Την περασμένη Τετάρτη ήταν μια επέτειος: 38 χρόνια από τον θάνατο της Μαρίας Κάλλας. Μιας από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες στην ιστορία του λυρικού τραγουδιού, ενός θρύλου της μουσικής, που η πατρίδα της, η Ελλάδα – τουλάχιστον το επίσημο κράτος – έχει βάλει στο περιθώριο. Ούτε ένα μουσείο ούτε ένας δρόμος, μια μικρή πλατεία, κάτι. Ζώντας χρόνια τώρα τον αγώνα της Εταιρείας για το Κτήριο της Όπερας και της Ακαδημίας Λυρικής Τέχνης «Μαρία Κάλλας» για την αποκατάσταση της ντίβας, θλίβομαι κι εξοργίζομαι κάθε τέτοια μέρα.

 

Εκείνη ακριβώς την ημέρα που ο πιανίστας, παραγωγός του Τρίτου και εξαίσιος δάσκαλος Διονύσης Μαλλούχος δημοσίευσε το παρακάτω κείμενο, που προσυπογράφω με πολλές ευχαριστίες… 

 

«Ημέρα Μαρία Κάλλας,16 Σεπτεμβρίου. Το πιο τρανό παράδειγμα απόλυτης αποτυχίας: πολιτιστικής, τουριστικής και γενικότερα, με όλες τις έννοιες, ελληνικής αναπτυξιακής πολιτικής.

 

Αφήσαμε για δεκαετίες τώρα, και χωρίς καμιά δικαιολογία, απολύτως ανεκμετάλλευτο το πιο ισχυρό και αναγνωρίσιμο – παγκόσμια – brand name στη Μουσική, αυτό της Μαρίας Κάλλας. Εγκατάλειψη απόλυτη σε ό,τι την αφορά, από τον τόπο καταγωγής της ώς το σπίτι της στην Αθήνα, υπονόμευση ακόμα και των (πιο οργανωμένων και επίμονων, αλλά όχι και απεριόριστης αντοχής) προσπαθειών ιδιωτικής πρωτοβουλίας (διεθνείς διαγωνισμοί, Ακαδημία Λυρικού Τραγουδιού κ.λπ.)…

 

Το Ζάλτσμπουργκ έχει γίνει η πιο πλούσια πόλη της Ευρώπης, ως ο γενέθλιος τόπος του Μότσαρτ, όχι βέβαια μόνο από τα αμφιβόλου αισθητικής σοκολατάκια ή τα μπλουζάκια, αλλά κυρίως γιατί διαθέτει πολλά και καλά οργανωμένα μουσεία αφιερωμένα στον μεγάλο συνθέτη, τα οποία έχουν τρελή επισκεψιμότητα όλον τον χρόνο, επί μήνες τρέχει ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά φεστιβάλ στον κόσμο, υπερηφανεύεται για το Salzburg Mozarteum, ένα από τα πιο διακεκριμένα μουσικά πανεπιστήμια διεθνώς, και από πίσω δεκάδες ορχήστρες, σύνολα, φορείς και σύλλογοι, εκδηλώσεις, αφιερώματα, συνέδρια, θεσμοί με υπερτοπικό χαρακτήρα και εμβέλεια, στην πλειοψηφία τους επικεντρωμένα ή εκμεταλλευόμενα ως όνομα ή θέμα τη μέγιστη αυτή μουσική προσωπικότητα. Με συγκεκριμένη πολιτική, πραγματικά για σεμινάριο…

 

Εμείς μόνο για τα πανηγύρια, κι αυτά δυστυχώς όλο και πιο πλαστικά και ξενέρωτα… 

 

Θλίψη και θυμός».

 

Εις τη νιοστή δύναμη προσθέτω…