Τους Cleanjunkies οι αναγνώστες του «Πράσινου Ποντικιού» τους γνώρισαν µέσα από το τεύχος Οκτωβρίου.

Τους Cleanjunkies οι αναγνώστες του «Πράσινου Ποντικιού» τους γνώρισαν µέσα από το τεύχος Οκτωβρίου. Η δράση τους ξεκίνησε αυθόρµητα ένα βράδυ στην Αγία Παρασκευή, όταν βρέθηκαν αντιµέτωποι µε ένα εγκαταλελειµµένο οικόπεδο – καρνάβαλο από κάθε είδους σκουριασµένη και άναρχα τοποθετηµένη πινακίδα. Τότε ήταν που σήκωσαν τον κόφτη και τις αφαίρεσαν όλες. Από εκείνο το βράδυ ξεκίνησε µια ωραία διαδροµή σε όλες τις γειτονιές και σε όλες τις πόλεις, µε άγνωστους µεταξύ τους ανθρώπους, που ακόµα και εν αγνοία τους συµµετέχουν στο ξήλωµα της παρανοµίας και της κακογουστιάς. Λίγους µήνες µετά, τα «λάφυρα» των Cleanjunkies έγιναν έργα τέχνης στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας «Give me a sign», στην οποία συµµετέχουν οι ακτιβιστές, η διαδικτυακή ατζέντα deBop.gr, η γκαλερί Artville Gallery και το θέατρο «Συνεργείο». Η ιδανική αυτή συνάντηση έγινε µέσα από τη στήλη «Μικροί Ήρωες της πόλης» της deBop, της διαδικτυακής ατζέντας για την Αθήνα, µια πρωτοβουλία ανθρώπων που αγαπούν την πόλη τους και θέλουν να την παρουσιάσουν µε τον πιο όµορφο και κυρίως εύχρηστο τρόπο. Μέσα από τη στήλη παρουσιάζεται κάθε εβδοµάδα µία πρωτοβουλία Αθηναίων καλλιτεχνικού αλλά κυρίως κοινωνικού χαρακτήρα. Έτσι έγινε και µε τους Cleanjunkies… Η Σταυρούλα Σπανοπούλου µάς αφηγείται τη γέννηση της ιδέας: «Όταν οι Cleanjunkies άρχισαν να µας παρουσιάζουν τη δράση τους, εµείς που έχουµε µία εµµονή µε τα καλλιτεχνικά αρχίσαµε να βλέπουµε µέσα από το παράνοµο διαφηµιστικό υλικό – που µέχρι τότε κατέληγε στους κάδους ανακύκλωσης – υλικό που θα µπορούσε να αποτελέσει τη βάση για καλλιτεχνικά installations, τον καµβά ενός έργου τέχνης. Μέσα στον ενθουσιασµό µας, το αρθρώσαµε κι αρχίσαµε µάλιστα να πλέκουµε σενάρια µαζικού καλέσµατος σε καλλιτέχνες και απλούς πολίτες. Η ευτυχής συγκυρία ήταν ότι και οι ίδιοι οι Cleanjunkies είχαν εδώ και καιρό την ιδέα µιας πιο δηµιουργικής ανακύκλωσης του υλικού τους. Κι επειδή κι αυτοί διέπονται από τον ίδιο ενθουσιασµό µε εµάς, απλά είπαµε να το κάνουµε». Στη συνέχεια την παρέα πλαισίωσαν το θέατρο «Συνεργείο», το οποίο αποτέλεσε το σηµείο συνάντησης των καλλιτεχνών µε τους πολίτες που µετέφεραν εκεί τις παράνοµες πινακίδες που είχαν ξηλώσει, και η Artville Gallery , ο χώρος ο οποίος φιλοξένησε την έκθεση µε τα έργα τέχνης από τις «µεταµορφωµένες» πινακίδες.

«∆ώσε µου ένα σηµάδι»

