1Ο πρωθυπουργός, με την αισθητά διαφοροποιημένη, εν σχέσει με αυτήν άλλων ομοιοπαθών χωρών, πρόταση δημοσιονομικής ευταξίας σε βάθος τετραετίας, από τη μια προσπαθεί να εξαλείψει μόνιμες ανισορροπίες, στρεβλώσεις, αδικίες και ανεξέλεγκτους ταξικούς αυτοπροσδιορισμούς και από την άλλη να ανταποκριθεί στα εξωτερικά – λογιστικά δεδομένα μιας κυρίαρχης ακόμη στην Ε.Ε. νεοσυντηρητικής αντίληψης.

1Ο πρωθυπουργός, με την αισθητά διαφοροποιημένη, εν σχέσει με αυτήν άλλων ομοιοπαθών χωρών, πρόταση δημοσιονομικής ευταξίας σε βάθος τετραετίας, από τη μια προσπαθεί να εξαλείψει μόνιμες ανισορροπίες, στρεβλώσεις, αδικίες και ανεξέλεγκτους ταξικούς αυτοπροσδιορισμούς και από την άλλη να ανταποκριθεί στα εξωτερικά – λογιστικά δεδομένα μιας κυρίαρχης ακόμη στην Ε.Ε. νεοσυντηρητικής αντίληψης.

Είναι μια αξιόλογη εκδοχή της κριτικής σοσιαλδημοκρατικής σκέψης, που προσπαθεί να απεγκλωβιστεί από τον αντικοινωνικό κλοιό της «νεοφιλελεύθερης συναίνεσης», στην οποία εξάντλησαν κάθε προοδευτική ικμάδα που τους απέμεινε τα κόμματα εξουσίας τής κάποτε ελπιδοφόρας Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας.

Σε αρκετά σημεία της η πρόταση αυτή χρειάζεται ενίσχυση. Αυτό ελπίζουμε να γίνει κατά την πορεία του διαλόγου. Προέχουσα, πάντως, σημασία έχει η εξασφάλιση της απρόσκοπτης και φτηνής χρηματοδότησης της οικονομίας και των υποσυστημάτων του Κοινωνικού Κράτους, αφού ανάλογες προτάσεις αυτών που παρουσιάστηκαν στη Γερμανία (όπου ένας μεγάλος αριθμός εκατομμυριούχων πρότειναν να δώσουν στο κράτος 5% των χρημάτων τους, ώστε να συγκεντρωθούν τα απαιτούμενα 100 δισ. ευρώ) δεν πρόκειται να εκδηλωθούν από τους εκπροσώπους του κατ’ εξοχήν κρατικοδίαιτου ελληνικού καπιταλισμού.

Η χρονική σύμπτωση της επί τόπου «επιθεώρησης» της Moodys με την πρόταση του Ζαππείου προσλαμβάνει ιδιαίτερη σημασία. Οι «ανεξάρτητοι» αξιολογητές της ίσως δυσκολευτούν να εντάξουν ορισμένες πτυχές της στις νόρμες του νεοφιλελεύθερου ευαγγελίου.

2Αλλά έχει γραφεί σωστά από πολλούς διανοούμενους της οικονομικής σκέψης, που προειδοποιούσαν για τα αίτια, το βάθος και την έκταση της κρίσης προτού αυτή ξεσπάσει, ότι είτε η ιδιοτέλεια είτε η επιστημονική αστοχία έχει οδηγήσει τους μεγάλους οίκους αξιολόγησης σε πολλές λανθασμένες αποφάσεις.

Διαβάζουμε ότι η πλειονότητα, σχεδόν, των επιχειρήσεων που κατέρρευσαν, ή εν πάση περιπτώσει επιζούν με τις έκτακτες ενισχύσεις του προϋπολογισμού, είχαν βαθμολογηθεί με «άριστα» ως προς την πιστοληπτική τους ικανότητα. Και αυτό οδήγησε σε αφειδώλευτο επεκτατικό δανεισμό και άνοιγμα σε επισφαλείς επενδύσεις.

Επομένως η αυτόθροη αυτή διάψευσή τους έπρεπε να οδηγήσει τις χρηματοπιστωτικές αρχές και τους διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς να εκδώσουν διαπιστωτική πράξη της αναξιοπιστίας τους, έτσι ώστε να μην συνεχίσουν το ιδιοτελές, νεοφιλελεύθερο και αντικοινωνικό τους έργο.

