Αναλύσεις επί αναλύσεων από το Stratfor με επίκεντρο την Ελλάδα και τις σχέσεις με το Κρεμλίνο

Αναλύσεις επί αναλύσεων από το Stratfor με επίκεντρο την Ελλάδα και τις σχέσεις με το Κρεμλίνο

Σε μπαράζ… αναλύσεων επιδίδεται το αμερικανικό Stratfor, προκειμένου να αναδείξει τη γεωπολιτική διάσταση της κρίσης στην Ευρωζώνη με την ελπίδα να ξυπνήσουν οι «Ευρωπαίοι σύμμαχοι».

Πριν από λίγες ημέρες, το αμερικανικό θινκ τανκ δημοσίευσε άλλα δύο άρθρα, που με έμμεσο ή άμεσο τρόπο βάζουν την Ελλάδα στο επίκεντρο μιας σειράς άλλων «εξελίξεων», οι οποίες, σύμφωνα με το ινστιτούτο, δεν θα πρέπει να υποβαθμίζονται από την Ε.Ε. και κυρίως από τη Γερμανία.

Το πρώτο δημοσίευμα των Αμερικανών αναλυτών αφορά την επίσκεψη του Κύπριου προέδρου Νίκου Αναστασιάδη στη Μόσχα. Με αφορμή την επίσκεψη αυτή, αλλά και τις συμφωνίες στις οποίες κατέληξαν (από τη μία πλευρά η άδεια που έλαβαν ο Ρώσοι για τη χρήση των κυπριακών λιμανιών για ανάγκες ανεφοδιασμού των πολεμικών πλοίων τους σε επείγουσες καταστάσεις, όπως π.χ. η εκκένωση ρωσικού πληθυσμού από τη Μέση Ανατολή, και από την άλλη η νέα πενταετής μετάθεση για την αποπληρωμή του δανείου που έλαβε η Λευκωσία από τη Ρωσία), οι Αμερικανοί προσπαθούν να αναδείξουν τη στρατηγική προσέγγισης του Κρεμλίνου έναντι ορισμένων κρατών – μελών της Ε.Ε. με απώτερο σκοπό την άσκηση επιρροής σε μελλοντικές αποφάσεις στους κόλπους των ευρωπαϊκών θεσμών.

Η τακτική

Όπως επισημαίνει το Stratfor, μέχρι στιγμής η τακτική της Ρωσίας έναντι της Κύπρου, της Ελλάδας και της Ουγγαρίας (και σε μικρότερο βαθμό της Αυστρίας και της Ιταλίας) δεν έχει αποδώσει τους καρπούς που ήλπιζε, με την έννοια ότι αυτές οι χώρες εκφράζουν μεν αντιρρήσεις σχετικά με τις κυρώσεις εις βάρος του Κρεμλίνου, αλλά τελικά ευθυγραμμίζονται πίσω από τις υπόλοιπες χώρες την ώρα της απόφασης.

Ωστόσο, επισημαίνει το θινκ τανκ, αυτό μπορεί να αλλάξει με την πάροδο του χρόνου και ανάλογα… με τις ανάγκες αυτών των χωρών της Ε.Ε., που – κυρίως για την Ελλάδα και την Κύπρο – βρίσκονται σε μια ευαίσθητη γεωγραφική ζώνη και χρειάζεται συνεχώς να «ισορροπούν» ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση.

Συνεπώς, καταλήγει το άρθρο, δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη η στάση των χωρών αυτών σε οποιαδήποτε λήψη αποφάσεων που θα αφορά τη Ρωσία, ενώ το Κρεμλίνο έχει κάθε λόγο να επενδύει σε αυτές τις χώρες, πόσο μάλλον όταν γνωρίζει ότι από τον Μάρτιο αρχίζουν να λήγουν μια σειρά από κυρώσεις οι οποίες, για να ανανεωθούν, θα χρειαστούν πάλι ομοφωνία.

Την ίδια στιγμή, το Stratfor δημοσιεύει μια ανάλυση, βάσει της οποίας αυτή τη χρονική περίοδο βρισκόμαστε μπροστά σε ένα «σταυροδρόμι», πάνω στο οποίο τέμνονται τρεις διεθνείς κρίσεις: Η κρίση στην Ευρωζώνη, η κρίση στην Ουκρανία και η – παλαιότερη – κρίση με το Ιράν. Σύμφωνα με το αμερικανικό ινστιτούτο, οι τρεις αυτές κρίσεις μπορεί να μην έχουν άμεση σχέση η μία με την άλλη, ωστόσο η εξέλιξη σε κάθε μια από αυτές θα έχει συνέπειες στην άλλη.

