Στη δίνη άστοχων ή εκτός γραμμής δηλώσεων κυβερνητικών στελεχών και παραγόντων βρίσκεται για μια ακόμη φορά η κυβέρνηση, εν μέσω της διαπραγμάτευσης για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης, δίνοντας έντονα την αίσθηση έλλειψης συντονισμού. 

Δηλώσεις του υπουργού Επικρατείας Αλέκου Φλαμπουράρη για την πορεία της οικονομίας («έρχεται ανάπτυξη που θα τρίβετε τα μάτια σας», «δεν βλέπεις ανθρώπους να ψάχνουν φαγητό στα σκουπίδια», «ο κόσμος μάς λέει κρατάτε γερά») καθώς και εκείνες του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ Νίκου Ξυδάκη ότι δεν πρέπει να δαιμονοποιείται η συζήτηση για το εθνικό νόμισμα και ότι «μεγαλουργήσαμε με τη δραχμή», κυριάρχησαν στην επικαιρότητα τις προηγούμενες μέρες προξενώντας αντιδράσεις και εντός κυβέρνησης και από τις δυνάμεις του λεγόμενου ευρωπαϊκού τόξου.

 

Οι δηλώσεις του τελευταίου έρχονται σε μια στιγμή όπου η αβεβαιότητα είναι στην ημερήσια διάταξη όσο η διαπραγμάτευση για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης μακραίνει, με τους δανειστές να τραβούν το σκοινί και τα γερμανικά ΜΜΕ (ως επί το πλείστον τροφοδοτούμενα από διαρροές του γερμανικού ΥΠΟΙΚ) να επαναφέρουν στο προσκήνιο το σενάριο του Grexit.

 

Αίσθηση προκάλεσαν και οι δηλώσεις του βουλευτή Σάμου του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρη Σεβαστάκη περί της δυνατότητας ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να συζητήσουν πάνω σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, όπως για πλεόνασμα, φοροδιαφυγή, αυξημένη φορολογία, διότι «οι διαφορές μεταξύ των δύο είναι περιορισμένες». Λιγότερο σχολιάστηκαν οι δηλώσεις του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Στέλιου Κούλογλου, ο οποίος, εκτιμώντας ότι «η ευρωζώνη πάει για διάλυση», αφενός συμφώνησε με τον Νίκο Ξυδάκη ότι πρέπει να υπάρχει ένα εναλλακτικό σχέδιο εκ μέρους της Ελλάδας, χωρίς όμως οικειοθελή έναρξη διαδικασίας αποχώρησης, αφετέρου έκανε λόγο για κίνδυνο «πασοκοποίησης» του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή συρρίκνωσης λόγω της εφαρμογής μνημονιακών πολιτικών, όπως συνέβη στο ΠΑΣΟΚ και σε άλλες ευρωπαϊκές κεντροαριστερές ή αριστερές δυνάμεις που εφάρμοσαν πολιτικές που δεν πίστευαν.

 

Ο μεν Φλαμπουράρης αναγκάστηκε να επανέλθει λέγοντας ότι «κανιβαλίστηκε» το νόημα των δηλώσεών του, ο Σεβαστάκης «αδειάστηκε» από το πρωθυπουργικό γραφείο, ο Νίκος Ξυδάκης υποχρεώθηκε να προχωρήσει σε γραπτή διορθωτική δήλωση. Σε αυτήν ανέφερε μεταξύ άλλων ότι «ποτέ δεν υποστήριξα την επιστροφή στη δραχμή» και αυτό «ακριβώς επειδή γνωρίζουμε ότι μια άτακτη μετάβαση θα απέβαινε εις βάρος του ελληνικού λαού», ενώ συνέχισε επισημαίνοντας πως «κανείς δεν ξέρει πώς θα είναι η ευρωζώνη σε μερικά χρόνια από τώρα». Κατέληξε δε σημειώνοντας ότι «θα εξακολουθήσω να υποστηρίζω ότι οι Έλληνες πολίτες, και οι αιρετοί ακόμη περισσότερο, θα πρέπει με παρρησία και ευθύνη να εξετάζουν όλα τα ενδεχόμενα, ακόμη και για να τα απορρίψουν. Καθήκον μας είναι να ορίζουμε τη μοίρα μας, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο».

