Τούτες τις πρώτες ημέρες της μεγάλης οδύνης το μόνο που πρέπει και αρμόζει σε όσους υπηρετούμε την Ανθρωπιστική Ιατρική είναι περισυλλογή, σεβασμός και δουλειά. Και κυρίως στήριξη. Σε όσους έμειναν πίσω στα αποκαΐδια που ακόμα καπνίζουν. Σε εκείνους που μέσα σε μια στιγμή έχασαν τα πάντα και πρέπει να βρουν το κουράγιο να ξεκινήσουν από την αρχή. Σε αυτούς που θρηνούν, αλλά και στους άλλους που αισθάνονται ενοχές γιατί εκείνοι σώθηκαν, αλλά οι δικοί τους δεν τα κατάφεραν.

Ας μην θεωρηθεί αυτό που γράφω σαν αποφυγή να πάρω θέση, να κάνω κριτική, να πω εν τέλει ως πολίτης τη γνώμη μου.

Αλλά τη στιγμή που πολλοί, περισσότερο ή λιγότερο ειδικοί, μιλούν ακατάπαυστα, τη στιγμή που εξελίσσεται στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης ένας «πετροπόλεμος» ευθυνών ή δικαιολογιών, ας ρίξουμε ξανά μια ματιά στα καμένα – ναι, εγώ έτσι από εδώ και πέρα θα τα αποκαλώ, γιατί δεν θέλω να ξεχνώ – και στους ανθρώπους που είναι ακόμα εκεί. Και ας δούμε πώς μπορούμε να είμαστε, αυτή τη στιγμή, πραγματικά χρήσιμοι.

Στους Γιατρούς του Κόσμου από την πρώτη στιγμή κάνουμε αυτό που ξέρουμε καλά. Πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας και κυρίως ψυχολογική υποστήριξη πόρτα πόρτα σε όσους απέμειναν πίσω. Με τον τρόπο και την ανθρωπιά μιας οργάνωσης που υπερηφανεύεται πως είναι κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας 28 χρόνια τώρα.

Με την εμπειρία μιας Ιατρικής του Δρόμου, που πρώτα από όλα είναι παρηγορητική. Που δεν κρίνει, δεν επιλέγει, δεν ηθικολογεί. Που δεν ζητάει ανταλλάγματα. Μια Ιατρική που συμπονά, που φροντίζει. Αλλά και που αναρωτιέται με τη δύναμη της μαρτυρίας. Που δίνει φωνή σε εκείνους που δεν ακούγονται.

Δεν είναι η ώρα να πούμε πόσο καλοί είμαστε ή πόσο σπουδαία τα καταφέρνουμε. Όσο υπάρχει ακόμα και ένας που μπορεί να χρειάζεται την ανάγκη και την παρηγοριά μας, θα πρέπει να προσπαθούμε παραπάνω.

Δεν είναι η ώρα να ασχολούμαστε με όσους χολερικά και εκ του ασφαλούς κάνουν μια τυφλή κριτική ότι δήθεν θυμηθήκαμε τώρα τους Έλληνες. Ας κάνουν τον κόπο να μιλήσουν με την κυρία Δέσποινα, τη γιαγιά Φωτεινή, τον κύριο Γιώργο και τους άλλους ασθενείς μας εκεί, ας έρθουν να δουν τρεις μήνες μετά από τώρα ποιος παραμένει στην πρώτη γραμμή

Είναι η ώρα να είμαστε αποτελεσματικοί. Είναι η ώρα να συνεργαστούμε χωρίς περιττούς εγωισμούς με όσους επίσης δίνουν τον αγώνα τους αυτές τις μέρες στα καμένα. Τοπική Αυτοδιοίκηση, άλλες οργανώσεις, εθελοντές. Είναι η ώρα να διασφαλίσουμε πως ούτε η πιο μικρή προσφορά από το υστέρημα του κόσμου θα πάει χαμένη.

Είναι η ώρα η κοινωνία και οι ενεργές δυνάμεις της να δείξουν ακόμη μια φορά τον δρόμο στην πολιτεία. Πώς γίνεται δηλαδή να υπάρχει αποτελεσματικός συντονισμός, οργάνωση, αποτέλεσμα, έμπνευση. Πώς οι άνθρωποι στα καμένα εν τέλει θα ξαναξεκινήσουν τη ζωή τους.

Αν μπορέσουμε να τα καταφέρουμε, αυτό θα είναι η δική μας ειλικρινής συγγνώμη…

 

*Ο Νικήτας Κανάκης είναι πρόεδρος της ΜΚΟ Γιατροί του κόσμου