Μα, έχετε προτάσεις;

Αυτή είναι μόνιμη ερώτηση σε κάθε συζήτηση με ανθρώπους του ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως στα ΜΜΕ. Και στις συζητήσεις στη Βουλή, μόνιμη επωδός των ομιλιών των εκπροσώπων της συμπολίτευσης είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει προτάσεις.

Μα, έχετε προτάσεις;

Αυτή είναι μόνιμη ερώτηση σε κάθε συζήτηση με ανθρώπους του ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως στα ΜΜΕ. Και στις συζητήσεις στη Βουλή, μόνιμη επωδός των ομιλιών των εκπροσώπων της συμπολίτευσης είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει προτάσεις.

Η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική. Όλες ανεξαιρέτως οι προτάσεις που συζητιούνται σήμερα για τη διέξοδο από την κρίση, της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνολικά, στη χώρα μας πρωτοδιατυπώθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ. Την πρόταση για έκδοση ευρωπαϊκού ομολόγου, που θα ήταν το 2010 ένας πολύ φθηνότερος τρόπος για την αντιμετώπιση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και του χρέους στην ευρωζώνη τη διατύπωσε στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ. Την πρόταση για ενεργοποίηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ώστε τα κράτη να δανείζονται με το φθηνό της επιτόκιο και όχι με το τοκογλυφικό των κερδοσκοπικών τραπεζών, τη διατύπωσε στην Ελλάδα επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ πριν από δύο χρόνια. Την πρόταση να διεκδικήσουμε τη διαγραφή μέρους του ελληνικού χρέους, όταν τη διατύπωσε ο ΣΥΡΙΖΑ τη χλεύασαν ακριβώς εκείνοι, με πρώτο τον κ. Παπαδήμο, που σήμερα επιχειρούν, ανεπιτυχώς, να την εφαρμόσουν. Βέβαια οι προτάσεις αυτές αποκτούν νόημα τη στιγμή που διατυπώνονται. Γιατί όσο οι κυρίαρχες δυνάμεις επιμένουν στη μνημονιακή πολιτική τόσο τα δεδομένα γίνονται ολοένα και πιο δύσκολα.

Ο λόγος γι’ αυτήν την πρωτοπορία δεν είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει πιο έξυπνους πολιτικούς και καλύτερους ειδικούς επιστήμονες. Είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει δεσμεύσεις και εξαρτήσεις από κέντρα συμφερόντων –τραπεζικά και άλλα οικονομικά, πολιτικά, στρατιωτικά– κι έτσι δεν είναι αναγκασμένος να υπολογίζει –ή να ρωτάει κιόλας– αν οι προτάσεις που κάνει βλάπτουν ή εξυπηρετούν τέτοια συμφέροντα. Είναι χαρακτηριστικό ότι προτάσεις τέτοιου είδους διατυπώθηκαν τώρα από το αστικό πολιτικό κατεστημένο, αφού προηγουμένως όλες οι άλλες προσπάθειες είχαν αποτύχει, αλλά και είχαν επιβληθεί, με πρόσχημα την κρίση, όλα εκείνα τα μέτρα που στράγγιξαν κάθε οικονομική δυνατότητα από τον φτωχό κόσμο προς όφελος των πλουσίων και οδήγησαν στη φτηνή εκποίηση της δημόσιας περιουσίας. Τις κάνουν μισές και μίζερες και τις συνδέουν μάλιστα με όρους ακόμα επαχθέστερους για τον κόσμο που ζει από τη δουλειά του

Ο δεύτερος λόγος αυτής της πρωτοπορίας είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ανήκει στην οικογένεια των αριστερών πολιτικών δυνάμεων της Ευρώπης που, με όλες τις διαφορές τους, επέδειξαν από την πρώτη στιγμή άνευ όρων αλληλεγγύη στον ελληνικό και τους άλλους χειμαζόμενους λαούς της ηπείρου μας, σε αντίθεση με τα «αδελφά κόμματα» του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, για να μη μιλήσουμε για την Ακροδεξιά. Έχει λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ τη δυνατότητα να αντλεί από τις επεξεργασίες και να ακούει τις ιδέες των συγγενών του κομμάτων της Ευρώπης, χωρίς να φοβάται υστεροβουλίες και χωρίς να υφίσταται πιέσεις.

