Της Τζένης Κ.

Επειδή τα ντόπια και ξένα κέντρα αποφάσεων, τα συμφέροντα, οι συντεχνίες, οι έμποροι ναρκωτικών, οι παχύσαρκοι, οι χριστιανοί φονταμενταλιστές και οι ομοφοβικοί, αυτοί δηλαδή που φάγανε και εξακολουθούν να τρώνε το Γιώργο Παπανδρέου (άλλο που αυτός παραμένει αφάγωτος σαν το συκώτι του Προμηθέα) καλλιεργούν από χθες την αντίληψη ότι ο πρώην πρωθυπουργός, παρ’ ότι εμφανίστηκε στο Πολιτικό Συμβούλιο αποφασισμένος να παραιτηθεί στερεοφωνικά, δεν υπήρξε τελικά διαυγής σε ό,τι αφορά τον τρόπο και το χρόνο πραγματοποίησης των… υποσχέσεών του, αναλαμβάνουμε εμείς να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους.

Της Τζένης Κ.

Επειδή τα ντόπια και ξένα κέντρα αποφάσεων, τα συμφέροντα, οι συντεχνίες, οι έμποροι ναρκωτικών, οι παχύσαρκοι, οι χριστιανοί φονταμενταλιστές και οι ομοφοβικοί, αυτοί δηλαδή που φάγανε και εξακολουθούν να τρώνε το Γιώργο Παπανδρέου (άλλο που αυτός παραμένει αφάγωτος σαν το συκώτι του Προμηθέα) καλλιεργούν από χθες την αντίληψη ότι ο πρώην πρωθυπουργός, παρ’ ότι εμφανίστηκε στο Πολιτικό Συμβούλιο αποφασισμένος να παραιτηθεί στερεοφωνικά, δεν υπήρξε τελικά διαυγής σε ό,τι αφορά τον τρόπο και το χρόνο πραγματοποίησης των… υποσχέσεών του, αναλαμβάνουμε εμείς να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Έχοντας κάνει πολύωρες και εμπεριστατωμένες συζητήσεις με στελέχη από τον πολύ στενό του κύκλο που ούτως ή άλλως έχει γίνει πολύ στενός, με το ταλαντούχο και ευρηματικό αδελφάκι του το Νίκο, με τον πέρσοναλ τρέινέρ του και με την τζεφρυμήτορα Μάργκαρετ, είμαστε σε θέση να δώσουμε απάντηση σε όλα τα ερωτήματα που ανέκυψαν εψές. Ιδού λοιπόν πότε ακριβώς… (μιλάμε για ακρίβεια ελβετικού ρολογιού) και με ποιο τρόπο θα αποχωρήσει ο ΓΑΠ: «Όταν ο ήλιος θα ρίχνει τις ακτίνες του πιτσιλωτά στους περιφερειακούς στήμονες των εντελβάις της πλατείας Ομονοίας, όταν η ομίχλη του Λονδίνου θα καλύψει τη νοτιοανατολική μετώπη του Παρθενώνα στο διηνεκές και σε χρόνο Ενεστώτα διαρκείας, όταν ο Εφραίμ αποφασίσει ότι η φυλάκα του αρέσει και δεν πάει πουθενά, πουθενά, πουθενά εκεί θα μείνει μαζί με το Σάκη το Τζάμια, όταν σωπάσουν τα κύμβαλα κι ένας μπερδεμένος κούριερ χτυπήσει την πόρτα του τελευταίου μεγιστάνα λαθρομετανάστη, όταν δηλαδή θα έχουμε μπει στον εκλογικό μήνα δίχως Σάββατο κι ο πρόεδρος θα έχει αφαιρέσει από το πρόσωπό του όλες ανεξαιρέτως τις σημιτικές ελιές που άρχισαν εσχάτως να του φυτρώνουν (αφαίρεσε επιτυχώς μία στις αρχές τις εβδομάδες), όταν η τρόικα θα δηλώσει ευχαριστημένη από τα επιτεύγματα της ελληνικής κυβέρνησης και θα πει: «σώνει, έριξον αρκετές φόλες στους Έλληνες», τότε θα έχει σημάνει η στιγμή να μπει το νερό στ’ αυλάκι, να πνιγεί το κουνέλι, να κανελλωθεί το ρυζόγαλο και να γίνουν οι δυο αρχές, μία, με τη μέθοδο μετατροπής των τριών σε δύο. Αμέσως, ο πρόεδρος Γιώργος, θα βγάλει το δαχτυλίδι με εγχείριση από το στομάχι του (το κατάπιε, για να μην υποκύψει και το δώσει πρόωρα) και θα περάσει από όλα τα σπίτια, όλων των δελφίνων, για να τους το φορέσει και να δει σε ποιον Μπένι. Μόλις πετύχει τον Σταχτομπούτο του, ένας ψυχάρης που είναι να βγει, θα βγει. Θα του το περάσει άπαξ διά παντός στο μεσιανό δάχτυλο κι ύστερα θα του βάλει και στον καρπό ένα κρίκο του ζεύγους των χειροπεδών που θα φορεί στο δεξί του χέρι, το χέρι το καλό. Από εκείνη τη στιγμή οι απανταχού τρεις- τέσσερις οπαδοί του κινήματος θα μπορούν να βγουν, να το φωνάξουν, να το πουν: Habemus alter Yiorgo…».

Ορίστε, τόσο δύσκολο ήτανε;