Στην τελευταία «ιστορική», όπως για άλλη μια φορά βιάστηκε να χαρακτηρίσει ο Έλληνας πρωθυπουργός, συμφωνία των Πρεσπών, πριν καταλήξει σε μιαν ακόμα επικίνδυνη εθνική παρωδία, έγινε ένα  θεμελιώδες λάθος από ελληνικής πλευράς. Ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή διαπραγματευόμασταν μόνο την ονομασία, δεχτήκαμε να προσθέσουν  στην συμφωνία το ζήτημα της ιθαγένειας και της γλώσσας. Φυσικά, πριν στεγνώσει το μελάνι των υπογραφών, οι Σκοπιανοί συνέδεσαν και τα δυο με τον εμμονικό τους αλυτρωτισμό. Ένα μείζον εθνικό θέμα αντιμετωπίστηκε με πρωτοφανή ευκαιριακή κομματική σκοπιμότητα και η χώρα μας αυτή τη στιγμή βρίσκεται αντιμέτωπη με μια κακιά συμφωνία που αποτελεί βάση όχι ξεκαθαρίσματος των διαφορών αλλά μια νέα αρχή ιστορικών αμφισβητήσεων που θα βρεθούν μπροστά μας. Ήδη, ο Ζάεφ πριν καν ολοκληρωθεί η συμφωνία, κάνει λόγο για Μακεδόνες που μιλούν την μακεδονική γλώσσα  «Έχουμε ένα πρόθεμα, το “Βόρεια”, αλλά παραμένουμε Μακεδονία, δεν υπάρχει άλλη χώρα με αυτό το όνομα, υπάρχει Ελλάδα».

Είναι πασίγνωστο ότι όπου προέκυπταν γλωσσικές διαφορές, αυτές μετατρέπονταν σε εθνικές. Το κριτήριο της γλώσσας υπήρξε αναπόσπαστα συνδεδεμένο με αυτό της εθνολογικής καταγωγής όπως και με τους εθνικούς αγώνες.  Στην Βαλκανική, ο προβληματισμός για την καταγωγή των εθνών αποτελούσε ένα ζήτημα που απασχολούσε ιδιαιτέρα τους λαούς της, καθώς αυτό είναι ένα ιστορικό εργαλείο για την χειραφέτησή τους. Πράγμα που το βλέπουμε  ήδη στο παρόν μας με το θέμα των Σκοπίων μετά την πρόσφατη συμφωνία των Πρεσπών στην οποία μια βασική παράμετρος είναι η λεγόμενη μακεδονική γλώσσα που κατά συνέπεια υποδηλώνει και μακεδονική εθνότητα. 

Όπως είδαμε, η γλώσσα είναι ένα ιδιαίτερα σημαντικό στοιχείο για την συγκρότηση εθνικής ταυτότητας και την σφυρηλάτηση της εθνικής συνείδησης. Η γλώσσα, ωστόσο, που τα Σκόπια βάφτισαν ως Μακεδονική, δεν διαθέτει προϊστορία, σε πλήρη και εκκωφαντική αντίθεση με αυτό που συμβαίνει με όλους τους Ευρωπαϊκούς λαούς. Δεν διαθέτει παρελθόν και πρόκειται για ένα προϊόν τεχνικής «επεξεργασίας» και όχι φυσικής εξέλιξης. 

Η λεγόμενη «μακεδονική» γλώσσα, τόσο λεξιλογικά, όσο γραμματικά και συντακτικά, είναι μία διάλεκτος της βουλγαρικής με επιμειξία πολλών σερβικών και αλβανικών στοιχείων. Ο καθηγητής Νικόλαος Ανδριώτης τονίζει ότι πρόκειται για σλαβικό ιδίωμα, το οποίο σχετίζεται με την βουλγαρική. Στην ουσία, η λεγόμενη «μακεδονική» γλώσσα είναι ένα τοπικό ιδίωμα, ένα μείγμα των διαλέκτων που ομιλούσαν οι κάτοικοι των περιοχών Βέλες, Πρίλεπ, Κίτσεβο και Βιτωλίων (Μοναστήρι). Το ιδίωμα αυτών των περιοχών ήταν και το πιο οικείο στην πλειονότητα των κατοίκων της ψευδομακεδονίας. Τα μακεδονικά  πρωτοεμφανίζονται ως «επίσημη»  γλώσσα στις 2 Αυγούστου του 1944 από την τότε νεοϊδρυθείσα Ομοσπονδιακή Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της «Μακεδονίας».

Από την ημέρα αυτή, ορίστηκε μία ειδική επιτροπή η οποία στις 3 Μαΐου του 1945, κατέληξε στην οριστικοποίηση του αλφάβητου και τους κανόνες γραμματικής και ορθογραφίας της γλώσσας. Έτσι, η απόφαση για την δημιουργία και την καθιέρωση της λεγόμενης «μακεδονικής» γλώσσας έχει τον χαρακτήρα της πολιτικής απόφασης και όχι της φυσικής εξέλιξης και ανάγκης των κατοίκων. Την προώθηση της νέας «μακεδονικής» γλώσσας ανέλαβε πρώτη η Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου των Σκοπίων, το έτος 1946.

Μετά την Οθωμανοκρατία και την πτώση του κομμουνισμού στην Ανατολική Ευρώπη δημιουργήθηκαν στα Βαλκάνια νέα δεδομένα που δεν αναδεικνύουν την περιοχή σε μια φιλική γειτονιά – αν υπήρξε ποτέ κάτι τέτοιο. Μέσα στους λαούς και τις εθνότητες αναβιώνουν παλιές έριδες που επαναφέρουν επικίνδυνα ζητήματα ταυτότητας των εθνοτήτων της. Η Ελλάδα μέσα σε αυτή τη νέα πραγματικότητα υπερέχει σε όλους σχεδόν τους τομείς παρά την παρατεταμένη κρίση που περνά. Αυτή την υπεροχή καλείται να διασφαλίσει ιστορικά  για αυτό και το σκοπιανό δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί σαν μια επείγουσα εκκρεμότητα που πρέπει να λυθεί υπό την πίεση της διεθνούς κοινότητας (η οποία απέχει της ενδοβαλανικής πραγματικότητας) αλλά σαν μια υπόθεση που ανακαλεί το παρελθόν, χαλκεύει βάναυσα την ιστορία και ξύνει παλιές πληγές!