Φραντσέσκο Βιτάλι:Vanity fair

Φραντσέσκο Βιτάλι:Vanity fair

Είναι ο υπεύθυνος στην Ελλάδα για το 24 Hours Film Project, ένα διεθνές φεστιβάλ που στα χέρια του βουλιάζει από τα προβλήματα και τις γκρίνιες. Δηλώνει φίλος των διασήμων και ερμηνευτής του Άμλετ. Στο Λος Άντζελες. Δεν λέει ψέματα. Απλώς, ακόμη και η αλήθεια έχει πολλές οπτικές γωνίες…

Όσοι ασχολούνται με τα καλλιτεχνικά (ή έστω τα καλλιτεχνικά όπως τα αντιλαμβάνονται οι ειδήσεις του Star Channel) πιθανότατα θα θυμούνται τον Φραγκίσκο Βιτάλη από την πρώιμη συναναστροφή του στα 90s με τον κόσμο των «διασήμων», ως δημοσιογράφο, αυλικό, μάνατζερ ή φίλο τους. Όσοι αρέσκονται σε ακόμη πιο αμφίβολου γούστου θεάματα ίσως φέρνουν στο μυαλό (ή θέλουν να ξεχάσουν) το σύντομο πέρασμά του από τον μύλο της trash TV σαν Μαντάμ Εστέτ, μια drag περσόνα που δεν είχε ούτε χιούμορ ούτε επιτυχία. Καθώς όμως το πεδίο δόξης δεν υπήρξε λαμπρό και το μέγεθος του ταλέντου του δεν έμοιαζε να αναγνωρίζεται στην Αθήνα, ο Φραγκίσκος την εγκαταλείπει για τη Νέα Υόρκη, όπου, σύμφωνα με δικές του δηλώσεις, σπουδάζει ηθοποιία σε στούντιο όπως αυτά της Στέλα Άντλερ και του Λι Στράσμπεργκ και συμμετέχει σε πλείστες όσες θεατρικές παραστάσεις. Τουλάχιστον έτσι ισχυρίζεται το βιογραφικό του, η αλήθεια του οποίου μένει να αποδειχθεί, εν τούτοις αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν μαρτυρίες για τη θεατρική του καριέρα στην Αμερική. Αξίζει να αναζητήσετε κριτικές από την ανεκδιήγητη παράσταση του Άμλετ που ανέβασε για ελάχιστες μόνο μέρες σε ένα θέατρο 85 θέσεων στο Λος Άντζελες, και την οποία διαφήμισε με γιγαντοαφίσες κόστους των 30 και πλέον χιλιάδων δολαρίων η κάθε μία. Το μέγεθος της αποτυχίας, η παράνοια και η μεγαλομανία (περιγράφονται με ξεκαρδιστικές λεπτομέρειες σε ένα μνημειώδες άρθρο του «LA Weekly») ήταν τέτοια που η (σχεδόν reality) τηλεοπτική σειρά «Unscripted» χρησιμοποίησε την παράσταση ως μέρος ενός επεισοδίου της, στο οποίο μια από τις ηθοποιούς του παίρνει έναν ρόλο στον Άμλετ του Βιτάλη. Έτσι εξηγούνται οι φωτογραφίες με τον παραγωγό της σειράς και σκηνοθέτη του επεισοδίου Τζορτζ Κλούνεϊ, που ο Francesco, όπως είναι πλέον το χολιγουντιανό όνομά του, χρησιμοποιεί ως σήμερα σαν απόδειξη ποιότητας. Από τότε, το μόνο άλλο κατόρθωμα που έχει να επιδείξει είναι φωτογραφίες του με την Ιβάνα Τραμπ –της οποίας δηλώνει «best friend»– και ατάκες όπως «με κατηγορούν ως σνομπ και επηρμένο κι έχουν δίκιο. Μα τι περιμένουν; Κατάγομαι από την Ελλάδα, τη χώρα όπου γεννήθηκε ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, ο Σοφοκλής ή ο Σωκράτης». Και στην οποία δυστυχώς έμελλε να επιστρέψει αναλαμβάνοντας την ελληνική εκδοχή του 48 Hours Film Project, ενός φεστιβάλ για νέους κινηματογραφιστές, που απαιτεί να γυρίσουν μια ταινία μέσα σε δυο μέρες και που ήδη λαμβάνει χώρα σε 80 πόλεις του πλανήτη. Το πώς παραμένει μυστήριο, αφού από την πρώτη κιόλας χρονιά οι πάντες γκρίνιαζαν για τεράστια προβλήματα και για το ακόμη πιο μεγάλο «εγώ» του επικεφαλής της διοργάνωσης. Πέρυσι οι «Νύχτες Πρεμιέρας» που ανέλαβαν να στηρίζουν το φεστιβάλ αποχώρησαν διακριτικά (αν και η αντίδραση του Βιτάλη δεν ήταν το ίδιο διακριτική), όπως άλλωστε και ο πρόεδρος της κριτικής επιτροπής Κωνσταντίνος Γιάνναρης. Φέτος μπορεί το θέμα του φεστιβάλ να είναι «πράσινο» αλλά οι εξελίξεις προβλέπονται μάλλον μαύρες, μια που ήδη ο Γιάννης Σμαραγδής αποχώρησε από την επιτροπή με τη δικαιολογία «ανειλημμένων υποχρεώσεων». Αυτό που παραμένει όμως είναι το ερώτημα του πώς κανείς πείθεται να συμμετάσχει σε μια εκδήλωση που βάλλεται από παντού και πώς ένας άνθρωπος τόσο επικεντρωμένος στην προώθηση του εαυτού του εκπροσωπεί στη χώρα μας (μάλλον δυσφημίζοντάς το) ένα φεστιβάλ που θα μπορούσε εν δυνάμει να είναι κάτι αληθινά σημαντικό.

