Η στρατηγική των δανειστών ήταν προφανής από καιρό: Θα έφερναν, διά της διαρκούς αναβολής, την κυβέρνηση όλο και πιο κοντά στο στέγνωμα από ρευστότητα προκειμένου να την πείσουν να κάνει τις μέγιστες δυνατές υποχωρήσεις. Αυτό το σενάριο εκτυλίσσεται καιρό τώρα.

 

Η στρατηγική των δανειστών ήταν προφανής από καιρό: Θα έφερναν, διά της διαρκούς αναβολής, την κυβέρνηση όλο και πιο κοντά στο στέγνωμα από ρευστότητα προκειμένου να την πείσουν να κάνει τις μέγιστες δυνατές υποχωρήσεις. Αυτό το σενάριο εκτυλίσσεται καιρό τώρα.

Έναντι αυτών των προθέσεων η κυβέρνηση είχε ανάγκη να προτάξει όχι μόνο διαπραγματευτικό σθένος και ευελιξία, αλλά και ένα αρραγές εσωτερικό μέτωπο, το οποίο εξ αρχής της προσφέρθηκε – αρχικά με την πάνδημη στήριξη του ελληνικού λαού και εν συνεχεία με την… υπομονή του. Η κοινωνία δείχνει να αντιλαμβάνεται και να κατανοεί σχεδόν πλήρως όχι μόνο τις εξωτερικές δυσκολίες στη διαπραγμάτευση, αλλά και τις εσωτερικές, που προκύπτουν λόγω της δεδομένης απειρίας των περισσότερων κυβερνητικών στελεχών.

Όμως η στρατηγική της διαρκούς αναβολής δεν είναι σχεδιασμένη μόνο για να στριμώξει διαπραγματευτικά την κυβέρνηση, αλλά και για να τη φθείρει. Ο εναντίον της πόλεμος, όσο και αν χαρακτηρίζεται από συνήθεις μιντιακές αθλιότητες, τείνει να προσλάβει πλέον και χαρακτηριστικά αυτονόητης – και κοινωνικά αποδεκτής – κριτικής για τα πεπραγμένα της.

Ακούγοντας κάποιος τα κυβερνητικά στελέχη να μιλούν το καθένα τη δική του πολιτική και ιδεολογική «γλώσσα», δεν διακρίνει απλώς διαφορές προσέγγισης, αλλά βαθύτατα χάσματα. Βλέποντας βιαστικές και αντιφατικές εξαγγελίες και αυτοαναιρούμενες πολιτικές πράξεις, διαπιστώνει ότι η διακυβέρνηση στα εσωτερικά θέματα ασκείται εκ του προχείρου.

Αυτό που δεν γίνεται, προφανώς, αντιληπτό είναι ότι κάθε κυβέρνηση – πολλώ μάλλον η παρούσα, η οποία πρέπει παραλλήλως να δίνει τη δυσκολότερη μάχη που θα μπορούσε να της προκύψει – έχει ανάγκη από εθνική σύμπνοια. Οι συνεχείς καταλήψεις δημοσίων κτηρίων από αντιεξουσιαστές – μάλιστα με χαρακτήρα εκβιαστικό προς την κυβέρνηση – και το μεταναστευτικό, μια βόμβα που όφειλε να γνωρίζει ότι θα σκάσει στα χέρια της, είναι θέματα που απαιτούν κάτι παραπάνω από πρόχειρες ιδεολογικές προσεγγίσεις.

Όσο περισσότερο διαρκεί – και κυριαρχεί – το αλαλούμ στην προσέγγιση φαινομένων που αποτελούν προνομιακό ιδεολογικό πεδίο για την εκ δεξιών αντιπολίτευση και τα μεγάλα ΜΜΕ, τόσο διαβρώνεται η στήριξη προς την κυβέρνηση.

Κανένα από αυτά τα θέματα δεν είναι ικανό από μόνο του – ή σε συνδυασμό μεταξύ τους – να ρίξει την κυβέρνηση ή να νεκραναστήσει το πτώμα της Ν.Δ. Όμως, αν τα πράγματα στραβώσουν πολύ στη μεγάλη σκακιέρα της διαπραγμάτευσης, αν επικρατήσει η απογοήτευση, τότε όλα μαζί είναι δυνατόν να οδηγήσουν σε εξαέρωση της λαϊκής στήριξης. Ας αντιληφθούν λοιπόν εγκαίρως το διακύβευμα.