◆ Ο θόρυβος της βροχής είναι μονότονος, δεν υπόσχεται τίποτα και μόνο το χώμα σφαδάζει απ’ το μαστίγωμα απολαμβάνοντας στην αρχή την ευχαρίστηση της υποδοχής. Μετά ο πόνος γίνεται όριο αξεπέραστο με μισόκλειστα μάτια!

◆ Ο θόρυβος της βροχής είναι μονότονος, δεν υπόσχεται τίποτα και μόνο το χώμα σφαδάζει απ’ το μαστίγωμα απολαμβάνοντας στην αρχή την ευχαρίστηση της υποδοχής. Μετά ο πόνος γίνεται όριο αξεπέραστο με μισόκλειστα μάτια!

◆ Πολιτική πράξη η συνεύρεση των αισθήσε ων, των νοημάτων και των συμπερασμάτων. Εξαρτάται από το πόσο δυνατή είναι η βροχή και πόσο μεγάλες είναι οι σταγόνες. Το παρα μύθι είναι να διατηρείς τη μυθολογία στα όρια της γραμμής ούτως ώστε ασθμαίνου σες οι ανάσες να συγκρατήσουν τη μαγεία του πρώτου στίχου της ματιάς.

◆ Κάπως έτσι μ’ αυτή τη σειρά ήρθαν οι πρώ τες σκέψεις στην ανταλλαγή των επιδιώξεων των εραστών. Άλλος συνευρίσκεται για την αυτοκρατορία της στιγμής κι άλλος για να κατα λαγιάσει τα ένστικτά του. Έτσι λειτουργούν οι αισθήσεις με το δικό τους μυαλό.

◆ Η πολιτική είναι μια απεριόριστη κλίνη! Άλλος κλίνει προς τα αριστερά άλλος προς τα δεξιά κι άλλος ούτε κλίνει ούτε κλείνει καμιά εξώθυρα ούτε κανένα παραπόρτι.

◆ Και φτάσαμε κοντά στην επιλογή κι αναστε νάζοντας από την απεραντοσύνη της υγρασίας, βλέποντας την ανάσα να κατευθύνεται ερμη νεύοντας, συζητώντας και σημειώνοντας μισο κλείνεις τα βλέφαρα και αγναντεύεις απέναντι.

◆ Η Ντόρα, γυναίκα ψηλή, κυρίαρχο επώνυ μο, με παρουσιαστικό το οποίο συγκεντρώ νει δυσάρεστες αναμνήσεις λόγω της ομοι ότητός της με παλαιοντολογικά ευρήματα, εμφανίζεται στην αρχή ως η μοναδική λύση, το αδιαφιλονίκητο φαβορί για την επικρά τηση. Παρ’ όλα αυτά διδασκόμενη από τα λάθη των πολιτικών της αντιπάλων, πάντα κρατούσε κλάδο ελαίας και τον κούναγε μια από εδώ και μια από εκεί για να προσκα λέσει κοντά της τους πληγωμένους. Και οι πληγωμένοι ήταν πολλοί! Και οι δεύτεροι, αυτοί που καθορίζουν όμως τη διαδικασία, περίμεναν μετρώντας στα δάχτυλά τους τις αυριανές συνέπειες.

◆ Τον ήθελε τον διπλωμάτη κοντά της, αλλά εκείνος ήθελε τον Αντώνη, όχι γιατί τον ηγά πησε, αλλά επειδή μπορούσε με τη μελίρρυτη ρητορική δεινότητα που διέθετε να τον μπερ δέψει και να μπορέσει τοιουτοτρόπως να του αρπάξει ό,τι θα είχε απομείνει από το μισοτε λειωμένο κόκαλο. Και ο Αντώνης ήθελε να γίνει Καραμανλής στη θέση του βεζίρη, αλλά αυτή η φωνή με εκείνο το κρώξιμο στα υψηλά σημεία των ήχων δεν θύμιζε τίποτε από τη φωνάρα του τελευταίου προτύπου και ούτε εκείνη η προ σπάθεια προς μίμηση των κινήσεων τού πρώην, έφερναν αποτελέσματα επιρροής γιατί μοιάζαν με κουνήματα ξένου σώματος.

◆ Έτσι λοιπόν φτάσαμε ώς εδώ και ξαναδι αβάζοντας τα παραπάνω συλλογιστήκαμε τον ορισμό της ταπεινότητας. Και να η μορφή του οσίου με την απίστευτη εικόνα της ευγένειας που σου τσακίζει τα οστά, τους οφθαλμούς τους υγρούς, το παιδί της διπλανής πόρτας με τους φίλους και τον κανέναν εχθρό. Τον αγαπημένο της βάσης, τον παλιόφιλο που τον είχαν βάλει κάποτε στη ναφθαλίνη και τον διατήρησαν για να ορίζει τώρα το αποτέλεσμα. Και καθώς η σκέψη περιτριγύριζε το πρόσωπο ορίσθηκε η μπίλια, έκανε ένα τερτίπι και κάθισε στον Άρη. «Ο Άρης βγάζει αρχηγό», μου ψιθύρισε η βροχή ετούτο το πρωινό περπατώντας στο πλακόστρωτο της εσπέριας πλατείας.

