Συνέντευξη στον Βάιο Μαχμουντέ

Αυθόρμητη, εκφραστική και χαρισματική, η Νατάσσα Μποφίλιου βρίσκεται διαρκώς σε μια «δημιουργική έκσταση», όπως λέει. Φέτος, η γνωστή τραγουδίστρια και μια από τις σημαντικότερες ερμηνεύτριες της γενιάς της πηγαίνει κόντρα στο σκοτάδι.

Συνέντευξη στον Βάιο Μαχμουντέ

Αυθόρμητη, εκφραστική και χαρισματική, η Νατάσσα Μποφίλιου βρίσκεται διαρκώς σε μια «δημιουργική έκσταση», όπως λέει. Φέτος, η γνωστή τραγουδίστρια και μια από τις σημαντικότερες ερμηνεύτριες της γενιάς της πηγαίνει κόντρα στο σκοτάδι. Μαζί με τους σταθερούς συνεργάτες της, τον Θέμη Καραμουρατίδη και τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο παρουσιάζουν την παράσταση «Μέρες του φωτός» στο Gazoo, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιάννη Κακλέα, βασισμένη στον νέο τους δίσκο που θα κυκλοφορήσει σύντομα. Αφιερωμένη ολοκληρωτικά στο τραγούδι, η Νατάσσα Μποφίλιου μίλησε στο «Ποντίκι art» για το ψήγμα φωτός που μας κρατάει ζωντανούς, την ενηλικίωση, τις μικρές στιγμές ευτυχίας, την πίεση και το άγχος της επιτυχίας και το προσωπικό της καταφύγιο, την παλιά γειτονιά της στον Γέρακα.

Η προηγούμενη δισκογραφική σου δουλειά «Εισιτήρια διπλά» είχε να κάνει με τη μνήμη. Το νέο σου άλμπουμ «Μέρες του φωτός», τι ακριβώς διαπραγματεύεται;

O νέος δίσκος έχει δύο πλευρές, δύο ιστορίες. Η μία πλευρά είναι η ιστορία μιας σύγχρονης και δυναμικής κοπέλας που ζει στο σήμερα, μέσα στη μοναξιά που κυριαρχεί στη σημερινή εποχή, ενώ η άλλη περιγράφει μια διαφορετική ζωή, όπως ζούσε η μητέρα της.

Με αυτόν τον τρόπο είναι χωρισμένη και η παράσταση που στήθηκε στη σκηνή του Gazoo;

Ακριβώς. Είχαμε αποφασίσει ότι χρειαζόμασταν ένα τρίτο μάτι για να υλοποιήσει τη συγκεκριμένη ιδέα. Όταν πήραμε την απόφαση, το πρώτο και τελευταίο όνομα που έπεσε στο τραπέζι ήταν του Γιάννη Κακλέα. Έτσι, με λίγο θράσος και αφέλεια, τον πήραμε τηλέφωνο πιστεύοντας ότι θα αρνηθεί. Εκπλαγήκαμε που δέχτηκε αμέσως.

Διαβάζουμε ότι οι «Μέρες του φωτός» σηματοδοτούν το τέλος μιας εποχής. Ισχύει κάτι τέτοιο;

Ναι, είναι το τέλος μιας εποχής για εμάς. Αισθανθήκαμε πια ότι έχουμε μεγαλώσει. Έτσι, αυτός ο δίσκος έχει να κάνει με την ενηλικίωση. Θα μου πεις, οι άνθρωποι ενηλικιώνονται στα 18. Νομίζω, όμως, ότι στη σημερινή εποχή ενηλικιώνονται πολύ πιο μεγάλοι. Και αυτό δεν έχει σχέση τόσο με την ωριμότητα, αλλά με την αίσθηση ότι είσαι έξω στον δρόμο, ζεις και εργάζεσαι μόνος. Αφορά ουσιαστικά τη συναισθηματική ενηλικίωση.

Νιώθεις ενήλικη συναισθηματικά;

Εντελώς. Στην αρχή με φόβιζε ότι άργησα πολύ να μεγαλώσω και να νιώσω ότι δεν είμαι πια η κόρη του μπαμπά και της μαμάς. Τώρα όμως νιώθω καλά, είμαι συμφιλιωμένη με αυτό το γεγονός. Δεν νομίζω ότι θα πάθω την ίδια τρέλα όταν θα γίνω 29 με αυτήν που έπαθα όταν πάτησα τα 28. Με βοήθησε πολύ αυτός ο δίσκος. Ήρθε σε μια εποχή που είχα ανάγκη την ανανέωση. Έφερε νέα πνοή στη ζωή μου. Νιώθω όπως ένιωθα όταν πρωτοξεκίνησα στη μουσική. Γιατί η δουλειά που κάνουμε δεν σταματάει όταν φεύγουμε από τη σκηνή ή το στούντιο. Είναι ενσωματωμένη με τη ζωή μας και επηρεάζει έντονα την ψυχολογία μας.