 

Από τη διορθωτική του δήλωση, ωστόσο, όσο και από τις δηλώσεις του στη Βουλή και το δελτίο του ΑΝΤ1 που ακολούθησαν, προκύπτει ότι δεν ανασκεύασε επί της ουσίας, αλλά επιχείρησε να καταστήσει σαφές ότι πρόκειται για την προσωπική του θέση «σαν πολιτικός, σαν δημόσιος άνθρωπος, σαν πολίτης» και πως δεν είναι λαγός κανενός (δηλαδή του Μαξίμου). 

 

Πάντως παρόμοιου περιεχομένου δηλώσεις έκανε και ο πρώην υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης, ο οποίος σε συνέντευξή του στη «Real News» σημειώνει πως «η πίεση του ΔΝΤ, σε συνεννόηση μάλιστα με τον Σόιμπλε, μπορεί να αποδειχθεί μοιραία. Αν οι δανειστές επιχειρήσουν να προκαλέσουν μια νέα ταπείνωση σε βάρος της χώρας, τότε θα δοκιμαστεί τραγικά ο ευρωπαϊκός μας προσανατολισμός. Η απογοήτευση θα τροφοδοτήσει μια έκρηξη του ευρωσκεπτικισμού, για πρώτη φορά ίσως σε πλειοψηφικά ποσοστά, σε μια περίοδο που δεν υπάρχει ‘‘υγειονομική’’ ζώνη στην Ευρώπη. Τέτοιες εξελίξεις δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν ερήμην του λαού. Συνεπώς, όλοι μας βρισκόμαστε μπροστά στην ώρα της αλήθειας».

 

Αμφότεροι θίγουν το θέμα μελλοντικών αλλαγών στη σχέση Ελλάδας με την ευρωζώνη ή την Ε.Ε. εξαιτίας των γενικότερων αναδιατάξεων στρατηγικής φύσης ή εξαιτίας της πίεσης των δανειστών προς την Ελλάδα. Ενδεχομένως η τοποθέτηση Ξυδάκη να έχει περισσότερο χαρακτήρα αγωνίας για το μέλλον, ενώ αυτή του Νίκου Φίλη μοιάζει περισσότερο με προειδοποίηση προς πάσα κατεύθυνση.

 

Σε κάθε περίπτωση, προκύπτει ένα ευρύτερο ζήτημα που καλείται να αντιμετωπίσει το Μαξίμου: 

Από τη μία διακρίνεται μια τάση ελαφρότητας ή ωραιοποίησης της κατάστασης σε τοποθετήσεις όπως αυτή του Αλέκου Φλαμπουράρη, που εμφανίστηκε ούτε λίγο ούτε πολύ ως υπερθεματιστής της κυβερνητικής γραμμής.

Από την άλλη, ελλείψει επαρκούς ενημέρωσης για τα τεκταινόμενα στη διαπραγμάτευση ή και ζύμωσης του στενού επιτελείου του Μαξίμου με τους υπουργούς και τους βουλευτές της πλειοψηφίας ή άλλους κυβερνητικούς παράγοντες, όσοι καλούνται να εκπροσωπήσουν την κυβέρνηση στα ΜΜΕ καταφεύγουν στην έκφραση προσωπικών απόψεων, εκτιμήσεων και αναλύσεων – κάτι που δεν μπορεί να αποδοθεί πάντα σε προσωπικές στρατηγικές, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και τέτοιες. 

 

Σαφώς, δεν είναι πρώτη φορά που παρουσιάζονται οι λεγόμενες αρρυθμίες στην κυβέρνηση, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει, η δυνατότητα αρμονικής λειτουργίας – και στο επικοινωνιακό επίπεδο – έχει αποδειχθεί δύσκολο έργο για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛΛ, με το φαινόμενο να επανέρχεται τακτικά.