«Κάθε ίχνος της πόλης κρύβει μιαν ίντριγκα, άπειρες σχέσεις, τύχες που φιλοτέχνησαν φάρσες και δράματα, συνειδήσεις που αυτοσχεδίασαν την ιστορία τους. Κάθε βήμα ανασυστήνει έναν ξεχωριστό κόσμο μέσα στους άπειρους κόσμους της πόλης…»

Νίκος Βατόπουλος

Περπατώντας στην Αθήνα

Εκδόσεις: Μεταίχμιο

Σελ.: 182

Αθήνα. Σ’ έναν απλό καθημερινό περίπατο, μυστικά, αθόρυβα και ανεπαίσθητα ταξιδεύουμε στον χρόνο – σιωπηρά χρονοτριβούμε μέσα στο παρόν της πόλης. Καθώς αλλάζουμε πεζοδρόμιο, αλλάζουμε εποχή σαν από θαύμα, σα να συμμετέχουμε σε μια μαγεία. Κάθε βήμα αποκαλύπτει μια διαδρομή. Είναι ατέλειωτη η Αθήνα σαν τη θάλασσα – δεν μπορείς να την εξαντλήσεις. Μπορείς όμως να την περπατήσεις βιώνοντας τον σύγχρονο ρυθμό της, πράγμα που επιχειρεί ο Νίκος Βατόπουλος διανύοντας, εδώ και χρόνια, χιλιόμετρα κι αποστάσεις, όχι ως δρομέας, αλλά σαν πλάνης μνημών, σαν συλλέκτης συγκινήσεων, προσπαθώντας να κατανοήσει τον δικό του κόσμο μέσα από την πόλη. Σε κάθε γωνιά της, η πόλη υπαγορεύει με χίλια στόματα: αρκεί κανείς να διακατέχεται από το μεράκι να αφηγηθεί για λογαριασμό της.

Συνεχίζοντας την παράδοση της αθηναιογραφίας στο βιβλίο του «Περπατώντας στην Αθήνα», ο Βατόπουλος επανεφευρίσκει το κέντρο της πόλης. Πρόκειται για κείμενα αθηναϊκού ενδιαφέροντος που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα «Καθημερινή» από το 2014 έως και το 2017. Τα κείμενα συνοδεύονται από φωτογραφίες σε μιαν ενιαία αφήγηση λόγου και εικόνας όπου συλλέγονται αποσπασματικά θραύσματα του κέντρου της πόλης για να την αναστήσουν εντάσσοντας τον ψίθυρο μιας γωνιάς, μιας ερειπωμένης σκάλας, ενός μαγαζιού, μιας διάβασης, ενός δρόμου, μιας τριανταφυλλιάς ή μιας πολυκατοικίας στο μεγεθυμένο παραλήρημα της πρωτεύουσας.

Κάθε ίχνος της πόλης κρύβει μιαν ίντριγκα, άπειρες σχέσεις, τύχες που φιλοτέχνησαν φάρσες και δράματα, συνειδήσεις που αυτοσχεδίασαν την ιστορία τους. Κάθε βήμα ανασυστήνει έναν ξεχωριστό κόσμο μέσα στους άπειρους κόσμους της πόλης… Η ζωή στο ευρύτερο κέντρο της είναι περίκλειστη σε έναν μικρής κλίμακας, αλλά δυσανάλογα μεγάλης πυκνότητας χρόνου και ιστορίας, χώρο. Ο «Περίπατος» δεν μπορεί παρά να είναι αποσπασματικός, βιωματικός, γι’ αυτό και πολύτιμος, αντιπροσωπευτικός όμως ως τεκμήριο βιώματος όπου πολίτης και πόλη συγκατοικούν σε ένα διαρκές παρόν που τους βυθίζει και τους ανυψώνει στις διακυμάνσεις του βίου. Πολίτης και πόλη συνυπάρχουν μέσα στο παρόν τους αναζητώντας την αυτοσυνειδησία τους μέσα από τις άπειρες διαδρομές τους, που ποτέ δεν είναι βαρετά ίδιες κι εφησυχασμένες στην ακινησία τους, αλλά πάντα αλλιώτικες κι ενδιαφέρουσες.

Κοιτώντας τις φωτογραφίες και διαβάζοντας κανείς τα κείμενα του Βατόπουλου, εντάσσεται σε μια περιπέτεια άπειρων διαμεσολαβήσεων, που χαρίζουν, ωστόσο, στον κάθε αναγνώστη τη δυνατότητα να βρεθεί μέσα στον δικό του κόσμο, ελεύθερος, ακηδεμόνευτος, μέτοχος της δικής του ιστορίας. Αυτές οι μοναχικές περιπλανήσεις στους δρόμους του κέντρου της Αθήνας μοιάζουν με περιπάτους αποκομμένους από το χρόνο, καθώς στρώματα μνήμης απελευθερώνουν τις δικές τους εποχές και κόσμους ιδιωτικούς που κάποτε υπήρξαν. Όλα υμνούν τη συνέχεια, τα νέα κτήρια το μέλλον, τα ερείπια το πέρασμα του χρόνου, η παρακμή μιαν επερχόμενη περίοδο ανάπτυξης…

Η Αθήνα του Βατόπουλου είναι σπαράγματα εντυπώσεων μέσα από αρχιτεκτονικές, βιβλιογραφικές, ανθρωποκεντρικές, φωτογραφικές και άλλες ιδιαίτερες προσεγγίσεις, που συνθέτουν το πρόσωπο της σύγχρονης πρωτεύουσας. Πρόκειται για ένα αφήγημα όπου πριν από όλα αναδεικνύεται η σχέση του συγγραφέα με την Αθήνα, την πόλη του, και ως εκ τούτου αυτή του πολίτη με την πόλη – μια ιστορία που ξεκίνησε πριν από αιώνες, σε αυτούς ακριβώς τους δρόμους, σε αυτήν εδώ την πόλη με το πλούσιο παρελθόν και – ελπίζουμε – μέλλον!