Ακούγοντας τις ανακοινώσεις των κομμάτων στην συγκεκριμένη περίπτωση της προφυλάκισης του Παπαντωνίου, αναρωτιέται κανείς αν η διαφθορά έχει πολιτική ιδεολογία.

 

Προφανώς όχι. Καμιά ιδεολογία δεν μπορεί να συμπεριλαμβάνει στις διακηρύξεις της την διαφθορά. Είναι θέμα προσωπικό. Έτσι, αν συλλαμβάνεται ένας ιερέας για παιδεραστία δεν είναι δυνατόν να κατηγορούμε τον Χριστιανισμό. Άλλο ο ιερέας ως εκπρόσωπος μιας θρησκείας κι άλλο η ίδια η θρησκεία.

 

Η πολιτική δεν έχει να επιδείξει μόνο κατορθώματα διαφθοράς. Η χώρα στη διάρκεια της μεταπολίτευσης έκανε άλματα προόδου, ευημερίας, δημοκρατίας. Δεν μπορεί κανείς να εστιάζει αποκλειστικά στις περιπτώσεις διαφθοράς.

 

Και ο Χρυσούς Αιών της Αθηναϊκής δημοκρατίας είχε αντιμετωπίσει παρόμοια ζητήματα στη διαχείριση των έργων της Ακρόπολης. Στο τέλος έμεινε το έργο στην παγκόσμια ιστορία, όχι το περιστατικό διαφθοράς στη διαχείρισή του.

 

Άρα, αυτή η άγρια και με ανθρωποφαγικές διαστάσεις επένδυση στην σκανδαλολογία είναι κάτι που οφείλει το πολιτικό σύστημα να αφήσει κάποια στιγμή πίσω του, πριν από όλα, γιατί θα το βρίσκει συνέχεια μπροστά του ως μια γενικότερη απαξία.

 

Με αυτό τον τρόπο τρέφεται ο ρεβανσισμός. Κάθε ύποπτη συναλλαγή είναι ζήτημα της δικαιοσύνης και όχι της σκανδαλολογικής πολιτικής ρητορείας.