Τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη έχουν εμφανιστεί διάφορα κινήματα των οποίων το ουσιαστικό πολιτικό πρόταγμα είναι το μίσος. Πίσω από υπαρκτά και ανύπαρκτα προβλήματα κρύβεται το μίσος. Στην ουσία δεν επιδιώκουν τίποτα, πέρα από ένα βίαιο ξέσπασμα το οποίο θα ηθικοποιήσουν ως δίκαιο αίτημα μέσω προθύμων πολιτικών διαμεσολαβητών κατά μιας εξόφθαλμης αδικίας η οποία θεριεύει μέσα από γενικεύσεις  και ξεσπά κατά του συστήματος εν συνόλω. «Δεν έχω δουλειά», άρα όλοι είναι κλέφτες, διεφθαρμένοι, απατεώνες, κακούργοι.

Το πρόβλημα είναι ότι αυτές οι κατηγορίες δεν δημιουργούν θέσεις εργασίας, άρα ο άνεργος παραμένει άνεργος και ικανοποιεί τη μιζέρια του μέσα από ένα ξέσπασμα μίσους το οποίο έρχονται να κεφαλαιοποιήσουν οι  ακραίοι πολιτικοί διαχειριστές του χάους.

Τα τελευταία χρόνια λοιπόν συνηθίζουμε να μιλάμε για κινήματα αγανακτισμένων που κύριο χαρακτηριστικό τους δεν είναι η επίλυση ή η βελτίωση των πολιτικών και κοινωνικών προβλημάτων αλλά το ξέσπασμα μίσους. Να παρασυρθεί στο χάος ολόκληρη η κοινωνία. Αυτό εκφράζει με χιουμοριστική γλαφυρότητα το γνωστό ανέκδοτο με τον γάιδαρο του άλλου. Φαίνεται πως το αγανακτισμένο αίσθημα ικανοποιείται όχι με την απόκτηση του δικού του γάιδαρου αλλά με την απώλεια του γαϊδάρου του άλλου. Η πολιτική παραδοχή του μίσους, ωστόσο, δεν είναι αποδεκτή. Το απροκάλυπτο και ανώφελο μίσος χρειάζεται ένα αποδεκτό ηθικά …πλεονέκτημα. Έτσι, μιλάμε για αγανακτισμένους – ένα ακραία ανομοιογενές μπουλούκι που ενώνει ακροδεξιούς με ακροαριστερούς, νοικοκυραίους με αναρχοαυτόνομους, πιστούς με άθεους σε ένα δηλητηριώδη πολτό.

Υπό το πνεύμα της αγανάκτησης την οποία εισέπραξε προς όφελός του ο σημερινός πρωθυπουργός, ηγήθηκε ενός δημοψηφίσματος δια μέσου του οποίου κατασυκοφάντησε τους πολιτικούς αντιπάλους του ως «προδότες», «γερμανοτσολιάδες» και άλλους κοσμητικούς χαρακτηρισμούς για να αναγκαστεί την επόμενη της συντριπτικής του νίκης να υιοθετήσει, εξευτελίζοντας πλήρως την δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας, τις θέσεις των προδοτών και γερμανοτσολιάδων επικαλούμενος την σωτηρία της χώρας.

Η αγανάκτηση ως μέσον κατάληψης της εξουσίας έγινε δημοφιλής πλέον στην Ευρώπη ανασύροντας από την αφάνεια εγκληματικές και ακραίες μειοψηφίες στο προσκήνιο της πολιτικής.