Πώς είσαι εκτός σκηνής;

Δεν νομίζω ότι διαφέρω στην προσωπική ζωή μου από αυτό που βλέπει ο κόσμος στη σκηνή. Λειτουργώ πάντα με αυθορμητισμό, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι δεν έχω ένα σχέδιο, ένα πλάνο.

Τα τελευταία τρία χρόνια περιοδεύεις ασταμάτητα σε όλη την Ελλάδα. Μένει καθόλου ελεύθερος χρόνος στην προσωπική σου ζωή;

Σχεδόν καθόλου. Είμαι αφιερωμένη σε αυτό που αγαπώ. Έχω ανάγκη ως άνθρωπος να βγάζω τον εσωτερικό μου κόσμο προς τα έξω. Έτσι είναι η πάστα μου.

Και όταν ξεπερνάς τα όρια;

Κουράζομαι πολύ επειδή είμαι άνθρωπος με πολλή ένταση. Δεν έχω ηρεμίες και ησυχίες και ταυτίζομαι απόλυτα με τη φύση της δουλειάς μου. Μερικές φορές μπορώ να το αντέξω, αλλά υπάρχουν στιγμές που δυσκολεύομαι. Αφήνω ανοιχτό το ενδεχόμενο να τα παρατήσω όλα μια μέρα και να φύγω. Άνετα θα μπορούσα να το κάνω αυτό. Είμαι άνθρωπος των άκρων. Ή θα δουλεύω ασταμάτητα ή δεν θα δουλεύω καθόλου. Δεν θα μπορούσα ποτέ να δουλέψω οκτάωρο.

Ο τίτλος του άλμπουμ ακούγεται αισιόδοξος σε μια τόσο δύσκολη εποχή που ζούμε…

Είναι αισιόδοξος αλλά και λίγο σαρκαστικός. Κρύβει μια ελπίδα μέσα του. Αλλά οι ημέρες του φωτός δεν είναι οι μέρες που ζεις, αλλά αυτές που έχεις ζήσει και τις έχεις σαν καταφύγιο για να νιώσεις καλά όταν περνάς δύσκολα. Είναι αυτό που λένε οι μαμάδες στα παιδάκια όταν βλέπουν εφιάλτες «σκέψου κάτι ωραίο και κοιμήσου».

Ποιο είναι το δικό σου καταφύγιο;

Έχω κάποιες ωραίες εικόνες που με έκαναν πραγματικά ευτυχισμένη. Σ’ αυτές τις μικρές στιγμές ευτυχίας αναζητώ καταφύγιο. Πολλές φορές μου έχει τύχει, όταν γυρίζω στο σπίτι μου αργά το βράδυ και νιώθω στενοχωρημένη και εξαντλημένη, να επιστρέφω ασυναίσθητα στην παλιά μου γειτονιά, στον Γέρακα. Νομίζω ότι οι «Ημέρες του φωτός» είναι αυτή η ανάμνηση. Επίσης, είναι οι μέρες που περιμένουμε να έρθουν. Αυτό το ψήγμα φωτός που χρειαζόμαστε για να είμαστε ζωντανοί. Πιστεύω πως, για να κάνεις πράγματα και να προχωράς μπροστά στη ζωή σου, πάντα πρέπει να βλέπεις λίγο φως. Εκεί όλα είναι ήσυχα, οικεία και ζεστά.

Σε έχει επηρεάσει η οικονομική κρίση;

Τη βλέπω παντού, αλλά εγώ και οι συνεργάτες μου περνούσαμε πάντα ζόρικα. Είμαστε πάντως σε πολύ καλύτερη κατάσταση από κάποιους άλλους ανθρώπους που δεν έχουν χρήματα για τα απολύτως απαραίτητα. Έχουμε ένα σπίτι να μείνουμε και όταν δουλεύουμε πάρα πολύ μπορεί να κάνουμε και καμιά σπατάλη. Προσωπικά, κάθε μήνα το μαζεύω το ενοίκιο. Έχουμε ανάγκη να εργαστούμε, να δημιουργήσουμε, να εκφραστούμε, να είμαστε ζωντανοί. Κι αυτό νομίζω ότι το έχουν όλοι οι καλλιτέχνες της γενιάς μου και είναι πολύ σημαντικό γιατί τους κρατά προσγειωμένους. Φτιάχνουμε μουσική για την εποχή μας, για το σήμερα, για αυτό που ζούμε αυτήν τη στιγμή. Όχι κλεισμένοι σε ένα σπίτι με πολλά λεφτά και διακοπές στο Μπαλί.

