Η ελληνική Αριστερά είναι βαρύτατα εθισμένη στην διαχείριση της μιζέριας, κι όχι ενός καλύτερου κόσμου. 

 

Η ελληνική Αριστερά είναι βαρύτατα εθισμένη στην διαχείριση της μιζέριας, κι όχι ενός καλύτερου κόσμου. Συγκλονίζεται από τις εξαθλιωμένες κοινωνίες κι όπου αυτές δεν υπάρχουν, τις εφευρίσκει ή ακόμα χειροτέρα όπου μπορεί τις δημιουργεί γιατί τρέφεται η ύπαρξή της από την δυστυχία αυτή καθαυτή.

Η ελληνική Αριστερά σε ολόκληρο το παρδαλό της ανάπτυγμα και με οποιαδήποτε εκπροσώπηση πάσχει από το σύνδρομο της ιδεολογικής αυτοϊκανοποίησης – δεν αντέχει τις σύγχρονες αυτάρκεις δημοκρατικές κοινωνίες, τους ανέμελους ευτυχισμένους ανθρώπους. Στη θέση τους ονειρεύεται κατεστραμμένες κοινωνίες, ζοφερά προβλήματα και οιονεί αγωνιστές που μέσα από αξεπέραστες δυσκολίες παλεύουν υπέρ ενός απροσδιορίστου «γενικού καλού» – που αποτυπώνεται  ως Δευτέρα Παρουσία, με την ηγεσία του κόμματος σε ρόλο Αγίου Πνεύματος. Έχει μια μεσσιανική αντίληψη σωτηρίας του κόσμου – οι δε πιστοί της «επαναστάτες» είναι οι σύγχρονοι ιεροεξεταστές: σε ανασκολοπίζουν για την σωτηρία της ψυχής σου ή της ταξικής σου αυτοσυνειδησίας. Στη χώρα μας, ωστόσο, που όλα φέρουν την πατίνα τής  γελοιότητας, αυτή η σχοινοτενής μεταπολιτευτική επαναστατική γυμναστική που με θεσμικό χαρακτήρα λαμβάνει επετειακές αναπαραστάσεις χάους, πρέπει να περιοριστεί δραστικά – αν όχι να τελειώσει. Αυτές οι φασιστικές εκδηλώσεις κρότου –λάμψης στους δρόμους ένα πράγμα καταστρέφουν: τον καλοστημένο και καλοδιατηρημένο μύθο της εν Ελλάδι Αριστεράς!

Τελευταίο και κραυγαλέο παράδειγμα ασυδοσίας αφορά στα αίσχη που επαναλήφθηκαν για άλλη μια φορά  στην επέτειο για την δολοφονία του Γρηγορόπουλου. Οι ένοχοι για την δολοφονία του συνελήφθησαν, οδηγήθηκαν στην δικαιοσύνη, η δικαιοσύνη τούς επέβαλε βαρύτατες ποινές που ικανοποίησαν το περί δικαίου αίσθημα της κοινωνίας και η υπόθεση έκλεισε. Όλο το υπόλοιπο άθλιο, κακόγουστο και χυδαίο  πανηγύρι που έχει στηθεί γύρω από την μνήμη ενός δεκαπεντάχρονου, αποτελεί βεβήλωση της μνήμης του και ιεροσυλία κατά της ίδιας της επαναστατικής θεωρίας και των κινημάτων. Αυτή η εξαμβλωματική παραχάραξη της πραγματικότητας και η κραυγαλέα αποσιώπηση επίσης φρικτών γεγονότων όπως η εν ψυχρώ σαδιστική  δολοφονία της Αγγελικής (…κανείς δεν θυμάται το όνομά της γιατί δεν το συμπεριέλαβε στο μαρτυρολόγιό της η Αριστερή ευαισθησία)  από …λαϊκούς κουκουλοφόρους αγωνιστές,  μιας εγκύου κοπέλας που τόλμησε να εργάζεται την ώρα που οι εγχώριοι τζιχαντιστές δολοφόνοι έκαιγαν σε μια διαδήλωση επαναστατικής ρουτίνας το κέντρο της χώρας και που κανείς δεν μνημονεύει πλέον, έχει υπερβεί τα όρια της ανθρώπινης αηδίας…

Δεν θα επεκταθώ καταφεύγοντας σε συναισθηματισμούς ή σε κραυγαλέες αποσιωπήσεις. Απλά θα σημειώσω κάτι μικρό αλλά ιδιαίτερα σημαντικό για όσους απέμειναν να συναισθάνονται σε αυτόν τον κατεστραμμένο τόπο: κανένα μέλος της οικογένειας της αδικοχαμένης  εγκύου δεν βρήκε καταφυγή στα λεγόμενα συστημικά  μέσα που τόσο βδελύσσονται οι επαναστάτες φιλοξενούμενοί τους… πιθανότατα εμφορούμενοι από γνήσιο λαϊκό ήθος!