Εδώ και αρκετό καιρό παρακολουθούμε με υπομονή και ενδιαφέρον τις εξελίξεις στον χώρο της λεγόμενης Κεντροαριστεράς, με τους  δέκα υποψηφίους και τις δεκάδες ιδιαιτερότητες. Με μια πρώτη ματιά,  αναρωτιέται κανείς τι ενώνει όλους αυτούς τους πολιτικούς φορείς– όχι τι τους χωρίζει, γιατί αυτό το πληροφορούμεθα με καταιγιστικές ανακοινώσεις όλων των πλευρών.

 

Προς ώρας, λοιπόν, εμπεδώνουμε τις διαφορές. Εύλογα αναρωτιέται ακόμα και ο πλέον καλόπιστος πολίτης, ποιος είναι τέλος πάντων ο ενιαίος φορέας  που ευαγγελίζονται, αφού δεν  καταφέρνουν τα στοιχειώδη: να οργανώσουν μιαν αξιοπρεπή, σοβαρή και αξιόπιστη εκλογική διαδικασία. Αλλά και αυτό αν το αντιπαρέλθουμε, το κρίσιμο ερώτημα είναι τι ακριβώς καλούνται οι πολίτες να ψηφίσουν στο πρόσωπο του κάθε υποψηφίου και ακόμα περισσότερο ποιες είναι οι εγγυήσεις της μετεκλογικής ενότητας αυτού του εγχειρήματος. 

 

Πριν καν απαντηθούν όλες αυτές οι στοιχειώδεις αλλά ιδιαίτερα ουσιαστικές ερωτήσεις, βρέθηκε πεδίον δόξης λαμπρό για μιαν ακόμα αντιπαράθεση που αφορά την ηλεκτρονική διαδικασία ψηφοφορίας. Έτσι, το πρόβλημα της Κεντροαριστεράς επικεντρώθηκε στο ποια εταιρεία και με πόσα  εκατομμύρια θα εγγυηθεί την ηλεκτρονική συμμετοχή η οποία απασχολεί εκτός των άλλων, και ουκ ολίγους ενδιαφερομένους διανοούμενους της διασποράς που φλέγονται να συμμετέχουν δια της ηλεκτρονικής τους ψήφου στις διαδικασίες ανάδειξης ενός προσώπου  το οποίο θα ηγηθεί -δίχως εξηγήσεις και δεσμεύσεις- του νέου πολιτικού φορέα.  

 

Δεν θα αναφερθώ στο ότι σε κάθε εκλογική διαδικασία η σημασία της προσωπικής παρουσίας είναι αναγκαία συνθήκη για την δημοκρατία. Αυτή η απρόσωπη διαδικασία που αντικαθιστά το πρόσωπο με τα like τύπου Eurovision και Voice είναι πολύ συζητήσιμη και για την αξιοπιστία της και για το πώς τελικά εννοούμε την δημοκρατία η οποία κατά κύριο λόγο σημαίνει συμμετοχή και απαιτεί την προσωπική παρουσία. 

 

Αλλά και πάλι, αυτά τα ζητήματα δεν θα έπρεπε να είναι λυμένα πριν ξεκινήσουν καν οι διαδικασίες  υποβολής υποψηφιοτήτων;  Δεν θα έπρεπε να προϋπάρχει μια συνεννόηση για το τι και πώς, πριν ο κύριος Αλιβιζάτος ως εγγυητής της διαδικασίας αναλάβει τις ευθύνες του; 

 

Πολύ φοβάμαι ότι η προχειρότητα και οι βασικές ελλείψεις στον προγραμματισμό όχι μόνο αποδυναμώνουν το εγχείρημα αλλά και το γελοιοποιούν…