Περισσότερο από κάθε άλλη φορά, η χώρα χρειάζεται μια σταθερή και  ισχυρή κυβέρνηση που να διαθέτει ταυτόχρονα συνείδηση της αποστολής της – πέρα από τα στενά κομματικά πλαίσια που λειτουργούν όλες οι κυβερνήσεις, όσο κι αν αυτό ακούγεται σαν απίθανο ανέκδοτο με το μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ  στην αντιπολίτευση. Παρ’ όλα αυτά η χώρα πρέπει το δίχως άλλο να εξασφαλίσει μια αρραγή εθνική συναίνεση όσον αφορά στα εθνικά θέματα. Η χώρα βρίσκεται πλέον αντιμέτωπη με ένα ξεκάθαρο σχέδιο  αλλαγής του καθεστώτος στο Αιγαίο. Οι τουρκικές διεκδικήσεις έχουν μπει ήδη σε φάση υλοποίησής τους. Το κατά πόσο αυτό έχει συνειδητοποιηθεί από ελληνικής πλευράς τόσο από το πολιτικό σύστημα όσο κι από τον λαό είναι ένα άλλο ζήτημα. 

Για να αντιμετωπιστεί αυτή η σαφής απειλή  το δίχως άλλο χρειάζεται μια ξεκάθαρη εθνική στρατηγική, ένα πολυμέτωπο  εθνικό σχέδιο αντιμετώπισης των διεκδικήσεων της Τουρκίας. Το πόσο αυτό το απλό, δηλαδή η αυτονόητη για κανονική χώρα συναίνεση μπορεί να επιτευχθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση και ενδεχομένως με τους Βαρουφάκηδες και Βελόπουλους στη Βουλή, είναι ένα σοβαρό  πρόβλημα.  Ένα άλλο είναι η διαχρονική αίσθηση της ελληνικής κοινωνίας ότι τα ξένα κράτη οφείλουν να την συνδράμουν σαν να της χρωστάνε κάποιο είδος μεταφυσικής υποχρέωσης. Στα δύσκολα μια χώρα πριν από όλα οφείλει να βασίζεται στις δικές της δυνάμεις. Ήδη ακούγονται φωνές για φταίχτες Ευρωπαίους και Αμερικανούς που δεν υπερασπίζονται τα αυτονόητα εθνικά μας δίκαια και δεν θέτουν τις ένοπλες δυνάμεις τους στο πλευρό μας. Αυτή η μετάθεση των ευθυνών για τα  εθνικά μας ζητήματα στους κακούς ξένους -που παρεμπιπτόντως είτε συνδράμουν είτε δεν συνδράμουν, ακούνε τις χυδαίες μας ύβρεις- είναι μια διαχρονική εθνική  ξεφτίλα.   

Η παράνοια είναι μεγαλύτερη όταν θυμηθεί κανείς ότι στην υπόθεση με τα Ίμια η επέμβαση των Αμερικανών ήταν σωτήρια για τη χώρα κι όταν ο Σημίτης ευχαρίστησε την συμμαχική αυτή συνδρομή μέσω της οποίας  αποφύγαμε τα χειροτέρα, λοιδορήθηκε από την «πατριωτική» Αριστερά και Δεξιά ως αμερικανόδουλος… 

Εν ολιγοις, έχουμε να κάνουμε με κακομαθημένη κοινή γνώμη και λαό ασυνάρτητο. Να θυμηθούμε, επίσης, ότι με την συμφωνία των Πρεσπών, για ένα εθνικό ζήτημα σαφώς ελάσσονος εθνικού ενδιαφέροντος από τα ελληνοτουρκικά, οι αντιδράσεις υπήρξαν απείρως εντονότερες όσον αφορά την πίεση που άσκησε η κοινωνία. Γιατί δεν  μας ευαισθητοποιούν άραγε τα ελληνοτουρκικά αντίστοιχα τουλάχιστον με το σκοπιανό; Η απάντηση  συνδέεται με πολύ δυσάρεστες εξηγήσεις κι ερμηνείες. 

Με δυο λόγια, η χώρα έχει μπει ήδη σε μια κρίσιμη περίοδο για τα ελληνοτουρκικά και δυστυχώς είναι τραγικά αδύναμη από κάθε πλευρά. Η κοινωνία από την δική της μεριά οφείλει να λάβει υπόψη της αυτή την παράμετρο περισσότερο από την σύνταξή της και τα επιδόματα φτώχειας με τα οποία την δελεάζουν οι καθεστωτικοί λαϊκιστές ώστε με την ψήφο της τουλάχιστον να συμβάλει θετικά. Γιατί αν εκλέγει Κατρούγκαλους, Βαρουφάκηδες και Βελόπουλους, με Κατρούγκαλους, Βαρουφάκηδες και Βελόπουλους θα διαπραγματευθεί!