Πώς βλέπεις σήμερα τον κόσμο που έρχεται να σε δει στις συναυλίες σου; Έχει αλλάξει η διάθεσή τους στον τρόπο που διασκεδάζουν;

Αισθάνομαι ότι η διάθεση του κόσμου είναι διαφορετική. Είναι πιο στενάχωροι οι άνθρωποι στις μέρες μας. Περνούν πιο δύσκολα. Το ζόρι στη ζωή τους, στην καθημερινότητά τους το κουβαλούν μαζί τους, και είναι λογικό. Πριν από δύο χρόνια δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο. Επίσης, ο κόσμος είναι πολύ φοβισμένος. Τον φοβίζει το αύριο. Και έμενα με φοβίζει. Δεν ξέρω πόσο θα υπάρχει κόσμος που θα μπορεί να έρθει να δει τις παραστάσεις στο Gazoo. Όλα είναι δυσοίωνα γύρω μας. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε μέρες πιο φωτεινές, να τις σχεδιάσουμε, να τις φανταστούμε. Είναι αναγκαίο.

Νιώθεις ότι σε πιέζει η επιτυχία;

Δεν με πιέζει, αλλά πολλές φορές σκέφτομαι ότι πρέπει να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων. Αυτό είναι κάτι που δεν με αγχώνει γιατί με σπρώχνει να δουλέψω περισσότερο, να είμαι δημιουργική. Όπως και οι κακές κριτικές όταν δεν γίνονται κακοπροαίρετα.

Σε ενοχλούν οι κακές κριτικές;

Τώρα πια καθόλου. Ίσα – ίσα, υπάρχουν κάποιες κακές κριτικές που μου έχουν κάνει πολύ καλό. Δεν είμαστε μια ομάδα που την πολεμούν. Ό,τι έχουμε φτιάξει, το έχουμε καταφέρει μόνοι μας.

Τι σε θυμώνει;

Σιχαίνομαι την υποκρισία. Τη μισώ. Και ξέρω ότι πολλές φορές, επειδή δεν είμαι καθόλου υποκρίτρια, χάνω τον έλεγχο και συμπεριφέρομαι λάθος. Δεν θα έπρεπε να είμαι τόσο αυθόρμητη. Αλλά επειδή εκφράζω αυτό που αισθάνομαι, το έχω πληρώσει πολύ ακριβά, δεν έχω μείνει ατιμώρητη και έτσι πρέπει να γίνεται. Επίσης, σιχαίνομαι και την αδιαφορία. Δεν αντέχω τους αδιάφορους ανθρώπους.

Τι σε κάνει πραγματικά ευτυχισμένη;

Ένα καλό τραγούδι, μια ωραία ταινία και, πάνω από όλα, με μεγάλη διαφορά, οι άνθρωποι της ζωής μου. Όταν ξέρω ότι ένας άνθρωπος που αγαπώ δεν είναι καλά, δεν μπορώ να νιώσω ευτυχισμένη.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που σου δίδαξε η ζωή;

Οτιδήποτε καλό, κατακτιέται με κόπο. Αυτό είναι μεγάλο μάθημα. Γιατί με βοήθησε να έχω πειθαρχία, αφοσίωση και σεβασμό στη ζωή μου. Μου το έμαθαν οι γονείς μου.

Είναι αλήθεια ότι είσαι παλιομοδίτισσα;

Αγαπώ τις ωραίες στιγμές της ιστορίας. Δεν είμαι παλιομοδίτισσα. Αλλά μου αρέσει το ρετρό και τα πράγματα που κρύβουν έναν μύθο. Μερικές φορές συναντάς κάποιους ανθρώπους που μπορεί να είναι στην ηλικία σου, αλλά από την αύρα τους νιώθεις ότι κουβαλούν μια ιστορία. Αυτούς τους ανθρώπους δεν μπορώ να τους αποχωριστώ με τίποτα.

Σε ποια εποχή θα ήθελες να έχεις ζήσει;

Στο Παρίσι, τη δεκαετία του ’30.