Κίτρινα Γιλέκα, Σαλβίνι και Ρωσία παίζουν ελεύθερα «μπάλα»

Απομένουν λιγότερες από 100 ημέρες μέχρι τις ευρωεκλογές που θα πραγματοποιηθούν κατά τη διάρκεια της ρουμανικής προεδρίας, γεγονός που εντείνει την αγωνία. Δεν είναι μόνο η έλλειψη εμπειρίας των Ρουμάνων, αλλά και η γενικότερη απομάκρυνσή τους από το ευρωπαϊκό κεκτημένο, ειδικότερα σε θέματα διαφάνειας και καταπολέμησης της διαφθοράς.

Στην ευρύτερη εικόνα πολλοί φοβούνται τι θα συμβεί με το Ηνωμένο Βασίλειο, παρατηρούν τους ακροδεξιούς νεολαϊκιστές να επιχειρούν να καταστήσουν δικό τους όχημα τα Κίτρινα Γιλέκα και τον Σαλβίνι – πιο επικίνδυνη εκδοχή του Όρμπαν – να θέλει άξονα με την Πολωνία.

Πριν και πάνω απ’ όλα, σημαντικό είναι να επισημανθεί ότι το ιδεολογικό στίγμα των «συστημικών» κομμάτων της Ε.Ε. είναι ασθενές και «τρομαγμένο» σύμφωνα με έρευνες που δημοσίευσε το Politico. Το Λαϊκό Κόμμα αναμένεται να κερδίσει, αλλά με μικρότερη εκπροσώπηση και λόγω της αποχώρησης της Μεγάλης Βρετανίας. Μεγάλος φόβος εκφράζεται και για το γεγονός ότι η απάθεια – δηλαδή ο κανένας – μπορεί να είναι η πρώτη δύναμη στις φετινές εκλογές.

Και οι Ευρωπαίοι πολίτες είναι διχασμένοι και χαμένοι στη μετάφραση. Τους απασχολεί έντονα το θέμα της ασφάλειας και κατ’ επέκταση το θέμα της μετανάστευσης. Επίσης αγωνιούν για την κλιματική αλλαγή, το κοινωνικό κράτος και την τρομοκρατία.

 

Οι νέοι «σταυροφόροι»

Στα θολά νερά του τριπτύχου ασφάλεια – μετανάστευση – τρομοκρατία τα ακροδεξιά, εθνικιστικά και φιλορωσικά κόμματα, όπως αυτά των Όρμπαν, Σαλβίνι, Λεπέν και εσχάτως τα Κίτρινα Γιλέκα, ψαρεύουν ψήφους βασιζόμενα στον φόβο των πολιτών.

Είναι γεγονός ότι οι πολιτικοί ογκόλιθοι λείπουν από την Ε.Ε. και, με την «οικειοθελή» αποστράτευση της καγκελαρίου Μέρκελ, η Ένωση στερείται αυτό που λένε οι Αγγλοσάξονες «safe hands». Αυτό συνηγορεί στο γεγονός ότι στο προσκήνιο βρίσκονται πολιτικοί που είναι αποτέλεσμα του «ψευδεπίγραφου και ιδεολογικά στημένου» δόγματος της μετα-κρίσης.

Συγχρόνως, οι λογιστές κλειδοκράτορες της Ε.Ε. ουδόλως νοιάζονται για το limit down της δημοκρατίας. Τους αρκεί το ότι οι τράπεζες και τα χρηματιστήρια μπορούν να υποστηρίζουν το αφήγημα ότι «όλα τα καθορίζει η αγορά». Και εδώ ξεκινάει το πρόβλημα που νομιμοποιεί τους ιδεολογικά αντιευρωπαϊστές, που ενίοτε είναι και «ψεκασμένοι».

 

Ο άξονας Ιταλίας – Πολωνίας

Ο Ματέο Σαλβίνι, ενόψει των ευρωεκλογών, πρότεινε κάτι που, εκτός από επικίνδυνο, είναι άξιο περαιτέρω ανάλυσης. Πρότεινε συνασπισμό ακροδεξιών από Ιταλία και Πολωνία με στόχο να αλώσουν την κυριαρχία της Κεντροδεξιάς και του Λαϊκού Κόμματος. Δηλαδή, για να το φέρουμε στα ελληνικά δεδομένα, πρότεινε να φτιάξουν μια «σοβαρή Χρυσή Αυγή», ώστε να λειτουργήσει συνολικά η μετατόπιση της Δεξιάς προς την Άκρα Δεξιά.

