Προσωπική μου αίσθηση είναι ότι τα συλλαλητήρια -μικρά ή μεγάλα- εξυπηρετούν αποκλειστικά εσωτερικές πολιτικές σκοπιμότητες, εμπόρους πατριωτισμού και στη συγκεκριμένη περίπτωση δίνουν λόγο ύπαρξης σε εγκληματικές πολιτικές οργανώσεις. Η πολιτική των  συλλαλητηρίων -αγανακτισμένων ή μη- μας έχει κοστίσει πολύ ακριβά. Εν πάση περιπτώσει η ενδεδειγμένη διεθνής πρακτική της διπλωματίας όπως φυσικά και η κυβερνητική πολιτική δεν ασκείται με συλλαλητήρια και κραυγές αλλά με γνώση, σύνεση, ρεαλισμό, εκτίμηση των διεθνών δεδομένων, συμμαχίες, συσχετισμούς δυνάμεων και ει δυνατόν εκτός κομματικών σκοπιμοτήτων. Είναι γνωστό ότι μέσα από το Σκοπιανό αρκετοί πολιτικοί αστέρες έχτισαν τις καριέρες τους και τροφοδοτούν την ανύπαρκτη πολιτική τους ύπαρξη στο όνομα των εθνικών συμφερόντων. Παράδειγμα κόμματος που εμπορεύεται την ονοματολογία, οι ΑΝΕΛ, ο κυβερνητικός έτερος της εντιμότατης Πρώτης φοράς Αριστερά.

Η αναστάτωση που προκάλεσε το συλλαλητήριο έδωσε στην κυβέρνηση  την ευκαιρία να ασκήσει για μια ακόμα φορά μια  καιροσκοπική – τυχοδιωκτική πολιτική μεταθέτοντας ουσιαστικά τις ευθύνες της στην αντιπολίτευση και καραδοκώντας ταυτόχρονα να χρησιμοποιήσει τον στρατηγό Φραγκούλη και τις φημολογίες περί δημιουργίας νέου κόμματος στα δεξιά της Δεξιάς. Ένας νέος Πάνος Καμμένος φαίνεται να εξυπηρετεί την κυβέρνηση προκειμένου να διασπάσει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης  και με τα απόνερα να βλάψει και την Δημοκρατική Συμπαράταξη. Εξάλλου ο κύριος Βούτσης  δεν μάσησε τα λόγια του «Γύρω από το ζήτημα της επίλυσης της ονομασίας της FYROM θα αναδιαμορφωθεί  σε αρκετά μεγάλο βαθμό και οριζοντίως, ενδεχομένως, το σύνολο του πολιτικού μας συστήματος». Όσο οι εκλογές θα πλησιάζουν τόσο θα πληθαίνουν τα φαινόμενα αποσταθεροποίησης του τραυματισμένου έτσι κι αλλιώς πολιτικού μας συστήματος μια και αυτό είναι το σωστό περιβάλλον στο οποίο θάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ: αστάθεια, αναταραχή, διάλυση, πλήρης σύγχυση, ανορθολογισμός, απελπισία, κινδυνολογία, μετάθεση ευθυνών, παρελθοντολογία. Αυτά ξέρει αυτά εμπορεύεται!

Από την άλλη μεριά, ωστόσο, δεν μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε επιλεκτικά τα συλλαλητήρια που μας βολεύουν ως «λαϊκά» και εκείνα που δεν μας βολεύουν ως «φασιστικά». Ούτε να ομαδοποιούμε τους λόγους για τους οποίους ο κάθε πολίτης αποφασίζει να λάβει ή να μην λάβει μέρος σε αυτά. Ο κάθε πολίτης ξεχωριστά έχει τους δικούς του λόγους για να συμμετέχει ή όχι σε ένα συλλαλητήριο, πολύ δε περισσότερο αν δικαίως ή αδίκως θεωρεί ότι θίγονται τα εθνικά συμφέροντα σύμφωνα με την κρίση του. Αυτό δεν σημαίνει ότι ταυτίζεται ούτε με τις τυχόν γραφικές εκδοχές του, ούτε με την εκμετάλλευσή του από διάφορες κομματικές ή άλλες σκοπιμότητες.

Βέβαια είναι απορίας άξιο γιατί οργανώνονται  συλλαλητήρια πατριωτικής ευαισθησίας για τα Σκόπια, που στο κάτω – κάτω αντικειμενικά δεν μπορούν να μας απειλήσουν, ενώ σιωπούμε εκκωφαντικά στις συνεχείς πολεμικές τουρκικές προκλήσεις που δημιουργούν κατά καιρούς θερμά επεισόδια, επιβάλλουν γκρίζες ζώνες, μιλούν ευθέως για δεκαέξι τουρκικά νησιά στο Αιγαίο, παραβιάζουν  συστηματικά  τον εναέριο χώρο μας, παρεμποδίζουν την αλιεία, έχουν επιβάλει ένα γκρίζο καθεστώς στα Ίμια, εμπεριέχουν ευθείες και ιταμές απειλές και αποτελούν μια πραγματική και σοβαρή απειλή…  

Το βασικότερο θέμα που ενσκήπτει με τα κάθε είδους συλλαλητήρια είναι  το τι ακριβώς τα παρακινεί. Άλλο είναι ένα συλλαλητήριο έξαλλων αριβιστών που αποσκοπεί στο να ρίξει την κυβέρνηση και να ακυρώσει τους χειρισμούς της όπως το ζήσαμε με τραγικές συνέπειες στην πλατεία Συντάγματος με το κίνημα των Αγανακτισμένων όπου ναζί και αριστεροί διαδήλωναν πλάι – πλάι,  και άλλο ένα  συλλαλητήριο διαμαρτυρίας. Συνεπώς, τα συλλαλητήρια δεν μπορούν να ακυρώνουν τις νόμιμες κυβερνήσεις, ούτε να τις αντικαθιστούν αλλά να επισημαίνουν λάθη και παραλήψεις τους. Αλλιώς να εγκαθιδρύσουμε την δημοκρατία των συλλαλητηρίων.

Μια ακόμα παραδοξότητα που ήρθε στην επιφάνεια είναι αυτή της εκτίμησης του όγκου των συλλαλητηρίων και της δυναμικής τους. Το πρόσφατο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης ήταν από πλευράς συμμετοχής ιδιαιτέρα εντυπωσιακό. Το να προσπαθείς να παρουσιάσεις ως σεισμό συνάξεις 500 ατόμων και ως αποτυχημένη μια συγκέντρωση εκατοντάδων χιλιάδων, δεν είναι μόνο αστείο, είναι και επικίνδυνο. Γιατί αυτή η πλήρης και εκκωφαντική αντιστροφή της πραγματικότητας είναι φαινόμενο των απολυταρχιών. Μπορούν να υπάρχουν και συλλαλητήρια εντυπωσιακής συμμετοχής άσχετα με το αν μας βρίσκουν σύμφωνους ή όχι. Το πιο επικίνδυνο δεν είναι ένα άστοχο συλλαλητήριο όσο η ιδεολογική τυφλότητα κι ο απολυταρχισμός των ιδεολογικών αγκυλώσεων που κάνουν το άσπρο μαύρο!