Μια γενναία γυναίκα που βιάστηκε και κακοποιήθηκε από τον ίδιο της τον πατέρα μετέφερε ένα ισχυρό μήνυμα γι ‘αυτόν, αφού τελικά «βρήκε και πάλι τη φωνή της».

Η 47χρονη Κάριν Γουόλκερ υπέφερε από χρόνια τρομακτικής και συστηματικής κακοποίησης στα χέρια του Νόρμαν Γίο, ο οποίος φυλακίστηκε για 16 χρόνια το 2011.

Τώρα, η Κάrιν από το Μέρσισαϊντ της Μ. Βρετανίας, έχει ένα μήνυμα για τον πατέρα της: «Τα κατάφερα, δεν με λύγισες, είμαι ακόμα εδώ».

Το θύμα άλλαξε το παλιό της όνομα για να απαλλαγεί από τη σχέση της με τον πατέρα της. Τροποποίησε την ορθογραφία του ονόματός της και πήρε το επώνυμο της γιαγιάς της.

Επίσης, αποκαλεί τον πατέρα της Νόρμαν και όχι μπαμπά.

Και σε μια προσπάθεια να βοηθήσει άλλα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης να βρουν και πάλι τη φωνή τους και να ξεπεράσουν το τραύμα της κακοποίησης, η Κάριν απέκλεισε με θάρρος το δικαίωμά της στην ανωνυμία και έγραψε ένα βιβλίο που λέγεται: «Tell me You’re Sorry, Daddy» (Πες μου ότι λυπάσαι, μπαμπα).

Χρησιμοποιώντας θλιβερές λεπτομέρειες, η 47χρονη περιγράφει την δοκιμασία της και πώς ξεπέρασε το τραύμα της σεξουαλικής κακοποίησης ως παιδί.

Ο Νόρμαν αρνήθηκε τον βιασμό και ισχυρίστηκε ότι η κακοποίηση του παιδιού του άρχισε μετά την ηλικία των 11 ετών και όχι σε νεαρή ηλικία.

Οι δικαστές τον έκριναν ένοχο για μια σειρά κατηγοριών, που αντανακλούσαν μια συμπεριφορά από την ηλικία των 9 έως 16 ετών.

Επτά χρόνια αργότερα, ο Caryn δήλωσε στην ECHO: «Ήταν μια σκληρή απόφαση να γράψω το βιβλίο. Σε όλη τη διαδικασία φοβόμουν τις αντιδράσεις των ανθρώπων. Αλλά όταν αποφάσισα να το κάνω, ήξερα ότι ήταν για τους σωστούς λόγους – και οι λόγοι ήταν πιο έντονοι από τις ανησυχίες μου».

 «Θέλω επίσης να βοηθήσω άλλους που μπορεί να έχουν περάσει αυτό που έχω περάσει κι εγώ – ή ακόμα περνάνε μέσα από αυτό. Θέλω να τους βοηθήσω να βρουν τη Φωνή τους. Θέλω να τους πω” Δεν έχει σημασία τι λέει κάποιος άλλος, μπορείτε να το κάνετε. Μετά από 30 χρόνια, μόνο με τη φωνή σας, μπορείτε να πάρετε τη δικαιοσύνη στα χέρια σας. Αποδείξαμε ότι μπορείτε».

«Και εκεί ήταν. Ο πατέρας μου. Στην πόρτα του υπνοδωματίου μου. “Κοίτα”, ψιθύρισε και άνοιξε ένα περιοδικό που είχε στην αγκαλιά του. Ήταν γεμάτη εικόνες, φωτογραφίες γυμνών γυναικών, ήταν πολύ σαφές, το ξέρω. “Κοίτα” συνέχισε να λέει, “Κοίτα”. Τα μάτια του πήγαιναν από τις σελίδες σε μένα, πίσω και πίσω, εμπρός και πίσω. Δεν είχα ιδέα τι ήθελε από μένα. Θα βρω μπελάδες αν κοιτάζω, ή αν δεν κοιτάζω; Όταν δεν έλαβε αντιδράσεις από μένα, άρχισε να μιλάει για τις γυναίκες στα περιοδικά, λέγοντάς μου ότι θα είμαι έτσι σύντομα. Ήμουν οκτώ, ήμουν μόνο ένα μικρό κορίτσι, δεν ήθελα να δω γυμνά σώματα».