Περιβαλλοντική ντροπή αποτελεί το Άλσος Ευελπίδων για την πόλη μας. Ας μη βιαστούμε όμως να κατηγορήσουμε τον Δήμο Αθηναίων γι’ αυτό.

Περιβαλλοντική ντροπή αποτελεί το Άλσος Ευελπίδων για την πόλη μας. Ας μη βιαστούμε όμως να κατηγορήσουμε τον Δήμο Αθηναίων γι’ αυτό. Το ταλαιπωρημένο πάρκο των 84 περίπου στρεμμάτων δεν ανήκει στον δήμο και έχει μία περιπετειώδη νομική ιστορία. Η κυριότητά του είναι μονίμως «μπερδεμένη» ανάμεσα σε διάφορους κρατικούς φορείς. Και όπως φαίνεται από τέτοια παραδείγματα, ενώ ο πρωθυπουργός νοιάζεται για το περιβάλλον, δεν συμβαίνει το ίδιο και με όλους τους άλλους κρατικούς παράγοντες. Έχοντας λοιπόν συλλέξει αρκετές πληροφορίες για την άσχημη κατάσταση του άλσους από τους κατοίκους των γύρω περιοχών, πήραμε στην παρέα μας τον δημοτικό σύμβουλο της παράταξης του νέου δημάρχου Αθηναίων Γιώργο Αποστολοπουλο και την Τούλα Θεοδώση, ευαισθητοποιημένη κάτοικο της Κυψέλης, και ξεκινήσαμε την «οικολογική εξερεύνηση».

Όπως μας λέει ο Γ. Αποστολόπουλος, ο οποίος ασχολείται συστηματικά με θέματα περιβάλλοντος, «ο μοναδικός αυτός “πευκώνας” είναι μία ανάσα ζωής για το κέντρο της πόλης. Δροσερές αέριες μάζες, πλούσιες σε οξυγόνο, κατέρχονται του άλσους και, εισερχόμενες στο Πεδίο του Άρεως, εκρέουν σε “καυτούς” δρόμους, όπως η Πατησίων και η Αλεξάνδρας, αλλά και σε πυκνοκατοικημένες περιοχές, όπως η Κυψέλη και το Γκύζη. Γι’ αυτό τον λόγο έχει εξαιρετική σημασία για την πόλη μας».

Πράγματι, η συμβολή του Άλσους Ευελπίδων στη διαμόρφωση ενός δροσερού «μικροκλίματος», είναι εξαιρετικά σημαντική και αυτό διαπιστώνεται εύκολα τις καλοκαιρινές νύχτες.

Αγνοείται ο αρμόδιος!

Οι κρατικοί παράγοντες όμως που φέρονται να το έχουν στην αρμοδιότητά τους, δεν έχουν φανεί ικανοί να αντεπεξέλθουν στα καθήκοντά τους. Βέβαια, στο σημείο αυτό πρέπει να σημειώσουμε ότι, παρά την προσπάθεια παραχώρησης του άλσους από το Δημόσιο στον Δήμο Αθηναίων, το ΣτΕ έκρινε τη σχετική απόφαση άκυρη, με αποτέλεσμα η κυριότητα του χώρου επί μεγάλο χρονικό διάστημα να είναι «αμφισβητούμενη». Τόσα χρόνια όμως κυριότητας συνολικά του Δημοσίου δεν μπορούσε να υπάρξει λίγο ενδιαφέρον; Εισερχόμενοι λοιπόν σήμερα από την είσοδο της οδού Ευελπίδων, λίγο πιο πάνω από τα δικαστήρια, συναντάμε μία σειρά από εικόνες που θα αντικρίζαμε μόνο σε τριτοκοσμικά πάρκα.

Οι πρώτες άσχημες εκπλήξεις αφορούν τη βλάστηση και τα δέντρα. Δεκάδες δέντρα κομμένα, τα οποία δεν έχουν αντικατασταθεί. Όπως αποδεικνύεται και εδώ, η «ερωτική» σχέση των πολιτικών με την καρέκλα αδυνατεί να τους φέρει σε επαφή με τα καθημερινά προβλήματα. Πώς εξηγείται διαφορετικά το γεγονός ότι το κράτος αδυνατεί να δεντροφυτεύει έναν τέτοιο χώρο; Ωραία είναι τα μεγαλεπήβολα σχέδια, αλλά, αν δεν ενδιαφερόμαστε και για τα καθημερινά περιβαλλοντικά ζητήματα, τότε το μέλλον θα είναι σίγουρα γκρίζο για όλους.

