Ο πρόσφατος ανασχηματισμός, αν τον κρίνει κανείς με ιδεολογικά κριτήρια, αποτελεί μνημείο πολιτικού σουρεαλισμού. Σε αυτό δεν μπορεί να διαφωνήσει κανείς τίμιος άνθρωπος. Ακόμα κι αν επιστρατευθούν οι πλέον διαπρεπείς θεωρητικές προσωπικότητες του ΣΥΡΙΖΑ ( Ξυδάκης, Φίλης, Καρανίκας, Κυρίτσης – μεταξύ άλλων ισοϋψών φυσιογνωμιών), είναι δύσκολο να συνταιριάξουν την παράδοση του Αντόρνο και του Γκράμσι με την Παπακώστα, την Χρυσοβελώνη ή την Ξενογιαννακοπούλου. Όχι ότι διστάζουν να γελοιοποιηθούν, αλλά κάπου ψυχανεμίζονται ότι δεν θα τους βγει σε καλό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ιδεολογικά, αν είχε ποτέ ιδεολογία στα σοβαρά, μοιάζει με κάποιον που «κατεβαίνοντας από το ταξί, πληρώνει την γυναίκα του και φιλά τον ταξιτζή». Άρα ο ανασχηματισμός δεν είναι ιδεολογικός, όπως κι εμείς δεν είμαστε ελέφαντες.

Αν τον κρίνουμε, από την άλλη, ως μια κίνηση πολιτικής σκοπιμότητας, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς το κατά πόσο οι κατά τα άλλα αξιαγάπητες κυρίες για παράδειγμα συναρπάζουν τις …μάζες ώστε η κυβέρνηση να προσδοκά μιαν ανατροπή, όχι βέβαια του πολιτικού συστήματος, καθώς πλέον εκφράζει την πιο καραμπινάτη του εκδοχή, αλλά σε ψήφους. Θα μετακινηθούν τα πλήθη προς τον ΣΥΡΙΖΑ ακολουθώντας την Παπακώστα; Μένει να το δούμε, αφού έτσι κι αλλιώς τα είδαμε όλα.

Είναι άραγε ένας ανασχηματισμός που προσδοκά να δώσει μια νέα πολιτική ταυτότητα, που επιχειρεί ένα άνοιγμα προς την σοσιαλδημοκρατία ας πούμε – για να πούμε;. Είναι μια προσπάθεια συγκρότησης του περίφημου αντιδεξιού μετώπου; Είναι μια νέα πρόταση απέναντι στο παλιό και φθαρμένο; Είναι μια κίνηση που απευθύνεται στον ορθολογισμό και την κοινή λογική των ψηφοφόρων;

Τα πρόσωπα φαίνεται ότι δεν βοηθούν στο να εμπεδωθεί μια παρόμοια αντίληψη.

Ενισχύει ο ανασχηματισμός την αίσθηση του ηθικού πλεονεκτήματος, στο οποίο επένδυσε ο ΣΥΡΙΖΑ όλη του την υπεροχή; Σε όλη τη μεταπολίτευση είχαμε την απόλυτη βεβαιότητα της πνευματικής υπεροχής των αριστερών ανθρώπων. Που είναι όλοι αυτοί οι φωστήρες και αναγκάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτή η ανεξάντλητη πηγή πνευματικότητας να προστρέχει στην Παπακώστα, η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, καθύβριζε όσο κανείς άλλος τον πρωθυπουργό; Δεν βρέθηκε ένας άξιος αριστερός να συμμετέχει στον ανασχηματισμό; Για να είμαστε ειλικρινείς, αδυνατούμε να πιστέψουμε ότι δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος από τις εκατοντάδες χιλιάδες των αγωνιστών που έσωζαν και διόρθωναν τον κόσμο δεκαετίες τώρα – και προτιμήθηκε η Χρυσοβελώνη.

Τι είναι αυτός ο ανασχηματισμός; Ένα μνημόσυνο, ένας καφές της παρηγοριάς, μια πράξη απελπισίας ή ακόμα μια αμοραλιστική και κυνική κίνηση του πρωθυπουργού; Αν παραδεχτούμε ότι η εξουσία αποτελεί την μοναδική έγνοια αυτού του αλλοπρόσαλλου εθνικολαϊκού συμπιλήματος της κυβέρνησης, όλα τα λεφτά του ανασχηματισμού παίχτηκαν στο Υπουργείο Δικαιοσύνης και θα επενδυθούν στην μαοϊκή ρήση «μεγάλη αναταραχή θαυμάσια κατάσταση» με άρωμα Λαβρέντι Μπέρια.

Αποτολμώντας μια πρόβλεψη -και με την επισφάλεια των γραφομένων- θα στρέφαμε την προσοχή μας στο Υπουργείο Δικαιοσύνης με υπουργό τον Μιχάλη Καλογήρου, αναπληρωτή Υπουργό, αρμόδιο για θέματα Διαφθοράς, τον Δημήτρη Παπαγγελόπουλο και την αμισθί, άτυπη, αυθόρμητη και φιλική συμμετοχή της κα Θάνου. Ριψοκινδυνεύοντας την εκτίμηση, μοιάζει σαν εκεί να εστίασε ο πρωθυπουργός όλο του το ενδιαφέρον με τον υπόλοιπο ανασχηματισμό να λειτουργεί ως προπέτασμα καπνού. Έτσι κι αλλιώς, αν είναι, θα φανεί του λόγου το αληθές ή αναληθές…