Το πλαίσιο για τη Νέα Ευρώπη, όπως την προγραμματίζουν με­θοδικά εδώ και μήνες το Βερολί­νο και τα γερμανικά συμφέροντα, είναι σχεδόν έτοιμο. Οι τελευταίες λεπτομέ­ρειες απομένουν για να επιβεβαιωθεί το περίφημο (πλέον) σύνθημα «Europa Wird Deutsch», που είχε «σηκωθεί» στην Πύλη του Βραδεμβούργου σε εκ­δήλωση για την ενοποίηση των δύο Γερ­μανιών στις 3.10.1990.

Το πλαίσιο για τη Νέα Ευρώπη, όπως την προγραμματίζουν με­θοδικά εδώ και μήνες το Βερολί­νο και τα γερμανικά συμφέροντα, είναι σχεδόν έτοιμο. Οι τελευταίες λεπτομέ­ρειες απομένουν για να επιβεβαιωθεί το περίφημο (πλέον) σύνθημα «Europa Wird Deutsch», που είχε «σηκωθεί» στην Πύλη του Βραδεμβούργου σε εκ­δήλωση για την ενοποίηση των δύο Γερ­μανιών στις 3.10.1990.

Η τελική φάση υλοποίησης του μο­ντέλου σηματοδοτήθηκε τον Μάιο του 2010, με την επιβολή, μέσω του πρώ­του μνημονίου, στην Ελλάδα των όρων που θα διέπουν στον επόμενο ιστορι­κό κύκλο της Ευρώπης τις σχέσεις των αδύναμων – απείθαρχων χωρών με το κέντρο, τη Γερμανία. Η Ελλάδα έμελλε να διαδραματίσει τον ρόλο του… απορρυθμιστή του ευρωσυστήματος, όπως το είχαν περιγράψει οι ιδρυτές του στο πλαίσιο μίας Ευρώπης με κοινωνικά χα­ρακτηριστικά και δομές αλληλεγγύης. Πλέον, είναι πρόδηλο πως η Ευρώ­πη, «κομμένη και ραμμένη» στα γερ­μανικά μέτρα, θα αποτελέσει χώρο όπου θα κυριαρχούν οι δεσμοί χρέ­ους, όπου οι αδύναμοι – απείθαρχοι θα εποπτεύονται από το Βερολίνο και τους συμμάχους του, όπου σταδιακά η εθνική κυριαρχία και ο εθνικός πλού­τος θα περνούν στους δανειστές με τη μορφή των (και εμπράγματων) εγ­γυήσεων. Σταδιακά οι δανειστές επι­βάλλουν και το εργασιακό περιβάλλον που διευκολύνει τους επενδυτικούς σχεδιασμούς τους.

Παράλληλα, με την άνευ όρων παρά­δοση του Παρισιού στα γερμανικά συμ­φέροντα, η Γαλλία είναι θέμα χρόνου να χάσει την αξιολόγηση ΑΑΑ, το δικαί­ωμα δηλαδή να λειτουργεί ως εγγυη­τής – δανειοδότης των υπερχρεωμένων, αντιμετωπίζοντας πολύ σύντομα τις πι­έσεις (εκβιασμούς) που υφίστανται ήδη η Ιταλία και η Πορτογαλία.

Χρόνος ζωής στις ΗΠΑ

Σε αυτό το περιβάλλον αποσαφηνί­ζεται και η συσχέτιση των συμφερό­ντων των ΗΠΑ με αυτά της Γερμανίας, καθώς ο οικονομικός – πολιτικός χρό­νος που θα κερδίζει από τούδε και στο εξής η Νέα Ευρώπη θα… χάνεται για τις φιλόδοξες και ταχύτατα ανερχόμενες δυνάμεις, ειδικότερα την Κίνα. Αυτή η προσέγγιση εξηγεί τις αναφορές Αμερικανών αναλυτών πως η Μέρκελ βοηθά τις ΗΠΑ να πάρουν χρόνο έναντι κυρίως του Πεκίνου, και ο Γιώργος Παπανδρέ­ου αποδεικνύεται ο χρήσιμος «πρόθυμος» για την απορρύθμιση της παλι­άς Ευρώπης.

Είναι πασιφανές πως, εφόσον άρχισε η επίθεση στην παλιά Ευ­ρώπη, το ευρώ σταδιακά χάνει τον ρόλο του αποθεμα­τικού νομίσματος. Πα­ράλληλα θα καθιστού­σε μη ελκυστικό για τους επενδυτές το μεγαλύτε­ρο μέρος των αγορών, με συνέπεια τη μεταφορά κεφαλαίων σε οικονομίες του γερμανικού μπλοκ, κυ­ρίως όμως στα αμερικανικά συμφέρο­ντα. Ταυτόχρονα δίνεται γεωπολιτικός χρόνος στις ΗΠΑ (μέσω του δολαρίου) να ελέγξουν τις ιστορικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της Ευρασίας, καθώς το παιχνίδι θα συνεχίσει να παί­ζεται με δολαριακούς όρους.

Το παιχνίδι G-20 – τραπεζών

Κλειδί για την τελική ρύθμιση από πλευράς του Βερολίνου απομένει η στάση των τραπεζών, δηλαδή των ιδιω­τών, οι οποίοι σύρονται σε ένα «κούρε­μα» που θα πλήξει συθέμελα κυρίως τα επενδυτικά χρηματοπιστωτικά χαρτο­φυλάκια. Από τη στάση των τραπεζιτών θα εξαρτηθεί η μορφή και η έκταση της χρεοκοπίας της Ελλάδας.

