Τα κόμματα διαμαρτυρίας που στην ουσία δεν έχουν πολιτική πρόταση για να στηρίξουν την ύπαρξή τους, δημιουργούν εχθρούς. Πολεμάνε κατασκευασμένους εχθρούς και στήνουν αφηγήματα ηρωικά και πένθιμα. Όσο αυτή η κατάσταση μένει στα όρια της γραφικότητας, το κακό είναι μικρό. Δεν τους παίρνει κανείς στα σοβαρά, και τυγχάνουν μιας ανέξοδης συμπάθειας. Όσο απολαμβάνουν την φροντίδα των …εχθρών τους, όσο βρίσκονται υπό το προστατευτικό τους αγκάλιασμα, όλα είναι υπό έλεγχο.

Το πρόβλημα ξεκινά όταν βγουν από τα όρια της παιδικής χαράς, από τον κόσμο των ψευδαισθήσεων και των φανταστικών εχθρών και έρθουν αντιμέτωποι με την σκληρή «ποιητική» της καθημερινότητας:  όταν δηλαδή καλείσαι να καταργήσεις τον ΕΝΦΙΑ, να σχίσεις τα μνημόνια, να μειώσεις το δημόσιο χρέος, να μην υποθηκεύσεις την δημόσια περιουσία για έναν αιώνα, να μην πουλήσεις λιμάνια, τρένα και αεροδρόμια, να οργανώσεις το ασφαλιστικό, τη δημόσια υγεία, την παιδεία, να διαχειριστείς το μεταναστευτικό, να υπερασπιστείς τα εθνικά συμφέροντα…  Πράγματα που δεν αντιμετωπίζονται και κυρίως δεν επιλύονται ούτε στα μπαρ, ούτε στα τσιπουράδικα, ούτε στα σουβλατζίδικα ή τις ταβέρνες, με μολότοφ, καταλήψεις και πορείες. Πρόκειται για προβλήματα που δεν επιλύονται στις άνω-κάτω πλατείες. 

Κυρίως, δεν επιλύονται κατασκευάζοντας εχθρούς. Τα μέτωπα κατά της διαφθοράς διεφθάρησαν πολύ συντομότερα από ότι εφευρέθηκαν, τα μέτωπα εναντίον της ακροδεξιάς κατέρρευσαν με συνεργασίες και ξέπλυμα της ακροδεξιάς, τα μέτωπα εναντίον κάθε είδους φαντασιοκοπικής δημαγωγικής ρητορείας δεν μειώνουν το δημόσιο χρέος…  

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που για να σχηματίσει κυβέρνηση αναγκάστηκε να επιστρατεύσει από μπαχαλάκηδες έως σταλινικούς κι από ακροδεξιούς ως κεντροαριστερούς γεφυροποιούς, δεν μπορεί πλέον να δημιουργήσει πειστικούς εχθρούς. Ούτε με πραξικοπηματικές τροπολογίες να καλύπτει  νομοθετικά ναζιστές και να εξυπηρετεί Κουντουράδες και Δανέλληδες. Πόσο αστείο και ταυτόχρονα πολιτικά ηλίθιο είναι να επικαλείται το φάντασμα του Ορμπάν (που ο ίδιος δημιούργησε το 2015 με τις εικόνες φρίκης των δυστυχισμένων  μεταναστών στη χώρα μας που κυκλοφορούσαν στην Ευρώπη) όταν ο πολίτης δεν έχει να πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ του που θα καταργούσε, τα διόδια που θα καταργούσε, το δάνειό του που θα του …χάριζε. Κανένας στη χώρα μας δεν νοιάζεται ή φοβάται τον Ορμπάν! Ούτε για το πώς θα εξαργυρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ την στήριξη των Κουντουρά και Μεγαλοοικονόμου. Νοιάζεται για το πώς θα πληρώσει τα αβάσταχτα χαράτσια που του φόρτωσε η φιλολαϊκή κυβέρνηση της προόδου. Και τρέμει για μια Συμφωνία τύπου Πρεσπών για το Αιγαίο! 

Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές με αρνητική ψήφο – ούτε καν οι δικοί του ψηφοφόροι δεν τον ψήφισαν στα σοβαρά. Βγήκε ως κόμμα διαμαρτυρίας μέσα σε μια συγκυρία απόλυτης σύγχυσης και παρακμής. 

Δεν ψηφίστηκε θετικά, ψηφίστηκε από εκδίκηση, από μίσος, από απελπισία, από απερισκεψία, από βλακεία, από ηλιθιότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει την απόλυτη παρακμή που αντανακλάται στο ακέραιο από την κοινοβουλευτική και κυβερνητική του σύνθεση. Αυτήν την παρακμή ψήφισαν οι ψηφοφόροι του κι αυτήν καλούνται να ξαναψηφίσουν αυτοκτονικά: την μισαλλοδοξία, την παραδειγματική ανικανότητα, την στροφή προς την μαύρη αντίδραση και τον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό.