο Εξωτερικών; Πού είναι το «επιτελικό κράτος» όταν καίγεται η πραγματική οικονομία;

Ακόμα πιο επικίνδυνη είναι η σιωπηλή αποδοχ, χώρες της ΕΕ να διαπραγματεύονται διμερώς με τις ΗΠΑ. Αν η Ελλάδα ακολουθήσει αυτή τη γραμμή, θα έχει εγκαταλείψει κάθε έννοια κοινής Ευρωπαϊκής στρατηγικής, και μαζί της κάθε ελπίδα για μια στοιχειώδη διαπραγματευτική ισχύ. Αν πάλι μείνει στην άκρη και δεν πάρει θέση, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο,εθνική ήττα με φόντο τη θεαματική αδράνεια του Μαξίμου.

Η Κυβέρνηση δεν υπερασπίζεται την ελληνική παραγωγή. Όχι μόνο γιατί δεν μπορεί, αλλά γιατί δεν ήθελε. Γιατί στα μάτια της, οι μικροί παραγωγοί, οι εξαγωγικές ΜμΕ, οι συνεταιρισμοί δεν έχουν το ειδικό βάρος των «μεγάλων επενδυτών» ή των φιλικών funds. Γιατί απλώς δεν χωρούν στο όραμα μιας Ελλάδαςς, όπου οι λίγοι κερδίζουν και οι υπόλοιποι πληρώνουν και σιωπούν.

Αν αυτή η πολιτική δεν ανατραπεί, το πλήγμα δεν θα είναι μόνο οικονομικό. Θα είναι κοινωνικό, παραγωγικό, δημοκρατικό. Και θα το πληρώσει, όπως πάντα, ο κόσμος της δουλειάς.

*Η Ιωάννα Λιούτα είναι πολιτική και Οικονομική αναλύτρια

Διαβάστε επίσης:

Το λιβυκό πάθημα – Ο Χαφτάρ, ο Πούτιν και η πρόθυμη Ελλάς

Τα ιερά και τα όσια της αρπαχτής

Δεν ήταν κωλοτούμπα, ένα τρικ για τη διάσωση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ήταν – και «πέτυχε» με κόστος την επανάκαμψη της δεξιάς