Κάθε φορά που κάποιος διατρέχει τα ελληνικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης εύκολα διαπιστώνει ότι ο πόλεμος στη Γάζα είναι το θέμα πάνω στο οποίο σημειώνονται οι πιο σφοδρές αντιπαραθέσεις.

Κατ’ αρχάς το Ισραήλ έχει απόλυτο δικαίωμα να υπάρχει και να υπερασπίζεται τον εαυτό του. Αυτό δεν μπορεί να το αναιρέσει κανείς: ούτε η Χαμάς ούτε οι πάτρονές της (Ιράν) ούτε οι σύμμαχοί της (Χεζμπολάχ, Χούθι κ.λπ.) ούτε οι νεόκοποι προστάτες της (Ερντογάν) ούτε οι φανεροί και αφανείς, ισλαμιστές και μη, υποστηρικτές της οπουδήποτε στον κόσμο.

Αυτό το δικαίωμα δεν μπορεί να αναιρεθεί φυσικά ούτε με κριτήριο το αν κυβερνάει το Ισραήλ μια κυβέρνηση δεξιά, ακροδεξιά, αριστερή ή κομμουνιστική, αποτελούμενη από φανατικούς πιστούς ή άθεους.

Όμως το Ισραήλ δεν έχει κανένα δικαίωμα, στο όνομα της υπεράσπισης του εδάφους και της κυριαρχίας του από όποιον κίνδυνο, να διαπράττει εθνοκάθαρση, και μάλιστα, με όπλα την πλήρη καταστροφή των υποδομών και την τεχνητή πρόκληση πείνας, να εκβιάζει ένα εκατομμύριο ανθρώπους να εγκαταλείψουν τις εστίες τους.

Ήδη τα όρια μεταξύ εθνοκάθαρσης και γενοκτονίας έχουν γίνει εξαιρετικά δυσδιάκριτα στην περίπτωση της Γάζας. Κανενός είδους συλλογική τιμωρία όμως δεν μπορεί να θεωρηθεί νόμιμη ή «ηθική».

Οι Παλαιστίνιοι έχουν επίσης απόλυτο δικαίωμα σε δικό τους κράτος. Αυτό ισχύει ανεξάρτητα από το ποιον ψηφίζουν, ποιος τους κυβερνάει και σε ποιον θεό πιστεύουν.

Δεν μπορεί να τους το στερήσει κανείς – ούτε καν οι ειδεχθείς συμμαχίες και πράξεις φιλοναζί ηγεσιών τους στο παρελθόν ή η τρομοκρατία της Χαμάς και άλλων οργανώσεων σε προηγούμενες δεκαετίες.

Κανενός είδους συλλογική τιμωρία δεν μπορεί να θεωρηθεί νόμιμη ή «ηθική».

Το μέχρι στιγμής ανεκπλήρωτο του εν λόγω αιτήματος δεν δικαιολογεί ούτε νομιμοποιεί σφαγές αμάχων, βιασμούς και αποκεφαλισμούς «κατακτητών», όπως έγινε στις 7 Οκτωβρίου 2023, κατά τη σφαγή στο μουσικό φεστιβάλ «Supernova», κοντά στο κιμπούτς Ρέιμ, με θύτες τη Χαμάς και άλλες ισλαμικές παλαιστινιακές οργανώσεις. Κανενός είδους συλλογική τιμωρία δεν μπορεί να θεωρηθεί νόμιμη ή «ηθική».

Αυτή η βασική αρχή ισχύει για όλους, χωρίς εξαιρέσεις και ανεξαρτήτως των δικαίων του καθενός.
Επομένως όποιος, για ιδεολογικούς ή πολιτικούς λόγους, με οποιονδήποτε τρόπο, δικαιολογεί οποιαδήποτε πράξη που αποτελεί – ή προσιδιάζει σε – συλλογική τιμωρία ας θυμάται τουλάχιστον ποιοι, τον προηγούμενο αιώνα, την εφάρμοσαν στην πληρότητά της: οι ναζί…

Διαβάστε επίσης:

Στέγαση για τους λίγους εξώσεις για τους πολλούς

Δυστοπία ή καθεστώς; Ο ευτελισμός μίας Δημοκρατίας

Οι λαμογιές, το παρελθόν και η στενοχώρια