Ο νέος προϋπολογισμός αποκαλύπτει την ταξική ουσία της οικονομικής πολιτικής Μητσοτάκη με υπερφορολόγηση των νοικοκυριών, προνόμια στα μεγάλα συμφέροντα, στασιμότητα για τη χώρα.

Παρά τις εξαγγελίες για μείωση φορολογικών συντελεστών ,το προσχέδιο προβλέπει 1,2 δισ. ευρώ περισσότερα έσοδα από τον φόρο εισοδήματος και 1,6 δισ. ευρώ επιπλέον από ΦΠΑ. Δηλαδή, το κράτος εισπράττει περισσότερα από τους πολίτες και μάλιστα από τον πιο άδικο φόρο τον ΦΠΑ,που βαραίνει εξίσου φτωχούς και πλούσιους.

Την ίδια στιγμή, τα μερίσματα και τα μεγάλα κέρδη παραμένουν σχεδόν αφορολόγητα, ενώ οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες και οι αυτοαπασχολούμενοι καλούνται να πληρώσουν τον λογαριασμό. Η Κυβέρνηση δεν αγγίζει την προνομιούχα κορυφή· αντιθέτως, τη θωρακίζει. Πρόκειται για μια πολιτική που μετατρέπει τη φορολογία από εργαλείο κοινωνικής δικαιοσύνης σε μηχανισμό αναδιανομής προς τα πάνω.

Το περίφημο «υπερπλεόνασμα» των 3,3 δισ. ευρώ για το 2025 και το πρωτογενές πλεόνασμα 2,8% για το 2026 παρουσιάζονται ως δείγματα επιτυχίας.Στην πράξη όμως, αυτά τα πλεονάσματα χτίζονται πάνω στις πλάτες των πολιτών, με πάγωμα κοινωνικών δαπανών,μείωση επενδύσεων και με διατήρηση των έμμεσων φόρων σε δυσθεώρητα επίπεδα.

Η Κυβέρνηση θριαμβολογεί για τη «δημοσιονομική σταθερότητα» ενώ τα νοικοκυριά βυθίζονται στα χρέη,τα ενοίκια φτάνουν στα ύψη και οι νέοι εγκαταλείπουν τη χώρα αναζητώντας αξιοπρεπή ζωή.Η «σταθερότητα» που επικαλείται το Μαξίμου είναι στην ουσία στασιμότητα για την κοινωνία και ευημερία για τους δείκτες.

Το σχέδιο του 2026 επιβεβαιώνει ότι η ΝΔ δεν κυβερνά για τη μεσαία και τη λαϊκή τάξη. Κυβερνά για τους λίγους που έχουν ήδη κερδίσει. Η επιλογή να αυξήσει τα έσοδα από ΦΠΑ, να διατηρήσει σχεδόν ανέγγιχτη τη φορολογία των μερισμάτων και να κυνηγήσει τους μικρομεσαίους ως «φοροφυγάδες», δείχνει καθαρά ποια κοινωνία οραματίζεται. Μια Ελλάδα με χαμηλούς μισθούς, υψηλούς φόρους και μεγάλη ανισότητα.

Πρόκειται για προϋπολογισμό αντικοινωνικό και βαθιά άδικο. Για έναν κρατικό σχεδιασμό που προστατεύει το κεφάλαιο και τιμωρεί την εργασία. Και όσο η κυβέρνηση επιμένει να βαφτίζει αυτή την πολιτική «μεταρρυθμίσεις», τόσο περισσότερο θα αποκαλύπτεται το πραγματικό της πρόσωπο, μια εξουσία που μετρά πλεονάσματα, όχι ανθρώπους.

*Η Ιωάννα Λιούτα είναι Πολιτική και Οικονομική Αναλύτρια

Διαβάστε επίσης:

Εκπαιδευτικός στην Ελλάδα: Ένα επικίνδυνο επάγγελμα

Η αρχή του τέλους

Το ΠΑΣΟΚ, οι «Ζούκοφ» και η δουλειά που δεν γίνεται