Εικόνες καταστροφής

Η Τ. Θεοδώση μας δείχνει τους τεμαχισμένους κορμούς που κείτονται στο έδαφος και τα κατάξερα κλαδιά. Δημιουργούν ένα απεχθές θέαμα. «Καλά, δεν μπορεί να βρεθεί ένας αρμόδιος να τα απομακρύνει;» μας λέει με απογοήτευση. Χειρότερο όμως ακόμη θέαμα αποτελούν τα άρρωστα δεντράκια που έχουν αφεθεί στη μοίρα τους αβοήθητα. Ολόκληρα υπουργεία και κρατικοί φορείς με πολιτικό προσανατολισμό τη σωτηρία των δασών δεν μπορούν να ευαισθητοποιηθούν για να τα σώσουν; «Όνειρα θερινής νυκτός» θα πείτε. Ναι, αλλά δεν είναι έτσι. Υποτίθεται ότι ζούμε σε μία ευνομούμενη πολιτεία, στην οποία πληρώνουμε τόσα τέλη και φόρους. Τι ποσά θα χρειάζονταν γι’ αυτό το παρκάκι της Ευελπίδων; Ή μήπως θα πρέπει να το αφήσουμε και αυτό στο έλεος μίας «δήθεν» και αμφισβητούμενης «αυτοδιαχείρισης»; Έλεος πια!

Την ώρα που κάναμε αυτές τις σκέψεις, το μάτι μας έπεσε στο σύστημα ποτίσματος. Λαστιχένιοι σωλήνες παρατημένοι, από ένα κάποτε «ένδοξο» σύστημα άρδευσης, το οποίο μάλιστα φαίνεται ότι χρησιμοποιούσε νερό από γεώτρηση.

«Να μην ξεχνάμε» μας λέει ο Γ. Αποστολόπουλος «ότι επί της οδού Βαλτινών, στη νότια πλευρά, περνούσε κάποτε κατάφυτος ο ποταμός Κυκλόβορος, που ξεκινούσε από τα Τουρκοβούνια. Η ματαιοδοξία του τσιμέντου τον έκανε δρόμο. Η περιοχή όμως έχει ακόμη νερά».

Σε πολλά μονοπάτια του πάρκου διακρίνουμε αμπολές. Είναι τα μικρά αυλάκια που κάποτε φαίνεται ότι χρησιμοποιούνταν για να διοχετεύουν νερό στα δέντρα. Σήμερα, κυριαρχεί απόλυτη ξεραΐλα και οι όμορφοι θάμνοι μαραίνονται. Ευτυχώς, χάρη στην Τ. Θεοδώση και σε μερικούς ακόμη κατοίκους της περιοχής, οι οποίοι με αυτοσχέδια μέσα ποτίσματος δροσίζουν τον χώρο τα δύο τελευταία καλοκαίρια, έχει σωθεί αρκετό πράσινο!

Μία πετρόκτιστη κρήνη είχε αναλάβει στο παρελθόν να ξεδιψάει τους περαστικούς. Σήμερα και αυτή έχει ενταχθεί στο «πνεύμα της εποχής»: εγκατάλειψη και ξεραΐλα. Το. «υπέροχο» τοπίο ολοκληρώνεται με τη σουρεαλιστική εικόνα μίας λευκής (με γκράφιτι φυσικά) καλλιτεχνικής «παρουσίας». Τουαλέτα ή βρύση; Τι ακριβώς θέλει να μας πει ο… ποιητής και γιατί χάσκει έτσι στην ύπαιθρο; Μία εικόνα, χίλιες λέξεις!

Ο περίπατός μας τελειώνει με το «αυθαίρετο» μικρό γήπεδο του μπάσκετ. Τρύπια συρματοπλέγματα. Εγκατάλειψη και εκεί. Αυτή είναι δυστυχώς η εικόνα ενός άλσους που θα έπρεπε να έχει έναν διαφορετικό προορισμό και, όπως μας λέει ο Γ. Αποστολόπουλος, «όσο και αν ακούγεται ρομαντικό, στις μέρες μας δεν έχει σημασία η αρμοδιότητα, αλλά η ευαισθησία!».