◆ Και «η κίνηση του ελεύθερου πολίτη» απέδω σε μεν το μέγιστο της επικοινωνίας, αλλά δεν ξέρω, σπάνια η βροχή όταν μουρμουρίζει να κάνει λάθος.

◆ Κι απόμειναν λίγες μέρες να ξεκαθαρίσει το τοπίο, να μπουν τα έπιπλα στο σαλόνι, να βάλουμε κουρτίνες και μετά οι μικρολεπτο μέρειες που θέλουν τον χρόνο τους.

◆ Γιατί οι λεπτομέρειες είναι αυτές που κάνουν τα σπίτια να ξεχωρίζουν!

Μυογράφημα

Απουσία του χρώματος, το λευκό ταιριάζει απίστευτα με δυο γυμνά πόδια, μια αμμουδιά κι ένα αεράκι. Το λίκνισμα της μικρής φωτιάς στην άκρη και ένα αργό βασανιστικό περ πάτημα που κάνει την αναμονή να προσπερνά τις άλλες ανάγκες. Με περίσσια υποταγή, με καρφωμένα τα μάτια στη μεγάλη στιγμή, αφήνεσαι στην κοινοτοπία των σκέψεων και απολαμβάνεις τις δραπετεύσεις των ονείρων Ÿ Ποικιλότροπο το κάλεσμα των αντιθέσεων και φοβερή κραυγή ο αναστεναγμός.

Μεγάλοι οι μικροί αλήτες που φτιάξαν τα οράματα, μεγάλες και οι μακρινές αναμνήσεις.

Τώρα τα υπόλοιπα των αναζητή σεων κρύφτηκαν στις ντουλάπες, οι μεγάλοι μικροί αλήτες έγιναν μικροί μεγάλοι άνθρωποι αλυσοδεμένοι. Πήραν θέσεις, πήραν αξιώματα, ξέχα σαν στις γωνιές τα συνθήματα, γίναν ένα με αυτό που μισούσαν Ÿ Οι μεγάλοι μικροί αλήτες είναι ίδιοι σε όλες τις εποχές, μόνο που οι εποχές αλλάζουν, έχουν άλλες προ σμονές κι άλλους ορισμούς.

Έτσι είναι η ζωή, πάντα ο μικρός γίνεται μεγάλος, ο αλήτης γίνεται άνθρωπος και η ρόδα γυρίζει και τσα λαπατά τα ψίχουλα που αντιδρούν στα γυαλιστερά δόντια.

Τα νοήματα χάθηκαν, ζωή χωρίς συννεφάκια και βαρκούλες, καΐκια και γλάρους, τα πρότυπα δεν φοράνε πια τον μπερέ και μόνο το αξύριστο ύφος απόμεινε, αποστάτης κι αυτό ενός χαμένου απεικονίσματος.

Και ψάχνεις ανθρώπους να πιά σουν το χέρι του μεγάλου μικρού αλήτη, να ανάψουν φωτιά στο φιτίλι του μυαλού, να ξεφύγει η ανάσα, να φτάσει ψηλά, να φτιάξει ένα όνειρο γιορτινό, καινούργιο, χωρίς σουβλά κια, λουκάνικα και μπάντες.

Ένα μεγάλο μικρό αλήτικο όνειρο!

Μπλιμ μπλομ

Αμπεμπαμπλόμ του κιθεμπλόμ, αμπεμπα μπλόμ μπλιμ μπλομ! Βγαίνει ο Δημητράκης από εδώ, βγαίνει κι ο Αρούλης από την άλλη. «Διαλέξτε τώρα από έναν συμπαί κτη» λέει γλυκά ο Κωστάκης που πήγαινε στο γυμνάσιο και τον είχαν βάλει να φυλάει τα παιδιά. «Να διαλέτσω εγώ πλώτος;» λέει ο Δημητράκης! «Διάλετσε» λέει ο Αρούλης, κοιτώντας ντροπαλά. «Θα πάλω τον Αντώνη». «Κι εσύ, Αρούλη, πάρε την Ντόρα» υποδεικνύει βαριεστημέ να το γυμνασιόπαιδο. Κοιτάζει ο Αρούλης την ψηλή και τι να κάνει, για να μη παίξει μοναχός του απλώνει το χέρι. Το αρπάζει αυτή που είχε και πρόωρη ανάπτυξη κι άρχισε το παιχνίδι. Τους πέταξε μια μπάλα μπλε ο Κωστάκης, κάθισε στην άκρη, έβγαλε από το σακίδιο ένα σάντουιτς με λουκάνικα κι άρχι σε να καταπίνει, αδιαφορώντας, αλλά και ανυπομονώντας να περάσει η ώρα και να τελειώσει αυτό το βαρετό για την ηλικία του παιχνίδι!