Το βασικό λάθος όλα αυτά τα χρόνια στην κατανόηση του χαρακτήρα  του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι αντιμετωπίζεται γενικά ως δημοκρατικό κόμμα. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται εκτός των ορίων της δημοκρατίας. Κάτι που επιβεβαιώνεται καθημερινά και σε όλη τη διάρκεια της καθεστωτικής του θητείας. Όλη η διακυβέρνησή του  αποτελεί προσβολή στη δημοκρατία και τους θεσμούς της. Οι πολλαπλές και στοχευμένες πραξικοπηματικές ενέργειες εναντίον των θεσμών, ο εκβαρβαρισμός του κοινοβουλίου, ο εκχυδαϊσμός του πολιτικού λόγου, η ενοχοποίηση κάθε αντίθετης άποψης, το μίσος εναντίον της ελευθερίας του τύπου, η ανελέητη διχαστική ρητορική, η γκεμπελική αντιστροφή της πραγματικότητας, ο εξωραϊσμός της πολιτικής απάτης,  η κατάργηση του ορθολογισμού, η κατακλυσμιαία ψευδολογία, το κυνήγι των μαγισσών εναντίον των αρίστων, των ικανών, των πεπαιδευμένων, των καλλιεργημένων, αποτελούν μέρος της πολιτικής μας καθημερινότητας, σε συνδυασμό με την αποθέωση των αμόρφωτων, των ακαλλιέργητων, των καφενόβιων και των απανταχού λούμπεν στοιχείων που με αυθάδεια ταυτίζουν με τον λαό! Στην πολιτική ζωή της χώρας έχει επικρατήσει ένας πρωτοφανής πολιτικός αμοραλισμός, η τυραννία της βλακείας, ο αυταρχισμός της ηλιθιότητας, η ξεδιαντροπιά του απύθμενου θράσους.  

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια αριστερίστικη παιδική χαρά που αυτοπροσδιορίζεται ως ριζοσπαστική Αριστερά. Πρόκειται για ένα αυθαίρετο ιδεολογικό οικοδόμημα με εναλλακτικές συνιστώσες – αιρέσεις, όπου συγκατοικούν ελευθεριάζοντες κινηματικοί έως και σκληροπυρηνικοί νοσταλγοί του σταλινισμού, ανδρωμένοι στο ΚΚΕ, την «Μεγάλη του Γένους Σχολή»…  Κάτι σαν μια ενισχυμένη φουτουριστική – σουρεαλιστική ρωσική σαλάτα. Τις τάξεις του πλαισιώνουν ένθερμοι και δεδηλωμένοι οπαδοί της ένοπλης βίας, του αντάρτικου των πόλεων, της τρομοκρατίας, μέχρι και αντιρρησίες συνείδησης και «συλλογικότητες» για την προστασία των κορμοράνων. Από «ριζοσπάστες φιλοευρωπαϊστές» μέχρι λάτρεις του μοντέλου της Βενεζουέλας κι άλλων εξωτικών λατινοαμερικανικών δικτατοριών.  

Δεν είναι τυχαίο ότι για κάθε γελοία έκφανση αυτών των αριστερόστροφων κοινοτήτων, η αποστροφή των αυτοπροσδιοριζόμενων ως «καθαρών» αριστερών είναι στερεότυπη: δεν είναι αυτό Αριστερά! 

Η Αριστερά εν τέλει απουσιάζει από την Αριστερά,  είναι μεταφυσική οντότητα και κάθε προσπάθεια εκκοσμίκευσής της (με τα ολέθρια αποτελέσματα, όπου και με όποια μορφή αυτή εκφράστηκε) καταλήγει στο θεολογικό συμπέρασμα ότι «δεν είναι αυτό Αριστερά». Η Αριστερά, με λίγα λόγια, παίζει κρυφτούλι- δεν μας φανερώνεται. Συνεπώς, δεν αναλαμβάνει καμιά ευθύνη για τα ιστορικά της λάθη και εγκλήματα. 

Είναι κάτι σαν το Άγιο Πνεύμα, που βρίσκεται εκτός κριτικής. Ο λόγος που ο επιρρεπής στη βλασφημία λαός μας δεν υβρίζει το Άγιο Πνεύμα είναι γιατί δεν έχει μορφή. Έτσι κι η Αριστερά ως ύψιστη και με πολλές υποστάσεις θρησκεία δεν υπάρχει πουθενά παρά μόνο στην άρνησή της. 
Τελικά, η Αριστερά είναι το Άγιο Πνεύμα, κι αν ναι, με πόσες υποστάσεις; Πάντως, συνήθως οι θεωρητικοί της Αριστεράς υιοθετούσαν στην πλειοψηφία τους το σοβιετικό μοντέλο και τις διάφορες αποκλίσεις τύπου Μάο, Χότζα, Κάστρο, ή και άλλες εκδοχές του λατινοαμερικάνικου και αφρικανικού κομμουνισμού…  

Όταν λοιπόν λέμε «αυτό δεν είναι Αριστερά», σε ποιαν εφαρμογή γνήσιας Αριστεράς αναφερόμαστε; Στη σταλινική ή στην λατινοαμερικανική εκδοχή της, στις αριστερίστικες πρακτικές, στα αντάρτικα των πόλεων ή στις τρομοκρατικές οργανώσεις; 
Ποια μορφή της Αριστεράς χάρισε στην ανθρωπότητα ένα μοντέλο κοινωνίας βάσει του οποίου θα αποκλείουμε ή θα συγκρίνουμε τις «μη αποδεκτές» Αριστερές;  Η Αριστερά, όπου και με όποια μορφή επικράτησε, αν δεν ξεπέρασε την φασιστική κτηνωδία, ταυτίστηκε απόλυτα μαζί της. Το πρόσωπο του απολυταρχισμού σε κάθε του εκδοχή είναι αποτρόπαιο. 

Η κωμική, φτωχομπινεδιάρικη, αλλά πάντα επικίνδυνη εκδοχή της Αριστεράς που εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ, γοητεύτηκε από την εξουσία. Τα αριστερά προτάγματα και οι βενεζουελισμοί  μαζί με τα δισεκατομμύρια του Μοράλες με τον οποίο μοιράζονται τις κοινές αξίες της «ολιγαρκούς αφθονίας», έχει μεταλλαχτεί σε εταιρεία. Αντιμετωπίζει την εξουσία ως αυτοσκοπό και ως αρπαχτή.  Και ναι, αυτή είναι η Αριστερά, ένα θλιβερό συνονθύλευμα αδίστακτων πολιτικών τυχοδιωκτών, διψασμένων για εξουσία!