Στο «Ποντίκι» αυτής της εβδομάδας κάνουμε μια απαρίθμηση των πολλών συσσωρευμένων προβλημάτων που έχει να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Ο αριθμός και ο όγκος τους είναι πράγματι μεγάλος. Θα μπορούσε να είναι ακόμη μεγαλύτερος εάν συμπεριλαμβάναμε και προβλήματα συντονισμού, καθυστερήσεων, ανεπάρκειας κ.λπ.

Όμως δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Εκείνο που έχει σημασία να επισημανθεί είναι πως ο Μητσοτάκης, πηγαίνοντας στη Θεσσαλονίκη τις πρώτες μέρες του Σεπτεμβρίου για να κάνει τις ετήσιες εξαγγελίες οικονομικού και αναπτυξιακού ενδιαφέροντος στη Διεθνή Έκθεση, δεν αρκεί να ρίξει τη συνήθη ελεημοσύνη στο… καπέλο των ενδιαφερομένων. Δεν είναι ζητιάνοι.

Είναι πολίτες που ταλαιπωρούνται από τη χρεοκοπία του 2010 και ύστερα. Είναι εργαζόμενοι, άνεργοι, οικογενειάρχες, νέοι χωρίς αξιοσημείωτη οικονομική και μορφωτική προοπτική, αδύναμοι

● να αποκτήσουν στέγη ή/και να κάνουν οικογένεια,

● να στηρίξουν επιχείρηση,

● να επιβιώσουν στα γρανάζια της γραφειοκρατίας,

● να έχουν σοβαρή περίθαλψη και κοινωνικές υπηρεσίες, ασφάλεια, απονομή δικαιοσύνης, ισότιμη πρόσβαση σε εγχώριους και ευρωπαϊκούς πόρους και τη δυνατότητα να υπερβούν όσα διαμορφώθηκαν τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια.

Δεν υπάρχουν όμως μόνο αυτοί. Αλλά και όσοι έχουν όλα τα αναγκαία εφόδια, αλλά δυσκολεύονται να επιβιώσουν και να αναδείξουν τις δυνατότητές τους

● επειδή το παιχνίδι είναι στημένο υπέρ λίγων, μεγάλων και εκλεκτών,

● επειδή, παρά τα προσόντα και τις ικανότητές τους, το κράτος και η κυβέρνηση δεν τους πείθουν πως είναι απαραίτητοι για την επιβίωση, την ανασυγκρότηση και την αναγέννηση της πατρίδας τους.

Αν ο πρωθυπουργός θέλει να ανακτήσει τη χαμένη κυριαρχία της κυβέρνησης και του κόμματός του, θα χρειαστεί πολύ περισσότερα, τα οποία θα πρέπει να παραπέμπουν σε κάτι που να θυμίζει μια λέξη από καιρό ξεχασμένη στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα: όραμα.

Αυτό προσπαθούσε η Ν.Δ. να πουλήσει όταν σκύλευε χωρίς αντίσταση το πολιτικό πτώμα του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως αυτό ήταν και το αδύναμο σημείο της: προσπαθούσε να το πουλήσει βιαστικά, για εκλογικούς λόγους, και όχι να το διαμορφώσει, να το επεξεργαστεί και να το εφαρμόσει.

Όμως, ό,τι αφήνεις μισό καλείσαι, αργά η γρήγορα, να το ολοκληρώσεις. Ενίοτε παίζοντας με πολύ δυσμενέστερους όρους, όπως η σημερινή Ν.Δ. Και όντως η μόνη διέξοδός της είναι να πείσει ότι δεν είναι μια ακόμη διαχειρίστρια της μιζέριας, αλλά έχει ένα συγκροτημένο οικονομικό, αναπτυξιακό, κοινωνικό και εθνικό όραμα για τη χώρα.

Πολύ δύσκολο. Αλλά είναι μονόδρομος…

Διαβάστε επίσης:

Γάζα: «Απόφαση υψηλού ρίσκου με διεθνείς αντιδράσεις» – Διεθνείς αντιδράσεις κατά της απόφασης Νετανιάχου

Η «πράσινη μετάβαση» της Κυβέρνησης είναι πράσινη στη βιτρίνα αλλά μαύρη στην τσέπη του πολίτη

Η εξωτερική πολιτική, οι δελφίνοι και ο φερετζές