ΑΧΙΝΟΙ

1. Το Φεστιβάλ Αθηνών, το έχουμε γράψει χιλιάδες φορές, είναι η ευρωπαϊκή όαση μέσα σε ένα εθνοκεντρικό καμίνι. Το χρειαζόμαστε, γιατί συνεχίζει να μας κρατά στην παγκόσμια κοινότητα της τέχνης όπου δημιουργείται η σύγχρονη πρωτοπορία. Για να μπορέσει το Φεστιβάλ να λειτουργήσει περισσότερο απρόσκοπτα, περισσότερο αυτόνομα, έχει μερικές ανάγκες. Ουσιαστικότερη ανάμεσά τους, η ανάγκη της έδρας. Έχει συχνά επισημανθεί ότι ο χώρος Πειραιώς 260, εκτός από την καλλιτεχνική δραστηριότητα, μπορεί να φιλοξενήσει τη διοικητική δομή του Φεστιβάλ. Έτσι θα εξοικονομηθεί και το υπέρογκο ενοίκιο των σημερινών γραφείων του. Πώς λύνεται αυτό το πρόβλημα; Μόνο αν αγοραστεί ο χώρος και εκχωρηθεί στο Φεστιβάλ, υπόσχεση που εκκρεμεί 5 χρόνια. Μήπως ήρθε η ώρα να τελειώσει η εκκρεμότητα;

2. Η Εθνική Πινακοθήκη, αντιθέτως, έχει πολλές και καλές υποδομές, αλλά έχει πολλά χρόνια να κάνει μια πετυχημένη έκθεση – από την εποχή της μεγάλης έκθεσης που ήταν αφιερωμένη στον Γκρέκο. Κρίμα, διότι το ίδιο διάστημα που εδώ περνάνε οι περίοδοι χωρίς πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα εκθεσιακή δραστηριότητα, στα ανάλογα ιδρύματα των μεγαλουπόλεων της Ευρώπης γίνεται κοσμογονία. Σίγουρα κάτι πρέπει να αλλάξει. Διότι δεν αρκεί να έχουμε Εθνική Πινακοθήκη. Πρέπει και να το δείχνουμε.

Λία Παραλία