Η αποτυχία της Λαϊκής Ενότητας να μπει στη Βουλή αποτελεί μια ακόμη περίπτωση αδυναμίας κόμματος να σταθεί όταν έχει γεννηθεί από διάσπαση, ειδικά όταν επιλέγει μονοθεματική ατζέντα και μάλιστα στηρίζεται μόνο σε ένα… «Όχι».

Κάτι ανάλογο είχε συμβεί και με την Πολιτική Άνοιξη του Αντώνη Σαμαρά. Το προσωποπαγές κόμμα τού μετέπειτα πρωθυπουργού ιδρύθηκε τον Ιούνιο του 1993, με τον αρχηγό του να έχει αποχωριστεί, θορυβωδώς, από τη Ν.Δ. επί Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ρίχνοντας μάλιστα την τότε κυβέρνηση. Η επεισοδιακή αποπομπή του Σαμαρά από το υπουργείο Εξωτερικών τον εξώθησε στη δημιουργία της Πολιτικής Άνοιξης, με ουσιαστικά μοναδικό θέμα στην ατζέντα του το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων, το οποίο αποτέλεσε την αφορμή του διαζυγίου με τη Ν.Δ. 

 

Σηκώνοντας όσο περισσότερη σκόνη μπορούσε γύρω από το θέμα της ονομασίας, εκμεταλλευόμενος το τάιμινγκ κι επιλέγοντας σκληρή μετωπική τακτική, είχε κάποια εφήμερα κέρδη, αλλά δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τους ψηφοφόρους του για πολύ. Ακόμη και η ιδρυτική διακήρυξη του κόμματος έδειχνε «άδεια» και ρηχή. Σύντομα η ΠΟΛΑΝ έσβησε από τον χάρτη, μη έχοντας εν τέλει από κάπου αλλού να πιαστεί, με τον Σαμαρά να επιστρέφει στο… μαντρί, αφού πρώτα τον έφαγε ο λύκος. 

 

Στις εκλογές του Οκτωβρίου 1993 η Πολιτική Άνοιξη «τσίμπησε» ένα 4,9% και 10 βουλευτές, άντεξε μέχρι και τις ευρωεκλογές του Ιουνίου 1994 (8,7%), αλλά αμέσως μετά ξεφούσκωσε. Στις βουλευτικές του 1996 δεν μπήκε καν στην Βουλή με ποσοστό 2,94%, στις ευρωεκλογές του 1999 έπεσε κι άλλο στο 2,28%, το 2000 το κόμμα σε… κωματώδη κατάσταση δεν πήρε καν μέρος στις εκλογές, για να διαλυθεί κι επίσημα πια το 2004, όταν Σαμαράς και στελέχη της ΠΟΛΑΝ επέστρεψαν στη «μαμά» Ν.Δ.

 

 

Μονοθεματικά «έπαιξε» στις εκλογές – ή έστω έτσι εξελήφθη ότι κινείται – και η Λαϊκή Ενότητα, που δημιουργήθηκε μετά τη μαζική ανεξαρτητοποίηση 25 βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Η Λαϊκή Ενότητα, με τον χρόνο να την πιέζει ως νεοσύστατο κόμμα σε μια τόσο ασφυκτική προεκλογική περίοδο, επένδυσε ουσιαστικά μόνο στο «Όχι» του δημοψηφίσματος και στο «αντιμνημόνιο». 

 

Εν τέλει, όμως, από το 62% του «Όχι» στις 5 Ιουλίου κατάφερε να οικειοποιηθεί μόλις ένα ποσοστό κάτω του 3%, με συνέπεια να μείνει εκτός Βουλής.

 

 

Χτυπήματα, όμως, έχουν δεχτεί πολλά κόμματα, νεοσύστατα (κυρίως) ή μη, αυτήν την εξαετία της κρίσης, αφού από τα ψηλά βρέθηκαν σύντομα στα χαμηλά, ανάλογα με την τακτική τους στα χρόνια των μνημονίων, τις αντοχές τους, αλλά και τις συνέπειες της αποχώρησης ιδρυτικών στελεχών τους από μεγαλύτερα κόμματα, προκειμένου να δημιουργήσουν τα δικά τους. 

