Με τρία αυγά δεν ξυπνάς τις μάζες

Με τρία αυγά δεν ξυπνάς τις μάζες

Οι «αναρχομπάτσοι» δεν ορίζουν το ποιος και πού θα έχει λόγο. Κι ας παίζει με τα νεύρα μας η Σώτη Τριανταφύλλου

Ας ανοίξουμε τα χαρτιά μας από την αρχή. Ανήκω σε αυτούς που ξίνισαν τα μούτρα τους όταν, τον περασμένο Μάρτιο, η Σώτη Τριανταφύλλου νομιμοποίησε με συνοπτικές συγγραφικές διαδικασίες τις απολύσεις υπαλλήλων του εργοδότη της, δηλαδή εργαζομένων στον εκδοτικό οίκο που εκδίδει τα έργα της. Και σχεδόν μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι όταν διάβασα πρόσφατα στην «Athens Voice» το –πες μια παλιομοδίτικη λέξη– χρονογράφημά της, όπου συντάσσεται με το τρίπτυχο «ησυχία – τάξη – ασφάλεια» της μικροαστικής μήτρας στην οποία οι περισσότεροι μεγαλώσαμε. Επίσης, αν και έχω ταξιδέψει με κάποια μυθιστορήματά της, η υπόγεια αντίληψη η οποία βρίσκω ότι τα διαπερνά, δηλαδή ότι η καθ’ ημάς Ανατολή, οθωμανική και βυζαντινή, σε δολοφονικό συνδυασμό με την ημιμάθεια και την καπατσοσύνη σκότωσαν οτιδήποτε αυθεντικό στους Νεοέλληνες, συνεπώς όλα τα «λαμπερά» επιτεύγματα λάμπουν μόνον από την Αδριατική μέχρι το Παρίσι και τη Νέα Υόρκη, μου μοιάζει σχηματική και απλοϊκή. Όμως η επίθεση των «αναρχομπάτσων» που έριξαν αυγά εναντίον της στο Φλοράλ της πλατείας Εξαρχείων, εκεί όπου οι ένστολοι συνάδελφοί τους μπούκαραν μαζεύοντας όποιον… έπινε υπόπτως το ποτό του, πάλι σε εκδήλωση για παρουσίαση βιβλίου, ήταν αχρεία, ακαλαίσθητη και επιεικώς φασίζουσα. Κι επειδή βλέπω οράματα, στην ιδανική κοινωνία των θερμοκέφαλων, όλοι εμείς οι ομοιόμορφα ντυμένοι (σ.σ.: φοράω μόνον μαύρα ρούχα από τα 15) θα περνάμε κάθε 1η και 15η του μηνός από το «αναρχοτμήμα» της γειτονιάς μας. Γιατί; Για μια σφραγίδα στο χέρι, για ένα πάσο στη Ναυαρίνου, για μια κνίτικου ήθους κουβεντούλα-επιμόρφωση. Βέβαια, θα μου πεις, άλλο τα αυγά, άλλο οι σφαίρες. Σύμφωνοι. Σε ποια ιδεολογικά σύνορα όμως θα σταματήσει η οργή; Σε ποιο τείχος θα προσκρούσει και θα διαλυθεί η ιστορικά αδιέξοδη λογική των καλάσνικοφ τα οποία κυκλοφορούν αδέσποτα; Ένα αυγό σήμερα, μια σφαλιάρα αύριο. Ίσως μια ριπή μεθαύριο. Από όσους ξέρουν πριν από μας για μας. Είναι οι ίδιοι, είμαι σίγουρος, που έμειναν να κοιτάνε σαν δυσκίνητες αγελάδες, αποσβολωμένοι, στην οθόνη το ανθρωπιστικό κήρυγμα της ηρωικής Κωνσταντίνας Κούνεβα ενάντια στο μίσος και υπέρ του συνδικαλιστικού αγώνα, στην εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη την περασμένη Κυριακή. Εν κατακλείδι φοβάμαι ότι δεν μιλάμε για το πιο σοβαρό ζήτημα: τη διαχείριση του δημόσιου χώρου στο κέντρο της πιο άσχημης πρωτεύουσας της Ευρώπης. Την πολιτισμική ανάσα όλων ημών των εκατομμυρίων επιγόνων της άθλιας καραμανλικής αντιπαροχής. Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης (οι Βρετανοί του έδωσαν στο πιάτο το 2002 τη μερική εξάρθρωση της «17 Νοέμβρη») δήλωσε με έπαρση ότι μετά από τριάντα χρόνια το επίσημο κράτος επιβάλλει την τάξη σε μια περιοχή που είναι «ορμητήριο της ανομίας και της καταστροφής περιουσιών, της απώλειας θέσεων εργασίας, της ζημιάς που γίνεται στην οικονομία, της διατάραξης της κοινωνικής ειρήνης». Και η κυρία Τριανταφύλλου ουσιαστικά συμφώνησε. Οι ιδιώτες καλλιτέχνες διστάζουν να ανθίσουν στα Εξάρχεια την ώρα που ο επίσημος πολιτισμός εξοβελίζεται. Τα σχέδια του Υπουργείου Πολιτισμού ή του Δήμου Αθηναίων συνειδητά σνομπάρουν την περιοχή. Ποντάρουν τα ρέστα τους στον κερδοφόρο άξονα Σύνταγμα – Θησείο – Κεραμεικός. Ποιος θα έχει τον τελευταίο λόγο; Ας τον δώσουμε, νοερώς, στον Δημήτρη Παπαχρήστο, τον εκφωνητή του ραδιοσταθμού των φοιτητών εκείνη τη φοβερή Παρασκευή 17 Νοεμβρίου του 1973, άνθρωπο που δεν εξαργύρωσε το ότι στα είκοσί του είπε «απόψε μπορεί και να πεθάνω», όπως έκαναν χιλιάδες άλλοι της ξεφούσκωτης σήμερα «γενιάς του Πολυτεχνείου». Ζει στα Εξάρχεια από το 1968. Θα μιλήσει για την αστυνομοκρατία. Και δεν ξεχνά ποτέ ότι μπάτσοι υπάρχουν και γύρω μας και μέσα μας. «Ως παιδιόθεν θυμωμένος δεν υπάρχει περίπτωση να αποδεχτώ την πολιτική που επιχειρούν (σ.σ.: όσοι έχουν εγκαταστήσει μονίμως τα ΜΑΤ στο κέντρο). Είναι προτιμότερο να αγωνίζεται κανείς μάταια παρά να ζει μάταια» λέει ο Παπαχρήστος. Και καταλήγει: «Είμαι αντίθετος και στις τρομοκρατικές ενέργειες. Αυτό που είχε γίνει πέρυσι με τον Επαναστατικό Αγώνα στα Εξάρχεια κάνει αναστροφή στη συνοικία, χτυπάει το κίνημα των νέων, μπαίνει στη διαδικασία του ασύλου. Η υπέρτατη βία είναι να γίνουμε πολλοί στο μαζικό κίνημα. Δεν χρειάζεται καμία σκανδάλη». Ούτε καμία στραβοχυμένη ιδεολογική ομελέτα.

Γιώργος Ι. Αλλαμανής [[email protected]]