Κατά μία –απαισιόδοξη- άποψη που διατυπώνει ωστόσο πρώην  κορυφαίος παράγοντας της πολιτικής ζωής, υπάρχουν μόνο δύο σενάρια για τις μεσοπρόθεσμες εξελίξεις: το κακό και το χειρότερο…

 

 

Κατά μία –απαισιόδοξη- άποψη που διατυπώνει ωστόσο πρώην  κορυφαίος παράγοντας της πολιτικής ζωής, υπάρχουν μόνο δύο σενάρια για τις μεσοπρόθεσμες εξελίξεις: το κακό και το χειρότερο…

Το κακό σενάριο είναι σε γενικές γραμμές, αυτό το οποίο βιώνει η ελληνική κοινωνία και οικονομία από την Άνοιξη του 2010. Δηλαδή μια συνεχής και δίχως τέλος κατάπτωση, μια διαρκής χωρίς τέλος και μάταια προσπάθεια να σταματήσει η πορεία προ τον  πάτο, η οποία ωστόσο συνεχίζεται.

Η εξέλιξη του κακού σεναρίου έχει να κάνει κατά κύριο λόγο με την οικονομική ασφυξία, την οποία επιτείνουν οι  πολιτικές της λεηλασίας που επιβάλουν οι δανειστές με μόνο στόχο να αρπάξουν ως χρεολύσιο ό,τι μπορούν να βάλουν στο χέρι: από μισθούς και συντάξεις, μέχρι ιδιωτικά και δημόσια ακίνητα, επιχειρήσεις και  δημόσιους πόρους σε σκοτωμένες τιμές. Η εξέλιξη αυτού του σεναρίου οδηγεί στο βυθό, χρόνο με το χρόνο, ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας, υπονομεύει τις όποιες δυνατότητες οικονομικής ανάπτυξης και οδηγεί τη χώρα στο περιθώριο και στη  γκρίζα σκιά «αναπάντεχων»  κρίσεων.

Μια – επί της ουσίας- χρεοκοπημένη χώρα, η οποία υπάρχει εν ζωή μόνο για να εξυπηρετεί το χρέος της, είναι προφανώς αντιμέτωπη ανά πάσα στιγμή με γκρίζα και αναπάντεχα σενάρια, ακριβώς εξαιτίας της αδυναμίας της να υπερασπιστεί ζωτικά της συμφέροντα. Ένα τέτοιο παράδειγμα αδυναμίας καταγράφεται αυτήν ακριβώς τη στιγμή με την προσφυγική / μεταναστευτική κρίση και την ελληνική αδυναμία να αρνηθεί να γίνει αποθήκη ανθρώπων, όπως της ζητούν και της επιβάλλουν οι Εταίροι και δανειστές της.

Το χειρότερο σενάριο ωστόσο, με το οποίο ήδη βρίσκεται αντιμέτωπη η χώρα έχει να κάνει με επικίνδυνες  εκκρεμότητες στην εξωτερική της πολιτική, οι οποίες επανεμφανίζονται ως γραμμάτια  προς εξόφληση: Η εκκρεμότητα της ονομασίας της ΠΓΔΜ, οι τουρκικές διεκδικήσεις και η επισφράγιση της διχοτόμησης της Κύπρου είναι τα τρία ζητήματα που συνθέτουν το χειρότερο σενάριο, στο οποίο οδηγείται, εξαιτίας της οικονομικής  και πολιτικής αδυναμίας, η χώρα.

Στην παρούσα φάση η ελληνική κυβέρνηση πιέζεται ασφυκτικά (από Αμερικανούς και Γερμανούς) να υποχωρήσει στην  υπόθεση της ονομασίας και να δεχτεί τα τετελεσμένα: Να αποδεχτεί , δηλαδή, την ύπαρξη της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας»  ως χώρας μέλος του ΟΗΕ…

Η ελληνική αδυναμία, η οποία εκδηλώνεται πια και ως αμυντική ανεπάρκεια πυροδοτεί και το χειρότερο σενάριο στα ελληνοτουρκικά, καθώς όπως φαίνεται ακόμη και από την ειδησεογραφία η Άγκυρα καθημερινά υπενθυμίζει εμπράκτως ότι:

• Αμφισβητεί τα θαλάσσια σύνορα
• Αμφισβητεί εδάφη (νησιά, βράχους και βραχονησίδες )
• Αμφισβητεί δικαιώματα σε Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη

Υ.Γ. είναι παράδοξη, χωρίς να είναι ωστόσο ιστορικά ανεξήγητη, η αφασία του ελληνικού πολιτικού συστήματος, το οποίο απλώς ελπίζει ότι κάποιος από μηχανής φίλος, εταίρος ή σύμμαχος θα εμφανιστεί. Αγνοούν οι πολιτικές δυνάμεις που κυβέρνησαν και κυβερνούν  ότι οι «φίλοι» εμφανίζονται κατόπιν εορτής…