Στη μνημονιακή πολιτική αναζητεί ο ΣΥΡΙΖΑ τον «ένοχο»

Στην υλοποίηση της μνημονιακής πολιτικής εντοπίζει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ την κύρια αιτία για την εκλογική συντριβή στις ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου, μιας πολιτικής που, όπως κεντρικά συνεχίζει να επισημαίνεται ακόμη και έναν χρόνο μετά την ολοκλήρωση του τρίτου προγράμματος, ο ΣΥΡΙΖΑ αναγκάστηκε να εφαρμόσει, αν και δεν συμφωνούσε πολιτικά και ιδεολογικά.

Οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία του αποτελέσματος δείχνει να είναι δυσκολοχώνευτη για τα υψηλά κλιμάκια και ειδικά όσους εμπλέκονται στον σχεδιασμό και την υλοποίηση της πολιτικής και της επικοινωνιακής στρατηγικής.

Η βαριά φορολόγηση της μεσαίας τάξης θεωρείται το νούμερο ένα μεταξύ των αιτίων για την ήττα και αναδείχθηκε στη χθεσινή συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας, ωστόσο λέγεται πως τα θετικά μέτρα της κυβέρνησης αφορούν και αυτά τα στρώματα και αυτό θα πρέπει να περάσει στους ψηφοφόρους. Μεταξύ άλλων επισημάνθηκε ο κίνδυνος για εσωστρέφεια και ζητήθηκε να μπει φραγμός στην εσωκομματική «γκρίνια» εν όψει της εκλογικής μάχης.

Περαιτέρω αυτό που λέγεται κεντρικά είναι ότι δεν υπήρξε αρκετός χρόνος για να φανεί η προσπάθεια της αντιστροφής αυτής της πολιτικής και των αποτελεσμάτων της. Εξού και ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος συγκαταλέγεται σε αυτούς που εισηγούνταν την ολοκλήρωση της κυβερνητικής θητείας – με τη λογική «όσο πιο αργά τόσο πιο καλά» – προκειμένου να καταγραφεί όσο το δυνατόν περισσότερο (και στην τσέπη) η θετική πορεία της οικονομίας.

Έτερος παράγοντας στον οποίο καταφεύγουν στον ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να ερμηνεύσουν το αποτέλεσμα είναι η «υπεροπλία» των πολιτικών αντιπάλων της κυβέρνησης σε ΜΜΕ και μιντιακή στήριξη.

Ωστόσο, ακόμη κι αν τα παραπάνω ισχύουν σε έναν βαθμό, δεν αρκούν για να εξηγήσουν αυτό που έγινε την Κυριακή, την απώλεια σχεδόν 600.000 ψήφων σε σχέση με τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, αναμέτρηση μετά την οποία δεν υπήρχε καμία άλλη μέχρι τώρα προκειμένου να καταγραφεί εγκαίρως η αλλαγή συσχετισμού.

«Λάβαμε το μήνυμα» είπε ο Αλέξης Τσίπρας για το εύρος της δυσαρέσκειας, ωστόσο από τις πρώτες συζητήσεις αλλά και από τα μηνύματα που θα εκπέμψει ο ΣΥΡΙΖΑ στην υπό ανασχεδιασμό προεκλογική εκστρατεία θα φανεί και πώς αποκωδικοποιούνται τα επιμέρους μηνύματα, οι λόγοι πίσω απ’ τη δυσαρέσκεια.

Εξ αρχής πάντως γίνεται λόγος στον δημόσιο διάλογο για τα φαινόμενα αλαζονείας που έπληξαν περαιτέρω τη φυσιογνωμία της κυβέρνησης και ήρθαν να προστεθούν στη μνημονιακή πολιτική – που και αυτή λειτούργησε σωρευτικά στη συνείδηση των ψηφοφόρων, ανεξαρτήτως του αν η κυβέρνηση εφάρμοσε, όπως υποστηρίχθηκε πολλές φορές τα τελευταία χρόνια, μικρότερη δημοσιονομική προσαρμογή από τους προηγούμενους.

Από κομματικά και κοινοβουλευτικά στελέχη ο βουλευτής Α’ Αθήνας Νίκος Φίλης ήταν από τους πρώτους που απέδωσαν την ήττα και στο «ύφος της εξουσίας» παραπέμποντας και αυτός στα φαινόμενα αλαζονικής συμπεριφοράς υπουργών ως επί το πλείστον.

Ο γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ Πάνος Σκουρλέτης παραδέχτηκε κι εκείνος συμπεριφορές κυβερνητικών στελεχών που «δεν ήταν μετρημένες και νουνεχείς όσο θα έπρεπε», ενώ έδειξε και επιμέρους αιτίες, όπως τον τρόπο υλοποίησης της στρατηγικής συμμαχιών με δυνάμεις από την Κεντροαριστερά στο πλαίσιο της Προοδευτικής Συμμαχίας: «Εισπράχθηκε από τον κόσμο – μέσα από επιλογές ή ανάδειξη κάποιων προσώπων – ότι γίνεται μια διαδικασία ξεπλύματος ενός πολιτικού προσωπικού το οποίο ο άλλος το είχε απορρίψει, σε έβαζε στο κάδρο των παλαιών» σημείωσε.

Στο εσωτερικό του κόμματος, που μοιάζει να «βράζει» και να υψώνει κριτική σε πρόσωπα και πολιτικές επιλογές, φαίνεται να μπαίνει στο στόχαστρο πρώτος – πρώτος ο υπουργός Επικρατείας Χρ. Βερναρδάκης, ο οποίος όχι μόνο εισηγήθηκε πρόσωπα στο πλαίσιο της «διεύρυνσης», αλλά και έδωσε πλήρως λανθασμένη δημοσκοπική εικόνα όλους αυτούς τους μήνες παρασύροντας το κυβερνητικό επιτελείο σε στρατηγικά λάθη.

Κριτική ασκείται και για τον αναπληρωτή υπουργό Υγείας Παύλο Πολάκη, ωστόσο το πιθανότερο είναι ότι σε επίπεδο προσώπων η πραγματική συζήτηση θα ακολουθήσει μετά την 7η Ιουλίου.

Λανθασμένη θεωρείται από πολλούς και η επιλογή η κυβέρνηση να μετρήσει τις δυνάμεις της για πρώτη φορά τέσσερα χρόνια μετά στις ευρωεκλογές, αντί να κάνει τις εθνικές εκλογές ταυτόχρονα ή νωρίτερα.