Σε αντιπολεμική διαμαρτυρία στις 18:30 μπροστά στη Βουλή καλεί το Δίκτυο Ελεύθερων Φαντάρων Σπάρτακος, «ενάντια στην όξυνση του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού» και τον «κίνδυνο θερμού επεισοδίου στην περιοχή», με ό,τι θα σημάνει μια ενδεχόμενη τέτοια εξέλιξη για τους στρατευμένους νέους στις δύο πλευρές του Αιγαίου.

Στη σχετική ανακοίνωση-κάλεσμα στην κινητοποίηση το ΔΕΦΣ αναφέρει:

«Τον τελευταίο καιρό γινόμαστε μάρτυρες μιας αδιάλειπτης ροής ειδήσεων που αφορά τα τεκταινόμενα του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού, με κεντρικό πυλώνα συζήτησης κάποιο επικείμενο θερμό επεισόδιο και έναν διακρατικό πόλεμο Ελλάδας – Τουρκίας.

Συζήτηση βέβαια που αποκρύπτει την ουσία της κουβέντας, θεωρώντας δεδομένα και αναφαίρετα τα δίκαια του ελληνικού κράτους, απέναντι σε αυτά του τουρκικού και ανάγοντάς τα σε κρίσιμης εθνικής σημασίας θέματα που για να λυθούν απαιτούν εθνική ενότητα και ομοψυχία. Η πραγματικότητα, όμως, φαίνεται να δείχνει διαφορετική.

Η αναδίπλωση της Ελλάδας, από την πολιτική λύση του Διεθνούς Δικαστηρίου που προέβαλλε τις προηγούμενες δεκαετίες, σε μια προνομιακή συμμαχία με τις ΗΠΑ και πολιτική συμμαχιών με κράτη της ευρύτερης περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου (άξονας Ελλάδας – Ισραήλ – Αιγύπτου – Κύπρου) που θα λειτουργεί ως μοχλός πίεσης έναντι των διεκδικήσεων της Τουρκίας, αναδεικνύει ότι τα «δίκαια» του ελληνικού κράτους στην ΑΟΖ της Ανατολικής Μεσογείου δεν είναι τόσο αναφαίρετα. Κάτι που το γνωρίζουν καλά οι ανταγωνιζόμενες αστικές τάξεις και οι εκπρόσωποί τους.

Αφενός, «η απαίτηση ελληνοτουρκικής συμφωνίας ή η παραπομπή σε διεθνές δικαστήριο για την κήρυξη ΑΟΖ», όπως το διατυπώνει ο καθηγητής Ηρακλείδης και αφετέρου, δεκάδες αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου που προκρίνουν σε ανάλογες περιπτώσεις, όπως αυτή του Καστελόριζου, συμβιβαστικές λύσεις, με βάση την αρχή της ευθυδικίας (π.χ. στην περίπτωση της διαμάχης Βρετανίας – Γαλλίας, η απόφαση του Δικαστηρίου ήταν ότι στα βρετανικά νησιά που είναι πλησίον των ακτών της Γαλλίας δεν θα έπρεπε να δοθεί Υφαλοκρηπίδα, παρά μόνο Χωρικά Υδατα και όρισε το όριο με την αρχή της μέσης γραμμής μεταξύ των ηπειρωτικών ακτών), αναδεικνύουν από τη μία ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να κηρύξει από μόνη της ΑΟΖ και από την άλλη ότι η πολιτική λύση του Διεθνούς Δικαστηρίου δεν της εγγυάται την κατοχύρωση των «δικαίων» της στον χώρο της Ανατολικής Μεσογείου.

Η πολιτική της ελληνικής αστικής τάξης, λοιπόν, όπως αντίστοιχα και της τουρκικής, συμπυκνώνεται σε αυτήν του «ή όλα ή τίποτα», πολιτική που αποκρυσταλλώνει μια πραγματικότητα συνεχούς, διαρκώς οξυμένου και ιδιαίτερα επικίνδυνου, για τους λαούς της ευρύτερης περιοχής, ανταγωνισμού μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας, με στόχο τον πλήρη έλεγχο των ενεργειακών κοιτασμάτων της Ανατολικής Μεσογείου, μιας περιοχής με παγκόσμιο στρατηγικό ενδιαφέρον όπου διέρχονται εμπορικές και ενεργειακές ροές τεράστιας σημασίας.

Παρονομαστή της όξυνσης αυτής αποτελούν οι εργατικές τάξεις των δύο χωρών, οι οποίες θα καλεστούν να πολεμήσουν μεταξύ τους, στον μανδύα της υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων, για να υπερασπιστούν τελικά τα συμφέροντα και τα κέρδη της ντόπιας τους αστικής τάξης και των συμμαχιών της.

Εμείς απαντάμε ξεκάθαρα και επίμονα ότι μόνος τρόπος για να εμποδιστούν τα σχέδιά τους είναι η συγκρότηση ενός μαζικού και μαχητικού κινήματος μέσα και έξω από τον στρατό με στόχο το μπλοκάρισμα των πολεμικών σχεδιασμών του ελληνικού κράτους, του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., ενάντια στις κυβερνήσεις της βάρβαρης ταξικής επίθεσης και της στυγνής κρατικής καταστολής.

Καλούμε σε Κοινή Πάλη Ελληνες και Τούρκους φαντάρους, τον εργαζόμενο λαό και στις δύο ακτές του Αιγαίου ενάντια στον διακρατικό πόλεμο που μας οδηγούν, ενάντια στα θερμά επεισόδια που θα χυθεί το δικό μας αίμα για τα δικά τους συμφέροντα, για τις ΑΟΖ, για τα πετρέλαια-φυσικό αέριο, για τα κέρδη τους.»