Οι επικεφαλής των κυριότερων ευ­ρωπαϊκών τραπεζών συνεδρίασαν πριν από λίγες ημέρες στη Ρώμη (υπό τη σκιά της κατάρρευσης της γαλλοβελγικής DEXIA) και φαίνεται πως είχαν απο­δεχθεί την εθελοντική συμμετοχή τους στη διαδικασία επιμήκυνσης του ελλη­νικού χρέους έως το 35% της συνολι­κής αξίας. Το ίδιο διάστημα, ενώ το Βε­ρολίνο προωθούσε μεθοδικά τα σχέδιά του, ο μεν επικεφαλής της Deutsche Bank σημείωνε πως οι ιδιώτες είναι απρόθυμοι να δεχτούν απώλειες μεγα­λύτερες του 20%-25%, ο δε επικεφα­λής του IIF εξέφραζε την εύλογη απο­ρία του γιατί θα έπρεπε να αναθεωρη­θούν δραματικά οι αποφάσεις, που εί­χαν ληφθεί (και υπογραφεί, βεβαίως) πρόσφατα (στη σύνοδο της 21.7).

Επί της ουσίας, οι επικεφαλής και οι μεγαλομέτοχοι των τραπεζών επι­χειρούν να διατηρήσουν την κυριό­τητα των ομίλων τους (που ουσιαστι­κά έχουν πτωχεύσει). Από την άλλη, οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν μπορούν να υποχωρήσουν αυτήν τη φορά, καθώς το ανώτατο όργανο της υπερεθνικής εξουσίας (το G-20) πιέζει για οριστική λύση πριν από τη συνεδρίαση – σταθμό της 4ης Νοεμβρίου.

Ανεπίσημα οι υπουργοί Οικονομιών του G-20 έχουν περιγράψει το πλαίσιο που θα απαιτηθεί για την αντιμετώπιση της κρίσης σε πέντε προσταγές: α. την αντιμετώπιση του ελληνικού χρέους, β. την ενίσχυση του EFSF, γ. την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, δ. την προώθηση της ανταγωνιστι­κότητας των κρατών (μέ­σω της οικονομικής εξα­θλίωσης και διάλυσης των εργασιακών σχέσεων) και ε. την αλλαγή των συν­θηκών της Ε.Ε. που θα επι­τρέψουν την ενιαία οικο­νομική δια­κυβέρνηση. Η αποσά­θρωση των εργασιακών σχέσεων, η δημιουργία τριτοκοσμικών συνθηκών εργασίας σε χώρες της «ευρωπεριφέρειας», η αφαίμαξη εθνικού πλούτου και κυριαρχίας είναι το περιβάλλον της Νέας Ευρώπης. Η οριζόντια ισοπέδω­ση της μέχρι πρότινος μεσαίας τάξης, η φτωχοποίηση ευρύτατων στρωμάτων (άρα η ευχερέστερη ποδηγέτηση εργα­σιακών σχέσεων), η δημιουργία «ζω­νών ειδικού τύπου» είναι μέσα προκει­μένου να μειωθεί δραματικά το κόστος παραγωγής.

Γι’ αυτό ακούγεται αφελές το επανα­λαμβανόμενο ερώτημα πώς είναι δυνα­τόν οι δανειστές να προωθούν στην Ελ­λάδα μέτρα που βαθαίνουν την ύφεση, που απομακρύνουν την ανάπτυξη, που ευτελίζουν όποιες αξίες και πλούτο έχει τούτη η χώρα. Προφανώς οι οικονομο­λόγοι των δανειστών γνωρίζουν πο­λύ καλά πού οδηγούν τα μέτρα, έχουν απόλυτη συναίσθηση σε ποια επίπεδα οδηγούν την κοινωνία.

Και είναι επίσης αφελές να πιστεύει κάποιος πως η φιλικότερη στάση των Ευρωπαίων επικεφαλής προς τη Λισσαβώνα, τη Μαδρίτη ή τη Ρώμη συνιστούν ουσιαστική διαφοροποίησή τους έναντι του… απείθαρχου παρία του βαλκανι­κού Νότου.

Αρκεί να ρίξουμε μία πρόχειρη ματιά στα διαγράμματα των ομολόγων αυτών των χωρών, στην εκτίναξη των spreads (Πορτογαλίας, Ισπανίας, Ιταλίας και Γαλλίας πλέον) σε ιστορικά υψηλά επί­πεδα, για να έχουμε ευρύτερη εικόνα του πού οδηγούνται τα πράγματα.

Διαλύονται έτσι και οι τελευταίες ψευδαισθήσεις όσων δεν αναγνώριζαν το τραγικό ιστορικό λάθος της Γαλλίας, που εγκλωβίστηκε στον ετεροβαρή άξονα με το Βερολίνο και την αναπό­φευκτη υποβάθμιση της αξιολόγησης της πιστοληπτικής ικανότητας της οι­κονομίας της. Άλλωστε, εάν υποβαθμι­στεί η αξιολόγησή της, η Γαλλία τίθεται αυτόματα εκτός παιχνιδιού, αφήνο­ντας τους Γερμανούς ανενόχλητους να συνεχίσουν από κοινού με τους δορυ­φόρους τους την υλοποίηση της Νέας Ευρώπης των αγορών.

«Europa Wird Deutsche» προειδοποι­ούσαν πριν από 21 χρόνια οι Γερμανοί, με ελάχιστους να δίνουν (από τότε) ση­μασία στην απειλή τους πως η Ευρώπη θα γίνει γερμανική…