Η Μαρία Λεπενιώτη κληρώθηκε τον Μάρτιο του 2015 στη θέση της προέδρου στη δίκη της Χρυσής Αυγής. Πεντέμισι χρόνια μετά, σήμερα Τετάρτη 7 Οκτωβρίου, ανέγνωσε την ιστορική απόφαση της καταδίκης της εγκληματικής οργάνωσης.

Η Μαρία Λεπενιώτη έλκει την καταγωγή της από τα Τρίκαλα και πιο συγκεκριμένα από την Τζούρτζια Ασπροποτάμου όπου περνά τα καλοκαίρια της εκεί.

Όλοι της αναγνωρίζουν ότι κατάφερε να χειρισθεί με απόλυτη ισορροπία την υπόθεση, σήκωσε το βάρος μιας διαδικασίας που κράτησε πεντέμισι χρόνια και κατόρθωσε να εκτονώσει τις εντάσεις στις δύσκολες στιγμές στη διάρκεια της δίκης.

Η κ. Λεπενιώτη, που από πέρσι έχει προαχθεί σε αρεοπαγίτη , εισήλθε στο δικαστικό Σώμα το 1984 σε ηλικία 26 ετών. Είναι άριστη νομικός με μεταπτυχιακό τίτλο στο αστικό και εργατικό δίκαιο. Μιλάει Αγγλικά και Γαλλικά. Κατά τη διάρκεια της δίκης προήχθη από εφέτη σε πρόεδρο εφετών και πριν λίγο καιρό σε αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου.

Η κ. Λεπενιώτη εισήλθε στο Δικαστικό Σώμα το 1984, σε ηλικία 26 ετών. Είναι άριστη νομικός, με μεταπτυχιακό τίτλο στο αστικό και εργατικό δίκαιο. Μιλάει αγγλικά και γαλλικά. Κατά τη διάρκεια της δίκης προήχθη από εφέτη σε πρόεδρο εφετών και πριν από λίγο καιρό σε αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου.

Στο παρελθόν, έχει χειριστεί πολλές ιδιαίτερες δίκες, όπως το αποκαλούμενο «συνδικάτο του εγκλήματος», δίκες εκβιαστών, τη δίκη για εξοπλιστικά με βασικό κατηγορούμενο πρώην υπουργό Εσωτερικών της Κύπρου κ.ά.

Η κ. Λεπενιώτη ήταν η ανακρίτρια που είχε χειριστεί την υπόθεση της επίθεσης σε βάρος του Δημήτρη Κουσουρή από ομάδα μελών της Χρυσής Αυγής, με επικεφαλής το τότε στέλεχός της Αντώνη Ανδρουτσόπουλο ή «Περίανδρο».

Η δράση του Περίανδρου

Όπως μπορεί να βρει κανείς εύκολα στο Wikipedia, στις 16 Ιουνίου 1998 στα δικαστήρια της Ευελπίδων πραγματοποιούνταν δύο συγκεντρώσεις: η μία ήταν συγκέντρωση χρυσαυγιτών και η άλλη αδιόριστων εκπαιδευτικών και φοιτητών, που συμπαραστέκονταν σε συλληφθέντες κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων έξω από το κτήριο του ΑΣΕΠ στην Αθήνα εναντίον του διαγωνισμού για την πρόσληψη καθηγητών. Οι περίπου δέκα χρυσαυγίτες βρίσκονταν εκεί για τη δίκη έξι μελών της ΧΑ που κατηγορούνταν για τον ξυλοδαρμό πέντε μελών της OΣE, που διακινούσαν εφημερίδα στην Kυψέλη.

Οι χρυσαυγίτες αντάλλαξαν συνθήματα με τους υπόλοιπους συγκεντρωμένους και απομακρύνθηκαν από το προαύλιο από τα ΜΑΤ. Όταν πληροφορήθηκαν πως οι συλληφθέντες διαδηλωτές είχαν αφεθεί ελεύθεροι, οι συγκεντρωμένοι εκπαιδευτικοί και φοιτητές αποχώρησαν. Ανάμεσα στους συγκεντρωμένους βρίσκονταν και τρία μέλη του Νέου Αριστερού Ρεύματος, ο φοιτητής του Πολυτεχνείου Ηλίας Φωτιάδης, ο αδιόριστος φιλόλογος Γιάννης Καραμπατσόλης και ο Δημήτρης Κουσουρής, μέλος τότε της συντονιστικής επιτροπής του συλλόγου φοιτητών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και των κεντρικών συμβουλίων της ΕΦΕΕ και της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση (νΚΑ), οργάνωσης νεολαίας του ΝΑΡ. Οι τρεις τους κάθισαν σε ένα παρακείμενο καφενείο.