Μέχρι σήμερα τα γεγονότα και οι εξελίξεις δείχνουν ότι ο δρόμος που ακολουθούν τα κόμματα του μνημονίου στην Ελλάδα και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες όχι μόνο δεν αποτρέπει την πτώχευση και την έξοδο από το ευρώ, αλλά επιφέρει και πτώχευση και διάλυση της ευρωζώνης, με άτακτο μάλιστα και καταστροφικό τρόπο.

Οι καταστροφικές επιπτώσεις αυτής της πολιτικής δεν περιορίζονται στην οικονομία. Παλιότερα μιλούσαν πολλοί για «δημοκρατικό έλλειμμα» στη δομή της Ενωμένης Ευρώπης. Η Αριστερά εξηγούσε ότι δεν πρόκειται για ένα έλλειμμα που μπορεί στον δρόμο να αναπληρωθεί, αλλά για συνειδητή επιλογή: όλη η δομή της Ένωσης, το μισερό Κοινοβούλιο, η απόλυτη και ανεξέλεγκτη εξουσία του Συμβουλίου, η εξαίρεση της Κεντρικής Τράπεζας από τον πολιτικό έλεγχο, το Δικαστήριο – θεματοφύλακας του νεοφιλελευθερισμού, όλα αυτά αποσκοπούν στην άσκηση πολιτικής χωρίς την παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα. Διαφορετικά, με λειτουργία της δημοκρατίας σε ευρωπαϊκή κλίμακα, θα ήταν πάρα πολύ δύσκολο να επιβληθούν όσα επιβλήθηκαν την τελευταία εικοσαετία: οι περιορισμοί στην Υγεία, στην Παιδεία, στην Κοινωνική Πρόνοια και στις συντάξεις, στους μισθούς, και από την άλλη οι φοροαπαλλαγές και ελαφρύνσεις για τους κεφαλαιούχους και τους πλούσιους.

Σήμερα αυτή η αντιδημοκρατική κληρονομιά αποκτά νέες, τεράστιες διαστάσεις. Η ουσιαστική κατάργηση δημοκρατικών κανόνων επεκτείνεται στα κράτη – μέλη. Η «κυβερνήσεις τεχνοκρατών» ή «ειδικού σκοπού» που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα και στην Ιταλία είναι μια εξέλιξη εξαιρετικά επικίνδυνη. Ο λαός δεν εξαπατάται μονάχα σχετικά με το κυβερνητικό πρόγραμμα, όπου άλλα του λένε προεκλογικά και άλλα κάνουν έπειτα. Εξαπατάται και ως προς το κόμμα και τα πρόσωπα που κυβερνούν. Και μάλιστα, η επιλογή γίνεται έξω από το Κοινοβούλιο, ουσιαστικά επιβάλλεται από τις «αγορές», δηλαδή κυρίως από τους μεγαλοτραπεζίτες. Το κριτήριο δεν είναι η ικανότητα και το πολιτικό πρόγραμμα, αλλά η πλήρης συμμόρφωση και ένα παρελθόν που παρέχει τα εχέγγυα ότι ο επιλεγμένος είναι δικός τους άνθρωπος. Οι μεγαλοτραπεζίτες και τα μίντια που αυτοί ελέγχουν, επιλέγουν τα πρόσωπα και την πολιτική, και όποιος εμπλέκεται υποχρεώνεται με σκαιό τρόπο να δηλώσει εγγράφως ότι θα συμμορφωθεί προς «τας υποδείξεις». Ακόμα και βασικές ρυθμίσεις του πολιτεύματος, όπως ο θεσμός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κατεξευτελίζονται.

