Οι Γερμανικές Εκλογές πέρα από τα διάφορα συμπεράσματα που ήδη έχουν συζητηθεί, έχουν θίξει καίρια το corpus της Πολιτικά Ορθής «Αριστεράς» δηλαδή της αντιλήψεις που θεωρούνται Trendy ή αν θέλετε «του συρμού». Αποδοχή – άκριτη– της μετανάστευσης, αποδοχή της Στρατηγικής της Κομισιόν και της Γερμανικής Κυβέρνησης, ευρωπαϊσμός νεοφιλελεύθερου τύπου με κοσμοπολίτικες προεκτάσεις και ιδεολογήματα ταχτοποιημένων μεσοαστών, αυτό ήταν με λίγα λόγια το αφήγημα της Ευρωπαϊκής Ελίτ, της Γερμανικής συμπεριλαμβανομένης.

Αφήγημα υπεράνω κομμάτων – δεξιάς, κεντροαριστερής και αριστερής απόχρωσης– με αρκετή δοσολογία υπεραισιοδοξίας για την πορεία της Ευρώπης συνολικά και της Γερμανίας ειδικά. Ένα αφήγημα «Γραμμικής Αντίληψης της Ιστορίας» χωρίς πιθανολογήσεις οπισθοδρόμησης ή βίαιης ανακοπής. Άλλωστε και η εισδοχή εκατομμυρίων μεταναστών τα τελευταία δυο χρόνια – μύχιος πόθος της Γερμανικής Εργοδοσίας– με την πολυπαινεμένη ενσωμάτωση τους, αληθινή ή επίπλαστη, στην Γερμανική Κοινωνία δημιουργούσε μια χαρούμενη και οπτιμιστική αντίληψη πως «Όλα βαίνουν καλώς» ή τουλάχιστον προς το καλύτερο.

 Όμως φαίνεται από το αποτέλεσμα πως κάτι δεν πήγε και τόσο καλά και άρχισαν οι υποσυνείδητες και εν υπνώσει τελούμενες ανησυχίες της Γερμανικής και Ευρωπαϊκής Ελίτ. Τι ακριβώς συνέβη?

Το αποτέλεσμα των Γερμανικών εκλογών έδειξε πως μεγάλα στρώματα του Γερμανικού Πληθυσμού με κεντρικό πυρήνα την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα έδειξαν μια μαζική δυσαρέσκεια όχι μόνο για την οικονομική και κοινωνική πολιτική των Κυβερνητικών Κομμάτων αλλά και για την άκριτη πολλές φορές θετικότητα τους στην είσοδο μεταναστών και προσφύγων που έθιξε τα θέσφατα του Γερμανικού Κοινωνικού Κράτους και των Γερμανικών Μισθών.

Ο νεοφιλελεύθερος Ευρωπαϊσμός των αγορών της Ευρωπαϊκής Ελίτ καθιστώντας τις αγορές τελικό κριτή των πάντων φαίνεται πως έθιξε και την ψυχολογική διάθεση των Γερμανικών μαζών απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση. Μια ολοκλήρωση που ευνοεί κατά κόρο τη Γερμανία με βαρύ όμως κόστος μεταναστευτικής εισροής, κρίσης του Κοινωνικού Κράτους, συνεπακόλουθη πτώση μισθών και συντάξεων αλλά και προβλήματα πολιτιστικής αφομοίωσης και συμβίωσης των εκατομμυρίων νεοεισερχομένων με τους Γερμανούς Πολίτες.

Το συνολικότερο πρόβλημα της Ευρωπαϊκής Ελίτ δεν είναι απλά η απομάκρυνση της από «τα προβλήματα του κόσμου» αλλά η συνειδητή προσπάθεια που κάνει να λύσει τα δικά της προβλήματα «μέσω του κόσμου». Η προσπάθεια που κάνει η Ελίτ δεν είναι να αφουγκραστεί τους λαούς αλλά η επιταγή της να αφουγκραστούν και να υπακούσουν οι λαοί στα δικά της κελεύσματα. Και αυτό γίνεται κατανοητό κάθε μέρα από τις μεγάλες μάζες των Ευρωπαϊκών λαών με κύριο παράδειγμα τις Γερμανικές Εκλογές, την αρχόμενη δυναμική διαμαρτυρία των Γάλλων εργαζόμενων απέναντι στις νεοφιλελεύθερες επιδιώξεις του πολυδιαφημισμένου Μακρόν, των Ιταλών απέναντι σε ανάλογα μέτρα της Ιταλικής Κυβέρνησης αλλά και λαών της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης όπως των Πολωνών ή των Ούγγρων.

Ανάλογη – από άλλη όμως σκοπιά – είναι και η αντίδραση των Καταλανών στην πολιτική της Κεντρικής τους Κυβέρνησης απέναντι στο Δημοψήφισμα που διεξήγαγαν. Η περίπτωση βέβαια της Καταλονίας όπως και της Σκωτίας στην Μ. Βρετανία δείχνει μια αμφιλεγόμενη τάση αποχώρησης μεγάλων τμημάτων πληθυσμού με εθνοτική και γεωγραφική ταυτότητα από τα έως τώρα σχηματισμένα εθνικά κράτη.

