Έχουμε εθιστεί πλέον να αποδεχόμαστε σαν κάτι το φυσιολογικό την  παγκόσμια εξάπλωση της ηλιθιότητας.  Δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν ο πρόεδρος για παράδειγμα των ΗΠΑ να μοιράζεται …αυθόρμητα τις σκέψεις του μέσω twitter για το αν θα επέμβει ή όχι στην Συρία. Είναι δυνατόν μέσω ανόητων και εκνευριστικά βλακωδών σκέψεων να ασκείται πολιτική σε αυτό το επίπεδο; Είναι δυνατόν ο πρόεδρος της Αμερικής να ανακοινώνει τις σκέψεις του  για το αν θα κάνει ή όχι πόλεμο τουιτάροντας;

Ότι κι αν συμβαίνει, αυτή η τακτική, εκτός από γελοία, είναι και επικίνδυνη για τον απλό λόγο ότι μια ανοησία του Αμερικανού προέδρου αυτόματα γίνεται μια παγκόσμια ανοησία που έχει τεράστιες και πολυεπίπεδες επιπτώσεις. Είναι δυνατόν ο πρόεδρος να είναι τόσο αυθόρμητος; Ή να έχει χρόνο καθώς ασκεί τα καθήκοντά του να τουιταρει με ένα κινητό στο χέρι σαν δεκαπεντάχρονο; 

Αν και μας παρηγορεί το ότι υπάρχουν και χειρότερα, ερχόμαστε σε μιαν εγχώρια πολιτική προσωπικότητα, τον κύριο Πάνο Καμμένο. Δεν θα αναφερθούμε φυσικά στην πολιτική του ιδιοφυία, ούτε στην τεράστια προσφορά του στα κοινά της χώρας. Θα σταθούμε ωστόσο στην συμπεριφορά του ως ανθρώπινου παράγοντα και στην πολιτική και κοινωνική αγωγή του πολύφερνου αυτού ανδρός. Μετά το τραγικό συμβάν της απώλειας του ηρωικού πιλότου της πολεμικής αεροπορίας μας, ο Υπουργός Άμυνας της χώρας, αντί της ανθρώπινης με προσωπική σφραγίδα και παρουσία δήλωσης, προτίμησε να τουιταρει ένα ψεύτικο μήνυμα και να ξεμπερδεύει. Προφανώς με τους ψεκασμένους του ψηφοφόρους προτιμά την προσωπική επαφή, τις χειραψίες, τα κάλπικα κτυπήματα στην πλάτη, τα πλατιά χαμόγελα…  Εκεί έχει χρόνο να σπαταλήσει. Για τον πιλότο ήρωα που χάθηκε για να ντύνεται ο ίδιος με τις στολές παραλλαγής και να παραληρεί με ξένα κόλλυβα  στους εθνικολυρικούς εμετούς του, ξεμπέρδεψε με τις μετρημένες λέξεις ενός tweet.  Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας της χώρας…  Όχι ο ψεκασμένος Καμμένος.  Σε μια κοινωνία με στοιχειώδη παράδοση στην αγωγή, αυτό θα αποτελούσε ύβρη για την μνήμη ενός νεκρού ήρωα της πατρίδας.

Είμαστε μια χώρα εθισμένη στην υποκρισία, μια χώρα όπου επικρατεί η ατιμωρησία, η επιβράβευση της βαρβαρότητας, της ανικανότητας, της χοντροκοπιάς, της αχαλίνωτης ηλιθιότητας και βλακείας. Μια χώρα αγενής που δεν γνωρίζει πώς να θρηνήσει ένα παλικάρι που θυσίασε πραγματικά την ζωή του για την πατρίδα και δεν αξιώθηκε μιας δήλωσης δια ζώσης ή μιας ανακοινώσεως, παρά μόνο ενός tweet, άψυχου, άνευρου, ηλίθιου και κάλπικου…