γράφει ο Κώστας Μερκουράκης

Οι αλλαγές κλείδωσαν· η συμφωνία με την τρόικα δεδομένη. Δεν πρόκειται για διαρροή που στόχο έχει να συλλέξει αντιδράσεις, να προκαταβάλει καταστάσεις.

γράφει ο Κώστας Μερκουράκης

Οι αλλαγές κλείδωσαν· η συμφωνία με την τρόικα δεδομένη. Δεν πρόκειται για διαρροή που στόχο έχει να συλλέξει αντιδράσεις, να προκαταβάλει καταστάσεις. Παίρνουν τα μέτρα – μας – που στοχεύουν – υποτίθεται – στην αύξηση της «απασχολησιμότητας». Ρεαλιστική επιδίωξη σήμερα, για τη γενιά μας, για νέους μέχρι 25 χρόνων, είναι η ελαστική «απασχόληση». Αύριο μεθαύριο θα δείτε, θα κάνουν λόγο ακόμη και για εθελοντισμό. Οφείλουμε να διαγράψουμε από το λεξιλόγιο μας τη λέξη εργασία.

Οι συγκεκριμένες ρυθμίσεις όμως, πιέζουν ακόμη περισσότερο την κοινωνία προς πολλές κατευθύνσεις. Κινούνται παράλληλα, στη λογική εξόντωσης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, καθώς θα πρέπει να επιβιώνουν μόνο οι αλυσίδες καταστημάτων, τα μεγάλα συγκροτήματα τύπου «Μall» και τα μοντέρνα μαγαζάκια των πολυεθνικών που «επενδύουν» στη χώρα μας. Πολύ θα ήθελα να μας εξηγήσει ο βιοπαλαιστής πρωθυπουργός, με ποιόν τρόπο θα ανακοινώσει ο ιδιοκτήτης μιας μικρής επιχείρησης στο μελλοντικό νεοπροσλαμβανόμενο το μισθό πείνας των 500 ευρώ, την ίδια ώρα που θα επιδιώκει αποδοτική εργασία 40 και 50 ωρών την εβδομάδα.

Από την άλλη μεριά, στις μεγάλες ελληνικές αλλά κυρίως πολυεθνικές επιχειρήσεις, που οι εργασιακοί όροι είναι ακόμη πιο σκληροί, οπού εργάζονται εκατοντάδες ή και χιλιάδες αναλώσιμοι, κάτω από απρόσωπα – απάνθρωπα καθεστώτα, εκεί που η παρουσία συνδικάτων αποτελεί σύντομο ανέκδοτο, τα μέτρα αυτά αποτελούν χρυσάφι. Δεν είναι μόνο τα χρήματα, είναι οι συμβάσεις μόλις δύο χρόνων που αποφάσισαν, είναι οι συμβάσεις 9 χρόνων γι’ αυτούς που έχουν συμπληρώσει τα 25 έτη, είναι το ελαστικό ωράριο που το βάφτισαν «διευθέτηση του χρόνου εργασίας». Με την επίσημη βούλα του κράτους πλέον, θα μπορείς να διώξεις το νεαρό υπάλληλό σου, για έναν λίγα χρόνια πιο νέο. Μέχρι χθές κινδύνευαν οι μεσήλικοι, πλέον η φτηνή εργασία απειλεί και τους τριαντάρηδες.

Θέτουν νομοθετικές δικλείδες (αν)ασφαλείας, που είναι εύκολο να ξεπεραστούν. Τι πάει να πει: «Για να μπορούν να προσλαμβάνουν νέους βάσει της ρύθμισης αυτής, οι εργοδότες υποχρεούνται να μην έχουν προβεί κατά τους τελευταίους τρεις μήνες σε μείωση προσωπικού» στην Ελλάδα της «μαύρης» εργασίας, της ανεργίας, της κρίσης. Κι όμως όλα αυτά τα πλάνα πλασάρονται ως αποτελεσματικά. Προετοιμάζουν μια κοινωνία χαμηλών προσδοκιών και για το λόγο αυτό καλούν τη νεολαία να εκπαιδευτεί στο νέο εργασιακό τοπίο. Μόνο που παιδεύοντας τη νεολαία δε σημαίνει πως την αγαπούν – αντιθέτως μάλιστα. Αυτοί εδώ, έχουν αποδείξει τόσα χρόνια, πως τα νέα παιδιά τα έχουν τοποθετήσει στο στόχαστρο, με το δάχτυλο να βρίσκεται διαρκώς στη σκανδάλη.