Σε ηλικία 103 ετών έφυγε ο Βασίλης Γκανάτσιος, γνωστός ως Καπετάν-Χείμαρρος στο βουνό, στην ένοπλη αντίσταση με τον ΕΛΑΣ και το δεύτερο αντάρτικο στο ΔΣΕ. Ο Καπετάν-Χείμαρρος ήταν ίσως ο τελευταίος αξιωματικός του ΔΣΕ που βρισκόταν στη ζωή.

Γεννήθηκε στη Ζιάκα Γρεβενών. Έγινε δάσκαλος στη Σαμαρίνα και επιστρατεύτηκε στον ελληνο-ιταλικό πόλεμο, όπου πολέμησε και τιμήθηκε με αριστείο ανδρείας. Αμέσως μετά την κατάκτηση της χώρας από τους ναζί, συγκροτεί με συγχωριανούς του Απελευθερωτική Επιτροπή Αγώνα και το επόμενο διάστημα εντάσσεται στο ΕΑΜ. Παίρνει μέρος στη μάχη ενάντια στους Ιταλούς, ανέλαβε διοικητής στο αρχηγείο Γρεβενών, καπετάνιος στο αρχηγείο Πίνδου και καπετάνιος του 27ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ, που δίνει την τελευταία μάχη του ΕΛΑΣ στην ηπειρωτική Ελλάδα, ενάντια στις στρατιές των Γερμανών που υποχωρούσαν. Η ΠΕΕΑ του απένειμε το βαθμό του ταγματάρχη.

Μετά τη Βάρκιζα κατέφυγε στο στρατόπεδο του Μπούλκες στη Γιουγκοσλαβία, κι είχε ενεργό ανάμειξη στα γεγονότα με τα οποία συνέδεσε το όνομά του το Μπούλκες. Όταν ξεκίνησε η ένοπλη δράση του ΔΣΕ, ο Καπετάν-Χείμαρρος επέστρεψε στην Ελλάδα, ως διοικητής του υπαρχηγείου στο Βίτσι και πέτυχε τον ελιγμό της Ηπείρουμ που ανέτρεψε το σχέδιο “Τέρμινους” του “Εθνικού Στρατού”. Το 1948 ήταν διοικητής του Αρχηγείου Δ. Μακεδονίας, συμμετέχοντας στη μεγάλη μάχη του Γράμμου, που ανέτρεψε το σχέδιο “Κορωνίς”. Μετά τον ελιγμό στο Βίτσι, μετακινήθηκε στο Καϊμακτσαλάν κι από εκεί στη Θράκη ως διοικητής της μεραρχίας του ΔΣΕ, ενώ του απονεμήθηκε κι ο βαθμός του υποστράτηγου. Μετά την ήττα στο Γράμμο, παρέμεινε στην περιοχή ως επικεφαλής αντάρτικων ομάδων, που είχαν περιορισμένη δράση ως το Φθινόπωρο του 50′.

Στα χρόνια της πολιτικής προσφυγιάς, ανέπτυξε φραξιονιστική δράση, ήρθε σε σύγκρουση με την κομματική ηγεσία για να επιστρέψει στην πόλη μετά τα γεγονότα της Τασκένδης, που ήταν το προοίμιο της εσωκομματικής κρίσης, της καθαίρεσης και της διαγραφής του Νίκου Ζαχαριάδη και πολλών κομματικών μελών. Σπούδασε μηχανικός, γύρισε στην Ελλάδα τη δεκαετία του 80′ κι εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του, μένοντας σχετικά αποστασιοποιημένος από τα πολιτικά δρώμενα. Έγραψε ένα βιβλίο με τις αναμνήσεις του από τα χρόνια που ήταν στο αντάρτικο, ενώ πριν από τρία χρόνια έγινε μια εκδήλωση προς τιμήν του, για τη συμπλήρωση των εκατό χρόνων του.

Πηγή: the caller