Αν κανείς ήθελε να αποκτήσει μια εικόνα του βιοτικού επιπέδου των πολιτών μιας χώρας, οι κάδοι των απορριμμάτων θα του έδιναν μια «καθαρή» απάντηση. Τα τεκμήρια των σκουπιδιών αποτελούν ντοκουμέντα αντικειμενικότητας. Υπήρξαν στη χώρα μας εποχές που πετούσαμε θεαματικά περισσότερα από αυτά που καταναλώναμε.  Αυτή η προκλητική περίσσια ήταν φανερή. Διαθέταμε πλούσιες χωματερές, με όλα τα αγαθά του θεού…

Στην περίοδο της ελληνικής κρίσης  που άλλαξε το σκηνικό, σαν από ειρωνεία αυξήθηκαν οι εκπομπές μαγειρικής στις τηλεοράσεις, ενώ αντίστοιχα μειώθηκαν τα αγαθά στο οικογενειακό τραπέζι. Χορταίναμε γκουρμέ  με τα μάτια στις μικρές μας οθόνες. Μπήκαμε σε αναγκαστική διατροφή, σε μακροχρόνια δίαιτα. Ότι κερδίζαμε σε εικόνες από τους περισπούδαστους σεφ που μας μαγείρευαν εργωδώς και περιχαρείς καθημερινά, το χάναμε σε κιλά. Μπορούμε όμως να ισχυριστούμε ότι γίναμε κομψότεροι και πιο υγιείς;   

Στην περίοδο της κρίσης που δεν χάσαμε μόνο αγαθά, κιλά και εισοδήματα, αλλά κυρίως τα μυαλά μας  και όσα ψήγματα ορθολογισμού διαθέταμε, η ανθρωπιστική κρίση  δεν έφτασε ποτέ στο σημείο μαζικής σκουπιδοφαγίας. Το αντιπολιτευτικό επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, με τους ανθρώπους που τρώνε από τα σκουπίδια είναι αντίστοιχης σοβαρότητας και κυρίως αλήθειας  με τις υποσχέσεις για το σχίσιμο των μνημονίων, την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και των διοδίων και γενικότερα με τον ξέχειλο κάδο των προεκλογικών του υποσχέσεων. Με αυτές χόρτασε ο λαός, η κοινωνία και κυρίως η τσέπη μας. Αν το πολιτικό συμπέρασμα από την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι γλυτώσαμε από την σκουπιδοφαγία, παραμένει ανοικτό το επίσης μείζων ζήτημα της σκουπιδολογίας. Όταν μάλιστα αυτή απευθύνεται σε μικρούς μαθητές του Δημοτικού. Η απορριμματική ρητορική σε βάρος της τρυφερής ηλικίας ξεπέρασε κάθε όριο ανεκτικότητας. Με την ευκαιρία, να σημειώσουμε ότι η Βουλή δεν μπορεί να μετατραπεί σε χωματερή πολιτικού λόγου  και ρυπαρό δείγμα ευτελούς λαϊκισμού.

Ο διάλογος συντελείται εντός κοινοβουλίου και όχι με το ακροατήριο – το οποίο επί πλέον δεν μπορεί να απαντήσει, άρα να συμμετάσχει σ’ αυτόν. Οι βουλευτές απευθύνονται στο σώμα της βουλής, όχι στους επισκέπτες της. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για παιδιά.  Τα μυαλά των νεαρών επισκεπτών  δεν μπορούν να ανακυκλώσουν επιχειρήματα-σκουπίδια. Εν πάση περιπτώσει, ας βάλουμε ένα όριο στη χυδαιότητα, ένα όριο στις καθεστωτικές μεθόδους, ένα όριο στην  προπαγάνδα… Δεν μπορούμε να μετατρέπουμε το σύμβολο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας σε χωματερή ολοκληρωτισμού!