Της Βάλιας Μπαζού

Τελικά το φεγγάρι είναι «εύφορο» κα­τά το ήµισυ. Στο Φάληρο, ο απόλυτος «starchitect» (νεολογισµός που προ­έρχεται από το star και το architect, και χρησιµοποιείται για να προσδιορίσει τους κορυφαίους, τα είδωλα της αρχιτεκτονι­κής), ο Renzo Piano σχεδιάζει και δηµι­ουργεί τις υπερσύγχρονες εγκαταστά­σεις της Εθνικής Βιβλιοθήκης και της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.

Της Βάλιας Μπαζού

[email protected]

Τελικά το φεγγάρι είναι «εύφορο» κα­τά το ήµισυ. Στο Φάληρο, ο απόλυτος «starchitect» (νεολογισµός που προ­έρχεται από το star και το architect, και χρησιµοποιείται για να προσδιορίσει τους κορυφαίους, τα είδωλα της αρχιτεκτονι­κής), ο Renzo Piano σχεδιάζει και δηµι­ουργεί τις υπερσύγχρονες εγκαταστά­σεις της Εθνικής Βιβλιοθήκης και της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.

Την ίδια στιγµή, σε κάθε γωνιά της υπόλοι­πης Ελλάδας, σχεδιάζει και δηµι­ουργεί ο κάθε παράνοµος που αυθαίρετα έκτισε όπου ήθελε, όπως ήθελε, ό,τι ήθελε, και τώρα επιβραβεύεται ως ο πρωτοπόρος χωροτά­κτης – πολεοδόµος, αφού εκείνος επέ­λεξε ποιες πε­ριοχές θα δοµηθούν, και κατό­πιν, η Πολιτεία θα έρθει να κάνει τον σχε­διασµό – αν τον κάνει πο­τέ… Στο Σουσάκι Κορινθίας, θέτουν σε κίνδυνο τόσο την υγεία και την ασφάλεια των πο­λιτών όσο και την οικο­νοµική ανάπτυξη της περιοχής, επιλέγοντας να φιλοξενήσουν µονάδα αποθήκευσης χηµικών, µεταξύ των οποί­ων και του άκρως επικίνδυνου στυρενίου.

Την ίδια ώρα, στους Αγίους Αναργύ­ρους προσπαθούν να «αναγεννήσουν» το πάρκο Τρίτση, έκτασης 1.150 στρεµ-µάτων, που είχε αφεθεί στη µοίρα του. Εθελοντές οργανώνονται και εκπαιδεύο­νται για να συµµετέχουν ουσιαστικά στην πυροφύλαξη, τη δασοπροστασία και τη συντήρηση του πρασίνου. Σε ολόκληρη την Ελλάδα – και κυρίως στη νησιω­τική – ανυπολόγιστες ποσό­τητες γυαλιού οδεύουν στις χωµατερές, κι έτσι ένα υλικό – θαύµα της φύσης πετά­γεται στον Και­άδα.

Την ίδια ώρα, όλο και περισσότεροι πο­λίτες απορρίπτουν την πλαστική ζωή, επιλέγοντας γυάλινες συσκευασίας και πιέζοντας τις εταιρείες να τους δώσουν, τουλάχι­στον, το δικαίωµα της επιλογής. Στην Ια­πωνία, άρχισε για µια ακόµα φορά η σφα­γή των δελφινιών. Με κυβερνητική από­φαση, περισσότερα από 20.000 δελ­φίνια θα σφαχτούν, ενώ ανυπολόγιστος αριθµός αυτών των θηλαστικών θα αιχ­µαλωτιστεί, προκειµένου να εφοδιαστεί µε νέο αίµα η βιοµηχανία του θεάµατος. Τα δελφίνια σκοτώνονται για να ικανο­ποιήσουν περίεργους ουρανίσκους, και αιχµαλωτίζονται µε σκοπό να που­ληθούν προς 150.000 ευρώ το ένα στα δελφινάρια.

Την ίδια ώρα, 5.000 καλλι­τέχνες από 83 χώρες κινητοποιήθηκαν για ένα από τα µεγαλύτερα προβλήµατα του πλανήτη, το νερό, προσπαθώντας να ευαισθητοποιήσουν πολίτες και πολι­τικούς, ούτως ώστε να ληφθούν ουσι­αστικά µέτρα για την ανακούφιση εκα­τοµµυρίων πολιτών που ζουν σε περι­οχές όπου ο πολυτιµότερος φυσικός πόρος αποτελεί είδος πολυτελείας. Με αυτές τις αντιθέσεις υποδέχεται το φθινόπωρο το «Πράσινο Ποντί­κι». Με θέµατα που µας κάνουν να µελαγχολούµε και να θυ­µώνουµε, αλλά και µε πρω­τοβουλίες που µας κάνουν να πιστεύουµε ότι υπάρ­χουν πάντα τόσο ο χρόνος όσο και ο τρόπος. Καλή ανάγνωση.