Άλλη μια τραγωδία που επιβεβαιώνει όλες τις εθνικές παθογένειες για τις οποίες έχουμε μιλήσει εξαντλητικά. Επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά η εθνική μας κλίση στο θρήνο. Ξέρουμε να θρηνούμε αλλά αδυνατούμε να αντιμετωπίσουμε όλες εκείνες τις αιτίες που μας κάνουν να θρηνούμε. Μας γοητεύουν τα λάθη μας, μας σαγηνεύει η επανάληψή τους. Παθαίνουμε δίχως να μαθαίνουμε.

Μήπως δεν έχουμε την εμπειρία προηγούμενων καταστροφών, μήπως δεν έχουμε λάβει διαβεβαιώσεις ότι θα αντιμετωπιστούν, μήπως δεν έχουμε ορκιστεί ότι θα είναι η τελευταία φορά που μια φυσική ή υποβολιμαία καταστροφή θα μας βρει ανέτοιμους να την αντιμετωπίσουμε; Μήπως δεν συμμετέχουμε όλοι μας στην παρωδία μιας επαναλαμβανόμενης κοροϊδίας; Κάθε φορά τα αποκαΐδια γίνονται στάχτη στα μάτια.

Η τελευταία καταστροφή που έπληξε τη χώρα στην καρδιά της δεν έχει προηγούμενο. Θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί; Μπορεί το ερώτημα να φαίνεται ρητορικό αλλά, ναι, θα μπορούσε τουλάχιστον να μας βρει προετοιμασμένους, έτοιμους κι όχι ανέμελους και φορτωμένους με δικαιολογίες. Κάθε φορά ανοίγουμε ένα φωριαμό δικαιολογιών και ετοιμοπαραδότων παραπόνων. Ζούμε με λόγια που μεταθέτουν ευθύνες, διορθώνουμε τον κόσμο με πομπώδεις αγορεύσεις. Θλιβεροί ξερόλες δίχως ελπίδα να βάλουν μυαλό. Ξέρουμε όλοι τι μας τι φταίει – άλλα ποτέ τον φταίχτη.

Κάθε καλοκαίρι γνωρίζουμε ότι θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τις πυρκαγιές κι όμως τα μέτρα που λαμβάνουμε είναι πάντα πρόχειρα, της τελευταίας στιγμής. Ποντάρουμε στην καλή μας τύχη, ότι θα βγάλουμε κι αυτή τη χρονιά. Όμως περισσότεροι από 50 άνθρωποι δεν θα βγάλουν αυτή τη χρονιά, επειδή κάποιοι -στην πιο επιεική εκδοχή- επέδειξαν εγκληματική αμέλεια, δολοφονική παραμέληση των αυτονόητων καθηκόντων τους. Δεν μπορεί αθώοι να πληρώνουν με τη ζωή τους και τις περιουσίες τους την ανικανότητα των υπεύθυνων.

Δεν γίνεται χιλιάδες οικογένειες να βρίσκονται έρημες πάνω από τα αποκαΐδια της ασυγχώρητης και εγκληματικής μας αμέλειας.

Συστηματικά δεν αναλαμβάνει κανείς τις ευθύνες του και κυρίως η πολιτεία αδυνατεί να βάλει μια τάξη, μια ιεράρχηση, να δείξει την παρουσία της , την αγωνία της και το ενδιαφέρον της. Και η τραγωδία λαμβάνει μεγαλύτερες διαστάσεις από την αήθεια απέναντι στα θύματα, στην μνήμη τους, στον άδικο χαμό τους.

Οι κατάλογος των αμαρτιών, δημόσιων και ιδιωτικών ευθυνών, είναι μεγάλος αλλά όχι άγνωστος. Να κληθούν ενώπιων των ευθυνών τους όλοι. Η καταστροφή είναι ανυπολόγιστη για να κουκουλωθεί προς χάριν ενός γελοία ασήμαντου πολιτικού ή κοινωνικού μικροσυμφέροντος. Η ύβρις έχει ξεπεράσει τα ανεκτά όρια.

Την δραματική επανάληψη της βιβλικής καταστροφής του 2007, ελάχιστη μέριμνα της κυβέρνησης είναι να διαθέσει το πλεόνασμα για την αντιπυρική προστασία της χώρας.