Είναι γνωστό ότι τα τελευταία χρόνια οι Πολωνοί, σε μια έξαρση του καταπιεσμένου εθνικιστικού οράματος, είναι πεπεισμένοι ότι, λόγω του μεγέθους του πληθυσμού τους, λόγω του ότι έχουν γίνει η «φθηνή αγορά για το outsourcing» της γερμανικής οικονομίας, αλλά και λόγω της υποστήριξης των Βρετανών (αυτοί πιέσανε για την εκλογή Τουσκ), μπορούν να αποτελέσουν βασικό άξονα της Ε.Ε., να βρεθούν δηλαδή στην ατμομηχανή.

Ο Σαλβίνι θέλει να αντικαταστήσουν τον γαλλογερμανικό άξονα και επί της ουσίας να αποτελέσουν ένα ακόμα «όραμα» που βλέπει θετικά στη «σοβιετοποίηση» της Ε.Ε. είτε για να διαλυθεί είτε για να επαναπρογραμματιστεί – επί τα χείρω – εκ των έσω. Η επίσημη δικαιολογία είναι ότι ο νέος άξονας έρχεται να «σώσει την Ε.Ε.», αλλά η (κυβερνητική) προϊστορία και των δύο δείχνει ότι θέλουν μια Ε.Ε. προσανατολισμένη στα εθνικά κράτη, τα κλειστά σύνορα και την «ελαστική» εφαρμογή των κανόνων της δυτικού τύπου δημοκρατίας.

Η έξοδος της Μεγάλης Βρετανίας – αν γίνει – αλλάζει και τη δομή των εδρών. Μια αλλαγή που μειώνει το σύνολο, αλλά δίνει παραπάνω έδρες σε κάποιες χώρες, όχι όμως στην Ελλάδα και την Κύπρο.

 

Και οι νέοι «παίκτες»

Σίγουρα είναι σημαντικό να δούμε, εκτός από τα Κίτρινα Γιλέκα, στη Γαλλία πόσο καλά – ή όχι καλά – θα πάει το κόμμα του Γάλλου Προέδρου Μακρόν. Με τις δημοσκοπήσεις στο εσωτερικό να δείχνουν ότι στερείται πολιτικής απήχησης, πολύ υποστηρίζουν ότι σύντομα θα αποτελεί μια ακόμα επιλογή του Φρανουά Ολάντ που θα αποτύχει.

Στον αντίποδα οι κρυπτο-νεοναζί στη Γερμανία, η AfD και τα πιο ακραία «αδελφάκια» της δημιουργούν και τονίζουν τη νέα αλυσίδα ακραίων που, μαζί με τη Λεπέν, τον Όρμπαν και τον Σαλβίνι, θέλουν να στήσουν τη νέα διεθνή της Άκρας Δεξιάς. Τέλος, σημαντικός είναι και ο γρίφος της Πολωνίας, που ζει σε μια αποτυχημένη φαντασίωση μεγαλομανίας και ευνοεί ακόμα και νεοναζιστικά μορφώματα όπως το Kukuz15, του οποίου ηγείται ένας πρώην πανκ καλλιτέχνης.

Στον μικρόκοσμο των μικρών κομμάτων της «Αριστεράς» του «Νέστορα» Μελανσόν – που έχει στηρίξει και τη Λεπέν εναντίον του Μακρόν – βρίσκεται και η Diem15 του «δικού μας» Γιάνη Βαρουφάκη αλλά και μικρότερα σχήματα που δίνουν τόνο βαριετέ στην εκλογική διαδικασία.

Το σίγουρο είναι ότι η Ε.Ε. βρίσκεται σε μια παράλληλη νιρβάνα: Οι ισχυροί, ή καλύτερα οι «συστημικοί», ασχολούνται με το μοίρασμα των οφικίων, όπως π.χ. στην Κεντρική Τράπεζα, με έμφαση σε έναν ιδιόρρυθμο «μαθηματικό» τύπο: καταγωγή και ιδεολογική προσκόλληση, δηλαδή πόσο διατεθειμένοι είναι να στηρίξουν το νέο προτεσταντικό όραμα του Σόιμπλε.

Οι δε λαϊκιστές ασχολούνται με το πώς θα γίνουν το φανταχτερό σκουλήκι που θα καταφάει την Ε.Ε. εκ των έσω αλλάζοντας το μαύρο άλλοτε με το κίτρινο ή το χρώμα το χρυσό, όπως οι τρούλοι στη Μόσχα. Πάντα στο τέλος, όμως, τον λόγο έχουν οι πολίτες.