Κυρίως έπρεπε να οδηγήσει τους Διεθνείς Οργανισμούς και τις Περιφερειακές Ολοκληρώσεις (όπως η Ε.Ε.) στη δημιουργία ενός διεθνώς εποπτευόμενου και δημοκρατικά οργανωμένου Δημόσιου (Ευρωπαϊκού ή Οικουμενικού) Οργανισμού Αξιολόγησης, ο οποίος – με σύνθετα πλέον κριτήρια οικονομικής, κοινωνικής και ανθρώπινης ανάπτυξης, καθώς και περιβαλλοντικής προστασίας (ενόψει του κρίσιμου διακυβεύματος της Κοπεγχάγης) – θα αξιολογεί τις κατ’ ιδίαν χώρες και επιχειρήσεις.

Αυτός ο Οργανισμός θα έδινε τις πρόσφορες κατευθύνσεις ως προς την ποιότητα, την ποσότητα, το είδος, τον χρόνο, τις εγγυήσεις και τους λοιπούς όρους άντλησης κεφαλαίων από ένα διακρατικό τραπεζικό Ίδρυμα, που θα υπαγόταν σ’ αυτόν.

3Η «Διεθνής» των τραπεζιτών, όμως, των επενδυτικών funds και των οίκων αξιολόγησης είναι ένα ενιαίο πλέγμα συμφερόντων. Τηρουμένων δε των αναλογιών και των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους, επιδεικνύουν μια αξιοθαύμαστη ομοιότητα απόψεων και αντιλήψεων.

Για να φθάσει π.χ. η περίφημη Μoodys να «προειδοποιεί» τις ΗΠΑ και τον πρόεδρο Ομπάμα (ο οποίος για λόγους γοήτρου και αξιοπιστίας επιμένει στο κουτσουρεμένο σχέδιο για τη στοιχειώδη ασφάλιση των απόκληρων που αποτελούν περίπου το 1/6 του πληθυσμού των ΗΠΑ) ότι η κοινωνική ασφάλιση που θεσπίζει αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή για την οικονομική ευρωστία των ΗΠΑ και τη διατηρησιμότητα της πιστοληπτικής τους ικανότητας, αντιλαμβάνεται ο καθένας σε τι ασφυκτικό κλοιό, χωρίς καν μικρές δυνατότητες αυτοπροσδιορισμού, κινείται το Κοινωνικό Κράτος στη χώρα μας και τον κόσμο. Αξιώνουν να πεταχτούν δεκάδες εκατομμύρια συμπατριωτών τους στα αζήτητα, προκειμένου να απαγγείλουν την περίφημη θετική βαθμολογία τής πιστοληπτικής ικανότητας!!!

4Επομένως ο πρωθυπουργός, πλην της εσωστρεφούς και αμυντικής εκφοράς της εναλλακτικής, σε πολλά σημεία, πρότασης – εξ αιτίας της δύσκολης θέσης της χώρας – πρέπει να προωθήσει, ως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, και μια παράλληλη πρόταση αναδιαμόρφωσης των διεθνών οικονομικών δομών.

Οι φωνές για έναν ευέλικτο και ρωμαλέο διακρατικό παρεμβατισμό, κυρίως ως προς τις προϋποθέσεις και τους όρους δανεισμού των κρατών, αυξάνονται. Και το πρώτο βήμα είναι η επαναφορά ενός υπολογίσιμου και κρίσιμου μεγέθους της τραπεζικής πίστης υπό δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο.

Αν αυτό δεν συμβεί τώρα που η επιχείρηση «ιδιωτικοποίησης του κόσμου» έχει χάσει την πρότερή της ακτινοβολία και αποτελεσματικότητα, τότε η κρίση θα ανακυκλώνεται ετερογενώς, η πολιτική λειτουργία θα καλείται ως υπάκουη θεραπαινίδα να διαχειρίζεται τα απόνερά της και η κοινωνία θα «πληρώνει τα σπασμένα» της ατελέσφορης και λυμφατικής δημοκρατίας, που δεν κατόρθωσε να κυριαρχήσει επί της οικονομικής λειτουργίας.