Ως προς την κρίση στην Ευρωζώνη, το Stratfor επισημαίνει ότι η Γερμανία επιλέγει να χρησιμοποιήσει την ιδιότητά της ως «δανείστριας» προκειμένου να πιέσει την Ελλάδα να ευθυγραμμιστεί με τις απαιτήσεις της, κάτι που… ενέχει και το μεγάλο ρίσκο να τιναχθεί η Ευρωζώνη στον αέρα και – τελικά – η Γερμανία να χάσει περισσότερα από αυτά που διακυβεύονται τώρα.

Την ίδια ώρα, επισημαίνει, η Γερμανία κατανοεί ότι πρέπει να κατευνάσει το μέτωπο που έχει ανοίξει στα ανατολικά της σύνορα, δηλαδή στην Ουκρανία. Αυτό το επιζητεί ώστε να μπορέσει να επικεντρωθεί στην ευρωκρίση, αλλά αυτό που κατάφερε – σύμφωνα πάντα με τους Αμερικανούς – είναι ακριβώς ό,τι κατάφερε και με την Ελλάδα: μια εύθραυστη εκεχειρία που θα δοκιμαστεί τους επόμενους μήνες.

Στο μέτωπο της Ουκρανίας, τονίζεται, η Γερμανία χρησιμοποίησε ακόμη μια φορά την ιδιότητα του «δανειστή» προκειμένου να πείσει το Κίεβο να αποδεχτεί τη νέα πραγματικότητα στο πεδίο της μάχης και να παραχωρήσει «έδαφος» στις φιλορωσικές δυνάμεις κλείνοντας το μάτι στον Πούτιν.

Αυτό που δεν καταλαβαίνει η Γερμανία – σύμφωνα με το Stratfor – είναι ότι στρατηγικός στόχος του Κρεμλίνου δεν είναι «να κερδίσει όσο περισσότερο έδαφος μπορεί», αλλά να «διασφαλίσει» την ασφάλεια της Ρωσίας εν όψει αυτών που αντιλαμβάνεται ως «απειλή», δηλαδή εν όψει της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ πέραν των σημερινών του συνόρων.

Η απειλή

Αυτή η «απειλή», όπως τη βλέπει το Κρεμλίνο, επ’ ουδενί λόγω εξαφανίζεται από την εκεχειρία στην Ουκρανία. Παρομοίως, οι ΗΠΑ από την πλευρά τους, προκειμένου να ανακόψουν την ορμή του Πούτιν, θέλουν στην πραγματικότητα η «απειλή» τους να είναι πειστική, κάτι το οποίο το ΝΑΤΟ δεν έχει αποδείξει έως τώρα.

Γι’ αυτό οι ΗΠΑ επιθυμούν να επανακατευθύνουν τις δυνάμεις τους προς την Ευρασία απεγκλωβίζοντάς τις από περιοχές όπως η Μέση Ανατολή. Για να γίνει αυτό, ο Λευκός Οίκος χρειάζεται συμμάχους στην περιοχή που θα μπορούν να αναλάβουν ένα μέρος τουλάχιστον της «ευθύνης», κυρίως σε ό,τι αφορά απειλές όπως το Ισλαμικό Κράτος.

Εδώ μπαίνει στο παιχνίδι το Ιράν (και οι σύμμαχοί του, όπως η Χεζμπολάχ). Το τελευταίο διάστημα Τεχεράνη και Ουάσιγκτον φαίνεται να έχουν ολοένα και περισσότερα «κοινά συμφέροντα» στην περιοχή και το μόνο που εμποδίζει την προσέγγιση είναι το αγκάθι των διαπραγματεύσεων για το πυρηνικό πρόγραμμα, που αναμένεται να επαναληφθούν μέσα στον Μάρτιο. Στόχος του Ομπάμα, όπως φαίνεται, είναι μέσα στον μήνα να έχει καταγραφεί σημαντική πρόοδος ώστε να μπορεί να πείσει το Κογκρέσο να μην ανανεώσει μέρος των κυρώσεων εις βάρος της Τεχεράνης στις 31 Μαρτίου…

Με άλλα λόγια, συμπεραίνει το Stratfor, η Γερμανία χρειάζεται μια συμφωνία με τη Ρωσία για να ασχοληθεί με την ευρωκρίση, η Ρωσία χρειάζεται μια συμφωνία με τις ΗΠΑ για να την κρατήσει έξω από τη σφαίρα επιρροής της, οι ΗΠΑ χρειάζονται μια συμφωνία με το Ιράν για να επικεντρωθούν στη Ρωσία.