 

Κι αν το ΠΑΣΟΚ είναι το πιο τρανταχτό παράδειγμα ιστορικού κόμματος (σκληρού πρωταθλητισμού εξουσίας, στην προκειμένη) που δεν άντεξε στα χρόνια της κρίσης, ωστόσο υπάρχουν και πολλά ακόμα. 

 

Για παράδειγμα, ο ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη στις εκλογές του 2009 ήταν τέταρτο κόμμα με 5,6%. Μόλις τρία χρόνια μετά, τον Μάιο του 2012, αφού είχε μεσολαβήσει η συνεργασία και στη συνέχεια η απόσυρση στήριξης στην κυβέρνηση Παπαδήμου, βρέθηκε εκτός Βουλής με 2,9%, ενώ έναν μήνα μετά καταποντίστηκε στο 1,6%. Στις εκλογές της Κυριακής δεν έλαβε μέρος. 

 

Το 2010, λίγο μετά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου, ιδρύθηκε η Δημοκρατική Αριστερά από τέσσερις βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που ανήκαν στην Ανανεωτική Πτέρυγα του Συνασπισμού. Στις εκλογές του Μαΐου 2012 η ΔΗΜΑΡ παίρνει το υψηλό 6,1%, που ανεβαίνει τον Ιούνιο σε 6,3%. Αμέσως γίνεται μέλος της συγκυβέρνησης με Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ κι αποχωρεί έναν χρόνο αργότερα μετρώντας βαριές πληγές στη δημοφιλία της. Στις ευρωεκλογές του 2014 προσγειώνεται ανώμαλα στο 1,2% και τον Ιανουάριο του 2015, σε συνεργασία με τους Πράσινους, καταποντίζεται στο 0,5%.

 

 

Κι αν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, που ιδρύθηκαν τον Φεβρουάριο του 2012 από τον Πάνο Καμμένο, λίγους μήνες μετά τη διαγραφή του από τη Ν.Δ. επειδή αρνήθηκε να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Παπαδήμου, αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα, αφού, παρά τη σταδιακή ποσοστιαία πτώση (από 10,6% τον Μάιο του 2012 ως πρωτοεμφανιζόμενο κόμμα), μπαίνουν συνεχώς στη Βουλή κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, παίζοντας σημαντικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις του τόπου ως συγκυβερνήτες για δεύτερη φορά, δεν συνέβη το ίδιο με κόμματα όπως η Δημοκρατική Συμμαχία. 

 

Το κόμμα της Ντόρας Μπακογιάννη ιδρύθηκε τον Νοέμβριο του 2010, μετά το πρώτο μνημόνιο, αλλά μετά την αποτυχία να μπει στη Βουλή τον Μάιο του 2012 (2,55%), ανέστειλε τη λειτουργία του και η Μπακογιάννη επέστρεψε στη Ν.Δ.

 

 

Κάτι ανάλογο συνέβη και με τον Γιώργο Παπανδρέου. Ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός το διάστημα 2009-2011 ίδρυσε το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών στις 3 Ιανουαρίου 2015. Στις εκλογές, όμως, έμεινε στο 2,5% και τώρα δεν κατέβηκε καν στη μάχη, λόγω – επισήμως – έλλειψης οικονομικών πόρων.

 

Όσο για το Ποτάμι; Ιδρύθηκε τον Φεβρουάριο του 2014, πριν από τις ευρωεκλογές, ενώ στη χώρα «έτρεχε» ακόμα το δεύτερο μνημόνιο. Τον Μάιο της ίδιας χρονιάς έκανε μπάσιμο στις ευρωεκλογές με 6,6%. Λίγους μήνες μετά, στις βουλευτικές του Ιανουαρίου 2015, έχασε μισή μονάδα. Την Κυριακή βρέθηκε στο 4%, με ισχυρές πτωτικές τάσεις, αφού η κατηφόρα πλησιάζει πλέον στον… γκρεμό.