Ο τίτλος του προγράµµατος «Give me a sign» έχει δυο αναγνώσεις: σηµαίνει και «δώσε µου µια πινακίδα» και «δώσε µου ένα σηµάδι». Όπως µας εξηγεί η Σταυρούλα Πανοπούλου, «θέλουµε ο κόσµος να µας δώσει ένα σηµάδι ότι είναι ζωντανός, ότι θέλει να κάνει κάτι για την πόλη του. Θέλουµε να γίνει µαζκό». Και η φιλοσοφία της οµάδας, όπως η ίδια λέει, συνοψίζεται σε ένα κείµενο της σκηνοθέτιδας Αν Μπόγκαρτ: «Να µην περιµένεις κατάλληλες στιγµές γιατί δεν υπάρχουν, να δουλεύεις µε ό,τι έχεις την εκάστοτε στιγµή, χωρίς ιδανική αρχιτεκτονική και χωρίς ιδανικούς ανθρώπους δίπλα σου, αλλά ορµώµενος από την επιθυµία σου για κάτι καλό και κάτι ανώτερο – και, ΚΥΡΙΩΣ, να έχεις υποµονή». Όταν η οµάδα άρχισε να δραστηριοποιείται και να εκφράζεται µέσω του deBop.gr, πολλοί τους θεώρησαν τρελούς επειδή άρχισαν κάτι µέσα στην κρίση. «Όταν σκεφτήκαµε τη στήλη ‘‘Μικροί Ήρωες της Πόλης’’, στο μυαλό μας είχαμε να ονομάσουμε και να δώσουμε ταυτότητα σε όλους αυτούς που δρουν κόντρα στη γενική απαισιοδοξία για κάτι που πιστεύουν πως είναι καλό. Οι Cleanjunkies μοιράζονται απόλυτα αυτή τη φιλοσοφία μαζί μας. To νόημα λοιπόν ήταν να παρασύρουμε κι άλλους ανθρώπους σε αυτό. Θεωρούμε στην τελική ότι είναι μια υγιής αντιμετώπιση της ζωής».

Στην πρόσκληση – πρόκληση του «Give me a sign» ανταποκρίθηκαν περισσότεροι από 30 καλλιτέχνες, πράγμα αναμενόμενο θα πει κανείς, αφού για τους καλλιτέχνες ή καλύτερα για τους περισσότερους καλλιτέχνες η ανταπόκριση στην πρόκληση είναι το προφανές.

Τι γίνεται, όμως, με τους λεγόμενους απλούς πολίτες; Έδωσαν σημάδι; Είναι εύκολο να δώσουν; Εμπιστεύονται; Η Σταυρούλα Πανοπούλου μας απάντησε χωρίς περιστροφές: «Ζούμε σε μία χώρα όπου με τα τόσα που λέγονται ο κόσμος έχει γίνει δύσπιστος. Είμαστε στο στάδιο της απόδειξης ότι τα εννοούμε και μόλις γίνει αυτό, ξέρουμε ότι θα βρούμε συνοδοιπόρους. Αν όχι για κανέναν άλλο λόγο, γιατί ο κόσμος έχει ανάγκη να βρει διεξόδους δημιουργικής αντίδρασης για να νιώσει υγιής». Η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο καιρό βλέπουμε όλο και περισσότερους καλλιτέχνες και καλλιτεχνικές ομάδες να συμμετέχουν σε δράσεις με αιχμή την αισθητική των πόλεων. Και το ερώτημα είναι εάν τέτοιες κινήσεις μπορούν πράγματι να βοηθήσουν στη μετάδοση του μηνύματος για συμμετοχή και δράση των πολιτών σε θέματα πόλης. Και ακόμα πώς μπορούν να ξεφύγουν από την «παγίδα» μιας ελιτίστικης αντιμετώπισης. Η Σταυρούλα Πανοπούλου μας απάντησε ότι το «κλειδί» είναι δυο λέξεις: «απόδειξη» και «λαϊκό». Πράγματι, μας είπε, λέγονται τόσα πολλά τελευταία και ζούμε και σε μία Ελλάδα που – ενδεχομένως για να ξορκίσει τα κακώς κείμενά της – θέλει να ονομάζεται πολύ «πράσινη» (οικολογικά σκεπτόμενη) και πολλοί πατούν πάνω στο θέμα οικολογία για να φτιάξουν την εικόνα τους. «Εμείς δεν κάνουμε κάτι τέτοιο και γι’ αυτό, όπως είπα και νωρίτερα, θέλουμε αρχικά να το αποδείξουμε. To ‘‘Give me a sign’’ είναι ένα καθαρά λαϊκό κάλεσμα. Δεν χρειάζεται να είσαι καλλιτέχνης για να συμμετέχεις. Χρειάζεται απλά να το θέλεις – οι κατευθύνσεις μας είναι η αισθητική, η δημιουργικότητα, η κοινωνική αφύπνιση και η μαζική κίνηση». Το «Give me a sign» είναι ένα project που βασίστηκε στον ενθουσιασμό των διοργανωτών του, έχει όνειρα και σχέδια μεγάλα. Ευελπιστεί να εξελιχθεί, να γίνει θεσμός και υπόσχεται σύντομα να δώσει και νέο δείγμα γραφής.