Αυτή η πορεία θα πρέπει να αναλυθεί – πολύ προσεκτικά– και από όσους άκριτα υποστηρίζουν την αποσχιστική πορεία λαών της ΕΕ που είναι ιστορικά ενταγμένοι σε εθνικά κράτη (Καταλανοί, Κορσικανοί, Σκώτοι, Φλαμανδοί κλπ).

Είναι πολύ πιθανό η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση του Καπιταλισμού να ακολουθήσει μια τάση φεουδαρχικοποίησης ή «επαναφεουδαρχικοποίησης» όπου θα συμβιώνει μια παντοδύναμη Ευρωπαϊκή Οικονομική και Γραφειοκρατική Ελίτ με την διάσπαση των Εθνικών Κρατών σε πολυπληθή μικρά, αδύναμα και ελεγχόμενα κράτη και κρατίδια. Μια επιστροφή δηλαδή στον Ευρωπαϊκό Μεσαίωνα των εκατοντάδων Πριγκιπάτων, Δουκάτων και μικρών Ηγεμονιών.

 Όσο αναγκαία λοιπόν είναι η καταδίκη του Ραχόι που θυμήθηκε το Φρανκικό παρελθόν της Ισπανικής Δεξιάς άλλο τόσο σκεπτικοί πρέπει να σταθούμε στην trendy τάση του αυτονομισμού που θρυμματίζει τα Εθνικά Κράτη και καθιστά τους λαούς – άθελα της– εύκολα υποχείρια μιας υπερεθνικής Ελίτ. Μιας Ελίτ που έχει σαν στόχο να θρυμματίσει κάθε συλλογικότητα και κάθε μορφή συλλογικής οντότητας.

Από το Έθνος Κράτος έως την Κοινωνική Τάξη, από το Βιομηχανικό Συνδικάτο έως την Οικογένεια και από την Έννοια του Φύλου έως την Συλλογική και Ταξική συνείδηση φαίνεται πως ένα φάντασμα πλανάται πάνω από την Ευρώπη, το Φάντασμα της Τμηματοποίησης ή της Αποσυλλογικοποίησης. Κάθε Συλλογικότητα θεωρείται καταπιεστική, ενάντια στα Ανθρώπινα Δικαιώματα, πατριαρχική και φαλλοκρατική. Από κει ξεκινά και η Θεοποίηση του Ατόμου και των Δικαιωμάτων, δικαιωμάτων χωρίς φραγμούς, προϋποθέσεις ή όρια.

Ατυχώς, κατά τη γνώμη μας, μιλάνε πολλοί αναλυτές για διαφορετικές Πολιτικές Ομάδες στην ΕΕ (π.χ. Φιλελεύθεροι, Κεντροαριστεροί ή Αριστεροί). Ουσιαστικά υπάρχει μόνο μια επικρατούσα Κοσμοθεωρία, αυτή του Νεοφιλελευθερισμού με διάφορα κλικ είτε προς το Κέντρο είτε προς τα «Αριστερά». Η περίπτωση της τελευταίας είναι η γνωστή «Δικαιωματική Αριστερά» που υπονόμευσε μαζί με τους Νεοφιλελευθέρους κάθε έννοια συλλογικότητας με κορυφαία παραδείγματα την θεωρία του Κοινωνικού Φύλου και του λεγόμενου Αυτοπροσδιορισμού όπου η Υποκειμενικότητα ανάγεται σε υπέρτατο Κριτή χωρίς αντικειμενικές ορίζουσες και Κοινωνικά Όρια. Πρόκειται για την αποθέωση του Εγώ, γεγονός ευνόητο για μια «Αριστερά» που προέρχεται από την Μεσαία και Μικροαστική Τάξη όπου ο Ατομισμός αποτελεί όρο Ύπαρξης και Conditio sine qua non.

 Άλλωστε, αυτά είναι τα επίχειρα που πληρώνει κάποιος όταν θεωρεί τους εργαζόμενους και τους απόκληρους «αξιοθρήνητους» (Deplorables) και την ταξική τους συνείδηση ξεπερασμένη ή την εθνική τους συνείδηση σωβινισμό. Το τέλος του δρόμου οδηγεί στην κατάργηση του ίδιου του Ατόμου για το οποίο κόπτονται, στην διάλυση μεγάλων εθνικών κρατών και στην άκριτη και άκρατη υποστήριξη των «Δικαιωματιστών» που αποδεικνύονται – κάθε μέρα που περνά– Δικαιωματιστές της Ελίτ αλλά όχι των λαών. Γιατί οι λαοί χρειάζονται Συλλογικότητες για να μπορέσουν να αντισταθούν (Συνδικάτα, Οικογένεια για τα εργαζόμενα στρώματα, Κοινωνική και ταξική Συνείδηση ολόκληρων Τάξεων, Έθνος Κράτος).

Γι αυτό ακριβώς οι Συλλογικότητες δέχονται τέτοιο Ιδεολογικό Πόλεμο από παντού. Αντίθετα οι Ελίτ δεν έχουν ανάγκη από Συλλογικότητες αλλά από Ατομικότητες. Δηλαδή μεμονωμένα Άτομα που ελέγχονται πολύ εύκολα. Από κει πηγάζει και η λατρεία του Εγώ και των Δικαιωμάτων του που προωθούν σαν νέο Ευαγγέλιο. Απλά, πολύ απλά.