Για όσους θυμούνται, έστω κι αχνά, πώς είχαν τα πράγματα πριν από τριάντα, πριν από είκοσι χρόνια μόλις, οι αντιδράσεις της Εκκλησίας ή κάποιων βουλευτών απέναντι στο σύμφωνο συμβίωσης που ενέκρινε το νομοθετικό σώμα, προκαλούν όντως εντύπωση – για το πόσο γραφικές, πόσο ανήμπορες, πόσο εντέλει ανάξιες λόγου υπήρξαν…

 

Για όσους θυμούνται, έστω κι αχνά, πώς είχαν τα πράγματα πριν από τριάντα, πριν από είκοσι χρόνια μόλις, οι αντιδράσεις της Εκκλησίας ή κάποιων βουλευτών απέναντι στο σύμφωνο συμβίωσης που ενέκρινε το νομοθετικό σώμα, προκαλούν όντως εντύπωση – για το πόσο γραφικές, πόσο ανήμπορες, πόσο εντέλει ανάξιες λόγου υπήρξαν…

Όπως σημείωνε πρόσφατα ο Αμερικανός στοχαστής Μαρκ Λίλλα: «Η πρόσφατη, κατά εντυπωσιακό τρόπο ραγδαία, αποδοχή της φιλομοφυλίας, ακόμη και του γάμου των γκέυ σε πλήθος χωρών της Δύσης, αυτή η ιστορικά πρωτοφανής μεταμόρφωση της παραδοσιακής ηθικής, μιλά ευγλωττότερα από οτιδήποτε άλλο για την εποχή μας.» Ερμηνεύοντας διασταλτικά τις συνταγματικές πρόνοιες περί ισότητος, όλο και περισσότερα κράτη σπεύδουν να στεγάσουν υπό την προστασία του νόμου τις ερωτικές σχέσεις μεταξύ ομοφύλων σε όλο τους το φάσμα: συναισθηματικό, ηθικό, κοινωνικό, οικονομικό. Μετά από δύο χιλιετίες οδυνηρής υποκρισίας, ο Δυτικός άνθρωπος, δειλά προς το παρόν, και μέσα από χίλια μύρια ενοχικά φάσματα και ιλίγγους, ξανακερδίζει λίγη από την ελευθερία που ήδη ο παγανισμός της αρχαιότητας λ.χ. του αναγνώριζε ως φυσική και αυτονόητη. Και πράττοντας σοφά, την ελευθερία αυτή την κατοχυρώνει πλέον και θεσμικά, την εντάσσει στον κύκλο των νενομισμένων δικαιωμάτων του.

Ακούγεται ενδεχομένως παράδοξο, αλλά η διεκδίκηση του γάμου (και του δικαιώματος του υιοθετείν) από την ομοφυλοφιλική κοινότητα συνιστά την σημαντικότερη και ζωτικότερη ανανέωση που γνώρισε ο ραγδαία απαξιωμένος αυτός θεσμός τα τελευταία χρόνια – μια ηχηρή ψήφο εμπιστοσύνης στην πυρηνική οικογένεια. Και εντυπωσιάζει η αδυναμία ακριβώς των λεγόμενων συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων, αλλά και των αποστεωμένων μέσα στον αντισεξουαλικό ηθικισμό τους εκκλησιών, να το αντιληφθούν – πολύ συχνά με κόστος βαρύ την αποξένωσή τους από δυναμικά κοινωνικά στρώματα, ενίοτε φίλα διακείμενα στις λοιπές θέσεις τους.

Κι αυτό διότι ο γάμος από τη φύση του ρυθμίζει, κανοναρχεί, τιθασεύει την αγριότητα του ωμού ενστίκτου: σηματοδοτεί το πέρασμα από το βασίλειο του άναρχου πόθου σ’ εκείνο της λελογισμένης ρύθμισης και της κοινωνικής ευθύνης. Με αυτή την έννοια, η θέσπισή του και για τα ομόφυλα ζευγάρια (ή η θέσπιση του συμφώνου συμβίωσης, που ακόμη κι αν δεν ονομάζεται έτσι αποτελεί στην ουσία παραλλαγή και προβαθμίδα του), δεν σημαίνει τον θρίαμβο του ελευθεριακού ’68 και της πανσεξουαλικής του ουτοπίας, όπως υποστηρίζουν πολλοί, αλλά το αντίθετο, την οριστική υποχώρηση και ήττα τους.

Κατά κάποιο τρόπο, ειρωνικό ασφαλώς, ο αγώνας των ομοφυλόφιλων έρχεται να μας θυμίζει δύο πράγματα διόλου άσχετα με τις χριστιανικές και συντηρητικές αξίες, αν αυτές ερμηνευθούν με βλέμμα λιτότερο τυπολατρικό. Το κοινωνικό πρωτείο της αγάπης έναντι του sexus. Και την ανωτερότητα του τυπικού έγγαμου βίου απέναντι στους εναλλακτικούς τρόπους συμβίωσης που έφεραν στο προσκήνιο τα κινήματα της χειραφέτησης των τελευταίων δεκαετιών.

 

* Ο Κ. Κουτσουρέλης είναι συγγραφέας