Σύμφωνα με το βούλευμα με το οποίο παραπέμφθηκε για δίκη ο Ανδρουτσόπουλος, οι χρυσαυγίτες έψαχναν τον Κουσουρή, που πρωτοστατούσε στα συνθήματα εναντίον τους, και όταν τον εντόπισαν εφοδιάστηκαν με αυτοσχέδια ξύλινα ρόπαλα και προχωρώντας ο ένας πίσω από τον άλλο τους επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά. Από τους τρεις, ο Φωτιάδης ξέφυγε σε διπλανό υπόγειο, ο Καραμπατσόλης διέφυγε αρχικά, αλλά επέστρεψε για να βοηθήσει τον Κουσουρή, που δέχτηκε τη σφοδρότερη επίθεση. Σύμφωνα με το βούλευμα, ο θάνατος των θυμάτων «δεν επήλθε από λόγους ανεξάρτητους από τη θέληση [των δραστών της επίθεσης], καθ’ όσον τον μεν Δημήτριο Κουσουρή εγκατέλειψαν αιμόφυρτο στο έδαφος πεπεισμένοι ότι είχε πεθάνει, οι δε άλλοι δύο κατόρθωσαν και ξέφυγαν».

Ο Κουσουρής αναγνώρισε ως αρχηγό της ομάδας που τους επιτέθηκε τον Ανδρουτσόπουλο από μία φωτογραφία που είχε δημοσιεύσει η εφημερίδα «Ελευθεροτυπία». Μετά την κατάθεση μήνυσης από τα τρία θύματα εναντίον πέντε μελών της ΧΑ και τη δημόσια ανακοίνωση της αναγνώρισης του Ανδρουτσόπουλου, η εβδομαδιαία εφημερίδα της οργάνωσης διέκοψε την κυκλοφορία της, αν και στο προηγούμενο φύλλο της είχε ανακοινωθεί ότι θα κυκλοφορούσε τους θερινούς μήνες. Η κινητοποίηση των διωκτικών αρχών έλαβε χώρα μόνο μετά τη μήνυση από τα θύματα της επίθεσης. Το ένταλμα σύλληψης του Ανδρουτσόπουλου εκδόθηκε στις 20 Ιουλίου όταν είχε πια εξαφανιστεί. Τρεις μέρες μετά την έκδοση του εντάλματος σύλληψης η ΕΛ.ΑΣ. δήλωσε ότι ο Ανδρουτσόπουλος είχε διαφύγει, ενώ ανώτεροι αξιωματικοί δήλωσαν ότι βρισκόταν στη Βενεζουέλα. Οι δικηγόροι του Κουσουρή μετά από έρευνα στις υπηρεσίες ελέγχου και διαβατηρίων Ελλάδας και Βενεζουέλας διαπίστωσαν ότι δεν είχε καταγραφεί είσοδος ή έξοδος του Ανδρουτσόπουλου στη Βενεζουέλα.

Για τη σύλληψη του «Περίανδρου» συγκροτήθηκε ειδική εξαμελής ομάδα, που δεν πέτυχε το στόχο της.

Το 2005 ανακοινώθηκε από τη ΧΑ ότι στις 17-19 Σεπτεμβρίου θα πραγματοποιούνταν στην Ελλάδα η «Πανευρωπαϊκή Eθνικιστική Συγκέντρωση», ένα πανευρωπαϊκό νεοφασιστικό φεστιβάλ, το «Hatewave 2005». Μετά την ανακοίνωση προκλήθηκαν έντονες αντιδράσεις πολιτικών και κυβερνητικές δηλώσεις ότι δε θα γίνει δεκτή η τέλεση της εκδήλωσης.

Στις 13 Σεπτεμβρίου, τέσσερις μέρες πριν την πραγματοποίηση του φεστιβάλ, ο Ανδρουτσόπουλος παραδόθηκε στο Τμήμα Εκτέλεσης Ποινών του Εφετείου Αθηνών και προφυλακίστηκε. Ισχυρίστηκε ότι το διάστημα της φυγοδικίας του βρισκόταν στη Bενεζουέλα, όπου είχε γεννηθεί, και ασχολούνταν με εμπόριο ρούχων και ότι επέστρεψε στην Ελλάδα γιατί ο πατέρας του ήταν βαριά άρρωστος.

