Από το Μαρικάκι

Κατά τους κρατούντες τα πράγματα σ’ αυτή τη χώρα, κι ευρύτερα, συμβαίνουν μόνα τους ή ακόμη χειρότερα αν έχουν κάποια αιτία αυτή βρίσκεται σε «γονιδιακά» γνωρίσματα της κοινωνίας που εκδηλώνονται ανάλογα με τις συνθήκες και ουδόλως σχετίζονται με τα διάφορα πλέγματα κοινωνικοπολιτικών σχέσεων εξουσίας – πολιτών, κεφαλαίου – εργασίας, κλ.π, κ.λπ.

Από το Μαρικάκι

Κατά τους κρατούντες τα πράγματα σ’ αυτή τη χώρα, κι ευρύτερα, συμβαίνουν μόνα τους ή ακόμη χειρότερα αν έχουν κάποια αιτία αυτή βρίσκεται σε «γονιδιακά» γνωρίσματα της κοινωνίας που εκδηλώνονται ανάλογα με τις συνθήκες και ουδόλως σχετίζονται με τα διάφορα πλέγματα κοινωνικοπολιτικών σχέσεων εξουσίας – πολιτών, κεφαλαίου – εργασίας, κλ.π, κ.λπ.

Έτσι και ο Βενιζέλος διαγιγνώσκει, ως άλλος «γιατρός» αυτός, τον «εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας». Αυτό που ο ίδιος εννοεί «εκφασισμό» βεβαίως βεβαίως δεν είναι ο άνωθεν καλλιεργούμενος κοινωνικός αυτοματισμός που αποσκοπεί στο «διαίρει και βασίλευε» και υποθάλπει τον «αλληλοσπαραγμό» των κοινωνικών ομάδων προκειμένου να γίνεται η δουλεία που έχει δρομολογηθεί, αν όχι απρόσκοπτα τουλάχιστον με το κοινωνικό σύνολο, βυθισμένο στην πλειονότητά του, για το «τις πταίει» και για το που πάει το πράγμα.

Όχι. Ο Βενιζέλος θεωρεί «εκφασισμό» της κοινωνίας την αυξανόμενη, δίκαιη οργή απέναντι στην πολιτική εξόντωσης της κοινωνίας και ξεπουλήματος της χώρας και την ποικιλόμορφη εκδήλωσή της: γιαούρτια, κράξιμο, διαμαρτυρίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις, καταγγελίες και πάει λέγοντας.

Δηλαδή, αν ο Γιωργάκης μας είπε «διεφθαρμένους», ο Μπένι συνεχίζοντας την παράδοση του υβρισμού της κοινωνίας μας λέει και «φασίστες» και κάπως έτσι συντηρούν τις συνθήκες παράδοσης μας στην «αυτοεκπληρούμενη προφητεία», ώστε να πιστεύουμε ότι είμαστε και τα δύο και πολλά άλλα ακόμα.

Την ίδια ώρα η απελπισία για την βραχυπρόθεσμη επιβίωση – στις αρχές αυτής της ιστορίας ο ανεκδιήγητος, αρρωστημένα ‘τροϊκανός” Λοβέρδος, επικαλούνταν την αύξηση του προσδόκιμου ζωής για να «στοιχειοθετήσει» την προωθούμενη αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης – έχει προκαλέσει χιλιάδες αυτοκτονίες συμπολιτών μας με αποκορύφωμα, την «εμβληματική» αυτοκτονία του Δημήτρη Χριστούλα.

Την ίδια ώρα το ξύλο δεν βγαίνει από τον παράδεισο αλλά από τους κόλπους της Ελληνικής Αστυνομίας, η οποία χτυπάει χωρίς να προκληθεί όπου βρει «ψαχνό» από τον 19χρονο στην Κρήτη που μεταφέρθηκε σε κρίσιμη κατάσταση στο Τζάννειο έως τους τόνους χημικών στις διαδηλώσεις, το ξύλο σε πολίτες, τα αυξανόμενα κρούσματα βίας έναντι εκπροσώπων των ΜΜΕ όπως συνέβη με τον πρόεδρο της Ένωσης Φωτορεπόρτερ, ο οποίος από μια πισώπλατη γκλομπιά στο κεφάλι βρέθηκε από το καθήκον στο χειρουργείο.

Την ίδια ώρα τα μεγάλα ΜΜΕ, είτε ελέγχονται ευθέως από την κυβέρνηση είτε από συμφέροντα που στηρίζουν την κυβέρνηση όλο και περισσότερο απομακρύνονται από την ενημέρωση και συντάσσονται με τον «γκεμπελισμό», ή και τη λογοκρισία.