Η αλλαγή όλου του αστικού κομματικού συστήματος στην Ελλάδα δεν επέρχεται γιατί έτσι θέλησαν οι πολίτες που το εκδήλωσαν με την ψήφο τους, αλλά γιατί το επιβάλλουν «οι αγορές». Σε αυτήν την αλλαγή ταιριάζει και η αναβάθμιση της Ακροδεξιάς. Προ ετών, όταν στην Αυστρία μπήκαν στην κυβέρνηση οι ακροδεξιοί του Χάιντερ, όλη η Ευρώπη εξανέστη. Στα ευρωπαϊκά όργανα που συμμετείχαν Αυστριακοί ακροδεξιοί, οι άλλες κυβερνήσεις υποβάθμιζαν την παρουσία τους. Σήμερα στην Ελλάδα, παραμονές της επετείου του Πολυτεχνείου, ορκίζονται υπουργοί οι εκπρόσωποι της μισαλλοδοξίας και του ρατσισμού και αυτό θεωρείται φυσικό. Πρόκειται για επενέργεια της επιδείνωσης του αντιδημοκρατικού χαρακτήρα της δομής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη φάση της κρίσης. Ίσως η τελευταία εκδήλωση νεοφασιστικών στοιχείων στη Σχολή Ευελπίδων να οφείλεται στην ενθάρρυνσή τους από την παρουσία ακροδεξιών υπουργών στην κυβέρνηση Παπαδήμου.

Υπάρχει διέξοδος από αυτόν τον κατήφορο; Καμιά φορά παρεξηγείται αυτό που λέμε αρκετοί από εμάς, ότι δηλαδή χρειάζεται πανευρωπαϊκή λύση. Κάποιοι εννοούν να περιμένουμε μέχρι να βρεθεί αυτή η λύση στις Βρυξέλλες. Εμείς δεν εννοούμε αυτό. Εάν δεν υπάρξει πρόγραμμα διεξόδου και κινητοποίηση για διέξοδο εδώ στην Ελλάδα, κι αυτό ισχύει εξίσου για τις άλλες χώρες, δεν θα υπάρξει και ευρωπαϊκή λύση.

Η λύση που προτείνουμε εμείς, περιλαμβάνει την ακύρωση του μνημονίου και κάθε μέτρου που απορρέει από αυτό. Την επαρκή για τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας φορολόγηση των μεγάλων περιουσιών και των μεγάλων εισοδημάτων. Γιατί άραγε επιτρέπεται να μειώνονται οι συντάξεις και οι μισθοί των φτωχών και δεν επιτρέπεται να φορολογηθούν οι μεγάλες περιουσίες που στη δημιουργία τους με επιδοτήσεις, φοροαπαλλαγές και φοροδιαφυγή οφείλεται το δημόσιο χρέος; Περιλαμβάνει την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με την απαίτηση να διαγραφεί ένα μεγάλο μέρος του, διαφορετικά θα υπάρξει άρνηση πληρωμής και ρήτρα, σύμφωνα με την οποία η αποπληρωμή θα συνδέεται με την ανάπτυξη, όπως έγινε με τα μεταπολεμικά χρέη της Γερμανίας.

Για να γίνουν αυτά, βέβαια, χρειάζεται μεγάλη κινητοποίηση του λαού. Το προηγούμενο διάστημα αποδείχτηκε πόσο αποτελεσματική μπορεί να είναι αυτή. Η πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου επήλθε γιατί, παρά την κοινοβουλευτική της πλειοψηφία, ο λαός με τις απεργίες, τις διαδηλώσεις, τις καταλήψεις, τις γεμάτες πλατείες δεν της επέτρεπε να κυβερνήσει. Αυτό μπορεί να επαναληφθεί, και η νέα τρικομματική κυβέρνηση να διαπιστώσει, μαζί με τους εταίρους της στο Παρίσι, το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες, ότι η μεγάλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ετερόκλητη μάλιστα, δεν αρκεί, εάν ο λαός είναι στους δρόμους.

Στην Πορτογαλία της μεγάλης γενικής απεργίας, όπως και παλιότερα στην Ισπανία της πλατείας Ντελ Σολ, φάνηκε ότι δεν θα είμαστε μόνοι.

Σήμερα, είναι πια επείγουσα η ανάγκη να μιλήσει ο λαός. Εκλογές τώρα! Και ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει για την ανάγκη συνεργασίας και ενότητας όλων των δημοκρατικών δυνάμεων που παλεύουν για την υπεράσπιση της λαϊκής κυριαρχίας. Έχουμε υποχρέωση να στηρίξουμε την κοινωνία και να δικαιώσουμε τους αγώνες της.

* Ο Θοδωρής Δρίτσας είναι βουλευτής Α΄ Πειραιά και Νησιών, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ και μέλος της Επιτροπής Εξωτερικών και Άμυνας της Βουλής των Ελλήνων.