Το 2004 ο Ανδρουτσόπουλος είχε καταδικαστεί ερήμην για τα πλημμελήματα, ενώ εκκρεμούσε η εκδίκαση της κατηγορίας για απόπειρα ανθρωποκτονίας. Μοναδικοί μάρτυρες υπεράσπισης του Ανδρουτσόπουλου ήταν δυο ηλικιωμένοι: ένας γιατρός, φίλος των γονιών του, και ο μητροπολίτης Νοτίου Αμερικής που τον είχε βαφτίσει. Από την τριήμερη δίκη απουσίαζαν τα στελέχη της ΧΑ. Μόνο την τρίτη μέρα παρέστησαν μέλη της οργάνωσης, που στάθηκαν σε στάση προσοχής όταν ο Ανδρουτσόπουλος μπήκε στην αίθουσα του δικαστηρίου.

Η εισαγγελική πρόταση ήταν να κηρυχθεί ο Ανδρουτσόπουλος ένοχος για δύο απόπειρες ανθρωποκτονίας με ελαφρυντικό. Στις 25 Σεπτεμβρίου 2006 το δικαστήριο καταδίκασε ομόφωνα τον Ανδρουτσόπουλο για τρεις απόπειρες ανθρωποκτονίας σε 21 χρόνια φυλάκισης χωρίς αναστολή και χωρίς να του αναγνωριστεί κάποιο ελαφρυντικό. Στην ανακοίνωση της απόφασης οι υποστηρικτές του Ανδρουτσόπουλου αντέδρασαν βρίζοντας τους δικαστές, ο Ανδρουτσόπουλος έβγαλε λόγο και έπειτα οι χρυσαυγίτες έψαλαν τον εθνικό ύμνο ενώ κάποιοι χαιρετούσαν ναζιστικά.

Στο δεύτερο βαθμό, η δίκη διεξάχθηκε σε μεγαλύτερη αίθουσα, στην αίθουσα τελετών στο ισόγειο του Αρείου Πάγου, και στο χώρο υπήρχε αστυνομία για την αποτροπή επεισοδίων μεταξύ αντιφασιστών και ομοϊδεατών του Ανδρουτσόπουλου. Ο Ανδρουτσόπουλος επέλεξε να μην έχει κανένα μάρτυρα υπεράσπισης και δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο να έχει τελεστεί η επίθεση από άλλα μέλη της ΧΑ.

Το Μάρτιο του 2009 ανακοινώθηκε η απόφαση του Μικτού Ορκωτού Εφετείου, που απέρριψε το αίτημα της υπεράσπισης να αναγνωριστεί το ελαφρυντικό της καλής συμπεριφοράς, αλλά αποδέχτηκε την πρόταση της εισαγγελίας να αλλάξει το κατηγορητήριο σε μία μόνο απόπειρα ανθρωποκτονίας (εναντίον του Κουσουρή), μετατρέποντας τις άλλες δύο κατηγορίες σε κατηγορίες για πρόκληση επικίνδυνων σωματικών βλαβών, αδίκημα που είχε παραγραφεί ως πλημμέλημα, ενώ η ποινή του Ανδρουτσόπουλου μειώθηκε στα δώδεκα χρόνια.

Με την αναγγελία της απόφασης οι χρυσαυγίτες χαιρέτησαν ναζιστικά και έψαλαν τον ελληνικό εθνικό ύμνο. Λίγο αργότερα ο Ανδρουτσόπουλος αποφυλακίστηκε έχοντας εκτίσει τα 3/5 της ποινής του.

Μετά τη Χρυσή Αυγή

Όσο ο Ανδρουτσόπουλος ήταν καταζητούμενος, τα περιοδικά της οργάνωσης δημοσίευαν διηγήματά του και τα πρώτα χρόνια της φυγοδικίας του η ΧΑ αναφερόταν σε αυτόν ως «αδίκως διωκόμενο». Μετά την παράδοσή του και από την περίοδο που ιδρύθηκε η «Πατριωτική Συμμαχία» έπαυσαν οι αναφορές στον Ανδρουτσόπουλο. Μετά τη μείωση της ποινής του στο εφετείο, ο Ανδρουτσόπουλος κατηγορήθηκε από πολλά στελέχη της Χρυσής Αυγής, όπως ο Παναγιώταρος, ότι είχε συνεργαστεί με τη δικαιοσύνη.

Ενάμισι χρόνο μετά την αποφυλάκισή του, τον Ιούνιο του 2011, ο Ανδρουτσόπουλος δημοσίευσε στο διαδίκτυο μια «ανοιχτή επιστολή» με την οποία καταφερόταν εναντίον της ηγεσίας της ΧΑ, που κατηγορούσε για έλλειψη συμπαράστασης, «αχαριστία» και κατήγγειλε την επιδίωξη να εισέλθει η ΧΑ στη Βουλή των Ελλήνων.